Μία από τις πιο όμορφες πλατείες της Αθήνας και του ιστορικού της κέντρου, σαν στολίδι. Αρχοντική, παλιά αρχιτεκτονική, παλιά μαγαζιά στολισμένα και αυτά με δαντέλες και υφάσματα, τα λουλουδάδικα του κ. Παύλου, τα σουβλάκια του Κώστα, το Καπάκι.
Οταν ξεκίνησα να νοικιάζω ένα μικρό δώμα πάνω στην πλατεία πριν από τέσσερα σχεδόν χρόνια υπήρχε και ένα ωραίο Yoga Center στον δεύτερο και τρίτο όροφο ενός παλιού κτιρίου, το Botanica ένα μαγαζάκι στη γωνία με αιθέρια έλαια, φυσικές κρέμες κ.λπ.
Μέσα στα τελευταία τρία χρόνια, τα τρία καφέ/μπαρ έγιναν πέντε. Ηδη ετοιμάζεται και το έκτο. Ενα κατέστρεψε μπροστά στα μάτια Πολεοδομίας, Αστυνομίας, Αρχαιοτήτων τη «διατηρητέα» πρόσοψη του πανέμορφου κτιρίου που νοίκιασε, έβαλε τεράστια τζάμια, κρόσια και ξεκίνησε μουσική live στη διαπασών. Το Yoga Center έκλεισε λόγω θορύβου, γιατί στεγαζόταν από πάνω. Εκλεισε και το Βotanica. Τραπεζοκαθίσματα απλώνονται παντού. Η πλατεία έχει γίνει δημόσιο πάρκινγκ. Σε καθημερινή βάση.
Εμείς οι κάτοικοι, αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, φιλόλογοι, περιβαλλοντολόγοι κοιμόμαστε για χρόνια με ωτοασπίδες ή καθόλου. Πέρυσι, πριν από τις δημοτικές εκλογές, μετά από την εκατοστή φορά που είχα πάει με έναν φίλο μου να παραπονεθώ στην Αστυνομία που είναι δύο τετράγωνα μακριά, ο αστυνομικός που ήταν στην βάρδια ευγενέστατα μού είπε: «Ξέρεις κορίτσι μου, παλιά ήμουν στου Ψυρρή, ερχόταν και εκεί ένας κάτοικος, να σαν εσένα, παραπονιόταν για τον θόρυβο από τα μαγαζιά, έκανε μηνύσεις. Του έλεγα, “κύριε Τάδε μου γιατί δεν μετακομίζετε από τη γειτονιά. Δεν έχετε ελπίδα να ακουστείτε μπροστά στα συμφέροντα. Και κατέληξε σκοτωμένος σε αυτοκινητικό...”». Κάποιος μου είπε να προσέχω πού παρκάρω τη μηχανή μου τα βράδια.
Με τον νέο δήμαρχο και αντιδήμαρχο Δημοτικής Αστυνομίας έμοιαζαν να αλλάζουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Τα live σταμάτησαν, τα ντεσιμπέλ μειώθηκαν, κόβονται κλήσεις στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Μια ανακούφιση. Αλλά μόνο προσωρινή. Κάτω από την επιφάνεια σιγοβράζει ένας «πόλεμος», παράξενα βλέμματα, «συμμαχίες». Είναι πραγματικά απίστευτο. Ποιος μάς έμαθε, αναρωτιέμαι, ότι «επιχειρηματικότητα» σε καιρούς κρίσης είναι καφέ/μπαρ με άπειρα τραπεζοκαθίσματα και μουσική στη διαπασών; Και η δική μου επιχειρηματικότητα; Των γειτόνων μου;
Την προηγούμενη εβδομάδα άκουσα μια φήμη. Το «Αιολίς» που έκλεισε, λένε, το αγόρασε ένας κύριος στον οποίο ανήκουν τεράστια νυχτερινά κέντρα. Ούτε που τον ξέρω τον άνθρωπο. Είπα μήπως ψάξω να βρω το τηλέφωνό του, να τον γνωρίσω, πρωτίστως να τον «καλωσορίσω» στην πλατεία και μετά να του δώσω μια εικόνα της: ότι δηλαδή η απίστευτη ομορφιά της, που τραβάει Ελληνες και τουρίστες, και εμάς τους κατοίκους της, και φαντάζομαι και τον ίδιο είναι η «ρομαντική» της φύση, η low profile ενέργεια μιας παλιάς Αθήνας που χάνεται. Να του δώσω μια εικόνα για να γνωρίζει ότι η πλατεία κατοικείται και από σωστούς ανθρώπους, εκ των οποίων κανένας μας δεν είναι ενάντια στην επιχειρηματικότητα. Αλλά ότι κι εμείς έχουμε δουλειές το πρωί, και μωρά, και χρειάζεται να μπορούμε, αν μη τι άλλο, να κοιμηθούμε.
Ενας φίλος μου είπε ότι είμαι τελείως τρελή. Οτι τέτοια πράγματα δεν γίνονται στην Ελλάδα. Ενας άλλος επίσης αγαπημένος μου είπε να ξεχάσω την πλατεία Αγίας Ειρήνης. Οτι πάει καλπάζοντας προς το μέλλον της πλατείας Καρύτση και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό. Οτι έτσι είναι η Ελλάδα.
Δεν ξέρω τι να πω, τι να σκεφτώ. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι το εξής: η πλατεία Αγίας Ειρήνης δεν είναι «δική μου». Ούτε των κατοίκων της. Είναι πλατεία όλων μας. Και τη βλέπουμε να αργοπεθαίνει μπροστά στα μάτια μας. Και δεν φταίει ούτε το Μνημόνιο ούτε η κρίση ούτε ο Παπανδρέου ούτε ο Καμίνης ούτε ο Πάγκαλος ούτε οι παράνομοι μετανάστες. Για να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα.
Της Αθηνάς Λαμπρινίδου
* Η Αθηνά Λαμπρινίδου είναι κάτοικος της πλατείας Αγίας Ειρήνης.
Πηγή Καθημερινή
28.5.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου