Το ελληνικό κράτος και μαζί του οι πολίτες, δεν κινδυνεύουν τόσο από την εντυπωσιακή περικοπή δαπανών, όσο πλήττονται από την κατάργηση μικρών εξόδων! Η κατάρτιση κρατικού προϋπολογισμού, για πολλές δεκαετίες, ήταν εύκολη, σχεδόν αυτόματη, διαδικασία. Ο κατάλογος με τις επιμέρους δαπάνες αυξανόταν κατά το ποσοστό που αποφάσιζε η κυβέρνηση και το αποτέλεσμα ήταν ο νέος προϋπολογισμός. Ο αρμόδιος υπουργός επεσήμανε υποκριτικά την προσπάθεια που υποτίθεται κατέβαλλε, για περιστολή δαπανών. Εννοούσε ότι οι δαπάνες αυξήθηκαν με μικρότερο ποσοστό από τις εισηγήσεις, αλλά συχνά κι αυτό ήταν ψέμα...
Γι’ αυτό, τώρα, η δημοσιονομική πειθαρχία που αναγκαστικά επιβάλλεται, έχει εμφανέστερες επιπτώσεις και προκαλεί γενική παράλυση. Υπολειτουργούν υπηρεσίες και υπάλληλοι από αδιαφορία, επειδή δεν μπορούν ή δεν ξέρουν, ίσως και να μη θέλουν να διαχειριστούν την πρωτόγνωρη κατάσταση.
Σε πολλές περιπτώσεις, η μείωση δαπανών δεν οδηγεί στην υποβάθμιση των υπηρεσιών, αλλά λειτουργεί ως δικαιολογία για να μην κάνουν κάποιοι τη δουλειά τους. Παντού πωλούν ναρκωτικά, αλλά σε καμιά ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν επιτρέπεται εμπόριο ναρκωτικών δίπλα από το σημαντικότερο αρχαιολογικό μουσείο. Δεν είναι θέμα δαπάνης, δείχνει αδιαφορία. Το ίδιο απαράδεκτο είναι ότι στην υψηλή τουριστική περίοδο το ίδιο μουσείο, δέχεται επισκέπτες μόνον στο ένα έκτο των αιθουσών του. Η χώρα με τους περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους σε σχέση με τον πληθυσμό, δεν έχει φύλακες που θα στέκονται στις αίθουσες όταν οι τουρίστες θαυμάζουν τα εκθέματα!
Τα παραδείγματα είναι πολλά σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα: Περιπολικά της αστυνομίας δεν κινούνται επειδή χρειάζονται επισκευές και ανταλλακτικά μικρής αξίας, ενώ ανάλογη είναι η κατάσταση σε οχήματα ή αεροπλάνα των Ενόπλων Δυνάμεων και της Πυροσβεστικής. Η έλλειψη «φθηνών» υλικών, όπως γάζες και πλαστικά γάντια, δυσκολεύουν τη λειτουργία νοσοκομείων...
Κρίση, οικονομική και κοινωνική, έζησαν και ζουν οι άνθρωποι σε πολλές χώρες. Στην Αθήνα μόνον, όλα σχεδόν τα φανάρια στους κεντρικούς δρόμους είναι τόπος απασχόλησης για ομάδες με επαίτες ή μικροπωλητές που προσφέρονται πιεστικά να καθαρίσουν τα τζάμια, να συγκινήσουν με αληθινή ή ψεύτικη αναπηρία και να πωλήσουν διάφορα προϊόντα στους οδηγούς. Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα, (Βουλγαρία, Ρουμανία, Λεττονία...) η παράσταση αυτή δεν θα διαρκούσε πάνω από μερικές ώρες, μέχρι οι δημοτικές υπηρεσίες ή η αστυνομία αναλάβουν δράση. Πώς θα αντιμετωπίσουν «σοβαρά» προβλήματα, όπως η εγκληματικότητα στο κέντρο της πόλης, όταν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το παρεμπόριο και την επαιτεία...
Η μείωση δαπανών στο Δημόσιο προϋποθέτει διαφορετικό τρόπο λειτουργίας, σημαίνει σκληρή προσπάθεια για όσους πρέπει να επανασχεδιάσουν τη λειτουργία των υπηρεσιών, οργανισμών και δήμων που διοικούν. Αυτή είναι η δύσκολη δουλειά.
Του Σεραφείμ Κωνσταντινίδη
Πηγή Καθημερινή
7.6.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου