Στην πρόσφατη έρευνα της Public Issue με την ευκαιρία του πρώτου έτους στο Μνημόνιο, το 60% των πολιτών δήλωσαν ότι δεν είναι επαρκώς ενημερωμένοι για τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Παρά την παραδεδεγμένη άγνοια, οι περισσότεροι από εμάς έχουν αναπτύξει σοβαρή εχθρότητα απέναντι σε όλους τους οργανισμούς και τα πρόσωπα που διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στην αντιμετώπιση της μεγάλης ελληνικής κρίσης. Για τον απλό λόγο ότι προς όλους τους παραπάνω, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα διαπιστώσουν την ουσιαστική συμβολή τους στη διάσωση της χώρας. Μάλιστα, κάποιοι, περισσότερο αντικειμενικοί από εμάς, θα αναρωτηθούν τι ήταν εκείνο που εμπόδισε τους Ελληνες του 2011 να εκμεταλλευθούν τη δεύτερη ευκαιρία. Παρά ταύτα, δικαιολογημένα οι πολίτες εκφράζουν τον θυμό τους. Η κοινή γνώμη μπορεί να είναι άδικη. Εχει όμως σοβαρούς λόγους. Είναι υπερφίαλο, οι ίδιοι εκείνοι που καλλιέργησαν, επί τόσο πολλά χρόνια, τον λαϊκισμό και τις ακραίες αντιδράσεις, όπως είναι οι πρωταγωνιστές των τηλεπαραθύρων, να ζητούν τώρα από τους παρατεταγμένους πολίτες έξω από τη Βουλή, να μη χρησιμοποιήσουν τον πλέον παραδοσιακό εν Ελλάδι χαιρετισμό προς όσους θέλουμε να αντιληφθούν τα επικριτικά μας συναισθήματα. Πότε, αλήθεια, εκπαίδευσαν τα μεγάλα κανάλια το κοινό τους στην αποκάλυψη των παρανομιών που διέπρατταν οι πολιτικοί, δημιουργώντας ελλείμματα για τα οποία δεν είχαν την έγκριση της Βουλής; Δεν είναι αλήθεια ότι κάθε προσπάθεια νοικοκυροσύνης στα δημόσια πράγματα αντιμετωπίστηκε με κραυγές για μέτρα «σκληρά, αντιλαϊκά, βάναυσα, αδικαιολόγητα, φονικά, μισητά, καταδικασμένα να αποτύχουν»; Πότε, απλώς θυμίστε μου την τελευταία φορά, ακούσατε πολιτικό να σας λέει ότι το κράτος μας δεν μπορεί -και όχι απλώς δεν πρέπει- να συνεχίσει να ζει πάνω από τις δυνατότητές του; Πως πρέπει να περικοπούν οι δαπάνες του, με ό,τι κι αν σημαίνει παρόμοια προσπάθεια; Οτι ένα κράτος που μεγαλώνει διαρκώς δεν σημαίνει καλύτερο κράτος, αλλά σίγουρα σημαίνει περισσότερους φόρους; Ευκολότερα θα θυμηθείτε ότι δώσατε την έγκρισή σας, είπατε «ωραία τα λέει αυτός» σε κάποιο τηλεπαράθυρο, χειροκροτήσατε σε κάποια δημόσια συνάθροιση και ψηφίσατε στις τελευταίες βουλευτικές, ακόμη και δημοτικές, εκλογές, τους αντιπροσώπους που σήμερα δέχονται τις ύβρεις των συγκεντρωμένων γύρω από το Σύνταγμα. Εξίσου αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, εκείνοι που τώρα «μισούμε», Ταμείο, ΕΚΤ, Κεντρική Τράπεζα και άλλοι, ήσαν οι μόνοι που έδειχναν προς τη σωστή κατεύθυνση. Μας ανήγγειλαν τα βαριά σύγνεφα πάνω από το κεφάλι μας, έδειχναν προς την κατεύθυνση από όπου θα έρθει η καταιγίδα και ’μεις κοιτούσαμε... αλλού! Δεν υπάρχει «πολιτικώς ορθή» έκφραση της αγανάκτησης, όταν οι πολιτικοί πωλούν την ελπίδα. Ομως, από τον τρόπο με τον οποίο θα εκφραστεί ο θυμωμένος πολίτης, θα εξαρτηθεί το μέλλον του τόπου. Είναι πολύ εύκολο να φασκελώνουμε τους βουλευτές. Είναι δυσκολότερο να τους υποχρεώσουμε να πάρουν τις σωστές αποφάσεις.
Κάνει θόρυβο να χτυπάς την κατσαρόλα, αυτό όμως που χρειαζόμαστε είναι να ασχοληθούμε με όσα θα μαγειρέψουμε στο προσεχές μέλλον.
Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
4.6.2011
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου