Αγιος, Ευστράτιος, το μικρό νησί του Βορείου Αιγαίου με τις είκοσι ονειρεμένες παραλίες
Από τι είναι φτιαγμένοι οι ήρωες; Οταν ήμουν παιδί πίστευα ότι η καρδιά τους είναι φτιαγμένη από ατσάλι, δεν φοβούνται ποτέ, είναι ανίκητοι και είναι γιγαντόσωμοι. Μεγάλωσα και κατάλαβα ότι κανείς δεν είναι φτιαγμένος από ατσάλι. Αλλά ξέρω επίσης ότι όντως υπάρχουν ήρωες. Από τι όμως είναι φτιαγμένοι; Πλέοντας από τη Σαμοθράκη προς τον Αγιο Ευστράτιο, μια απόσταση 60 ναυτικών μιλίων, έκανα τη δύσκολη ερώτηση στον Φρόντι. Είχαμε στη μάσκα έναν φορτωμένο πουνεντομαΐστρο που απαιτούσε όλη την προσοχή του στο τιμόνεμα του σκάφους, αλλά επέμενα.
«Από σάρκα και οστά όπως όλοι μας. Κι αν τους ρωτήσεις, θα ήθελαν πολύ να είναι και αυτοί όπως εγώ και εσύ, εδώ, με τους φίλους τους. Αλλά δεν μπορούν. Είναι σε αποστολή που πρέπει να εκτελέσουν πάση θυσία. Κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Ετσι είναι οι ήρωες. Αθόρυβοι και ανώνυμοι. Κάποιοι όμως, προσηλωμένοι στην αποστολή, σκοτώνονται. Και τότε αποκαλύπτονται. Αυτός που βλέπεις στο βάθος είναι ο Αη Στράτης. Εκεί, στη θάλασσα ανοιχτά από το νότιο κάβο του, είναι το σημείο όπου έγινε φως ένας ήρωας, σαν σήμερα 18 Ιουνίου, στις 09.17 το πρωί, ακριβώς πριν από 19 χρόνια».
Δέσαμε το σκάφος στο λιμανάκι ανάμεσα στις λιγοστές ψαρόβαρκες. Ημασταν σχεδόν οι μόνοι επισκέπτες αυτή την εποχή στον Αγιο Ευστράτιο, το μικρό αυτό νησί στο βορειοανατολικό Αιγαίο. Οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοι, καμιά διακοσαριά άνθρωποι, κατοικούν όλοι στον έναν και μοναδικό οικισμό που απλώνεται στο μικρό λιβάδι πίσω από το λιμάνι. Ηπιαμε καφέ στο παραλιακό καφενείο, μετά αγοράσαμε έναν χάρτη του νησιού (τον χάρτη της TERRAIN, τον μόνο που υπάρχει για τον Αγιο Ευστράτιο) και καθίσαμε να τον μελετήσουμε, καθώς απολαμβάναμε το μεσημεριανό μας (φρέσκο ψάρι, φθηνό και νοστιμότατο) στην ψαροταβέρνα του λιμανιού. Με το αγροτικό φορτηγάκι του ταβερνιάρη που μας το δάνεισε χωρίς κανένα πρόβλημα («τα κλειδιά είναι πάνω μόνιμα, βάλτε μόνο λίγη βενζίνη»), ανηφορίσαμε στον μοναδικό ασφαλτόδρομο του νησιού, μήκους 2,5 χιλιομέτρων, και μετά ακολουθήσαμε τον βατό χωματόδρομο προς τα νότια, που διασχίζει όλο το νησί ακριβώς πάνω από τις κορυφές των λόφων και τα διάσελα. Ανάμεσα στους θάμνους που σκεπάζουν τα βοσκοτόπια ξεχώριζαν πολλές βελανιδιές, στη σκιά των οποίων στάλιζαν τα πρόβατα αναζητώντας λίγη δροσιά. «Μη βλέπεις εδώ που τα δέντρα είναι αραιά. Στη βορειοανατολική γωνιά του Αη Στράτη υπάρχει ένα πυκνό δάσος βελανιδιάς. Ενα μονοπάτι που ξεκινάει από τη στάνη στη Ράχη της Σερέταινας, χώνεται κάτω από τα πυκνά φυλλώματα και καταλήγει σε μια ονειρεμένη παραλία, το Παλιοκάμινο, μια από τις είκοσι υπέροχες αμμουδιές του νησιού. Στα απότομα ψηλά βράχια στη βόρεια άκρη αυτής της παραλίας φωλιάζουν πολλά γεράκια».
Στο τέρμα του δρόμου, ακριβώς 12 χιλιόμετρα από το λιμάνι, παρκάραμε το αυτοκίνητο στο μικρό πλάτωμα και προχωρήσαμε προς το ακρωτήριο Τρυπητή. Επειτα από μερικά βήματα, έμεινα ακίνητος, κεραυνοβολημένος από αυτό που αντίκρισα: μια τεράστια ασπίδα φτιαγμένη από μεταλλικά φύλλα, ένα δόρυ, και η φράση ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ. Το μνημείο του αεροπόρου Νικολάου Σιαλμά.
«Γεννήθηκε το 1965 στο Θέρμο, ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας. Μπήκε στη Σχολή Ικάρων το 1984. Αποφοίτησε το 1988 και πήγε, νέος ανθυποσμηναγός, στην 114 Πτέρυγα Μάχης που εδρεύει στην Τανάγρα. Εντάχθηκε στο δυναμικό της 334 Μοίρας Αναχαίτισης Παντός Καιρού, χειριστής στα Mirage F-1, αεροπλάνα δεύτερης γενιάς και τεχνολογικά ξεπερασμένα ήδη από εκείνη την εποχή. Οι άλλες δύο Μοίρες της 114 Π.Μ., η 332 και η 331, είχαν ήδη εξοπλιστεί με τα υπερσύγχρονα Mirage 2000, αλλά τα F-1, τα γεράκια του Αιγαίου, που ήταν σε υπηρεσία από το 1975, συνέχιζαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα όρια που τους επέτρεπε η τεχνολογία και η ηλικία τους. »Εκείνη την ημέρα, ο υποσμηναγός Νίκος Σιαλμάς διατάχθηκε να απογειωθεί με το ζευγάρι του για να αναχαιτίσει ένα ζεύγος τουρκικών F-16 που είχαν παραβιάσει τον ελληνικό εναέριο χώρο νότια από τον Αη Στράτη. Αναχαίτιση σημαίνει να πλησιάσεις σε απόσταση αναπνοής το εχθρικό αεροσκάφος, να καταγράψεις το νούμερό του, και να το υποχρεώσεις να εξέλθει από τον εναέριο χώρο της Ελλάδας. Εκείνο το πρωινό, οι Τούρκοι ενεπλάκησαν σε κλειστή αερομαχία και προσπάθησαν να “πάρουν την ουρά” των ελληνικών μαχητικών. Ο Νίκος Σιαλμάς με ακροβατικούς ελιγμούς σε πολύ χαμηλό ύψος προσπάθησε να ξεφύγει από το πρεσάρισμα του Τούρκου, αλλά το γέρικο αεροσκάφος έπεσε σε απώλεια στήριξης και πριν προλάβει να το εγκαταλείψει, καρφώθηκε στη θάλασσα. Εδώ μπροστά σε αυτό το ακρωτήριο είναι το σημείο όπου η ψυχή του Νίκου έκανε φτερά. Ηταν Πέμπτη 18 Ιουνίου, του 1992, μια μέρα ζεστή όπως η σημερινή. Και ήταν μόλις 26 ετών».
Του Στέφανου Ψημένου
Πηγή Καθημερινή
18.6.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου