Η κρίση και τα "πρότυπα" της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας

ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Η σταδιακή ισοπέδωση όλων των θεμελιακών αξιών της νεότερης Ελλάδας αντανακλάται αναπόφευκτα στο επίπεδο της μόρφωσης, των γραμμάτων, της τέχνης, της πολιτικής και του πολιτισμού. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέχρι το ξέσπασμα της παρούσας κρίσης, το «όνειρο» και συγχρόνως η «φιλοδοξία» του μέσου Ελληνα, όπως αυτά καλλιεργήθηκαν με την ανοχή -αν όχι με την παρότρυνση της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας- ήταν όχι να αναπτύξει τις δεξιότητες και την προσωπικότητά του, να δημιουργήσει και να προκόψει με την προσωπική του αξία και ικανότητα, αλλά να χρησιμοποιήσει ένα «πολιτικό μέσο» προκειμένου να γίνει δημόσιος υπάλληλος, να εξασφαλίσει έναν μισθό και να ζει αδιάφορα περιμένοντας τη συνταξιοδότησή του. Επιπλέον, τη «δύναμη του λόγου» και τη διάθεση για πνευματική καλλιέργεια διαδέχθηκαν η παθητικότητα και η αποχαύνωση τις οποίες καλλιεργούν η κατευθυνόμενη υποκουλτούρα και η «μαγεία της εικόνας» μιας αισχίστου είδους τηλεόρασης. Συγχρόνως και αντιστρόφως, οι όποιοι αξιόλογοι δημιουργοί της εποχής μας και γενικότερα οι αποκαλούμενοι «πνευματικοί άνθρωποι» τίθενται συστηματικά στο περιθώριο προκειμένου η νέα γενιά να «γαλουχείται» έχοντας «πρότυπα» ανθρώπους που αναδείχθηκαν ως «καλλιτέχνες» κυνηγώντας το «εύκολο χρήμα» μέσα από τηλεοπτικά ριάλιτι σόου, τα οποία υποτίθεται ότι αναζητούν «ταλέντα» ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να κατακρημνίζουν και να εκμηδενίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτή η κατάσταση δεν θα μπορούσε προφανώς να μην έχει τον ανάλογο αντίκτυπο και στην πολιτική μας ζωή. Αντί για επιστήμονες, τεχνοκράτες και, εν γένει, κοινωνικά καταξιωμένους ανθρώπους με εμπειρία και ικανότητες, το πολιτικό μας σύστημα «επιστρατεύει» συχνά και προωθεί σε αιρετά αξιώματα με κρίσιμες αρμοδιότητες για τη χώρα και τους πολίτες της είτε κομματικούς παράγοντες με μοναδικό προσόν τα ισχυρά τους ερείσματα μέσα στο αντίστοιχο κόμμα είτε αθλητές, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες κ. ά., οι οποίοι χάρη στην κοινωνική τους αναγνωρισιμότητα (και όχι αναγνώριση) καταφέρνουν να «υφαρπάξουν» την ψήφο των πολιτών ενώ στην πραγματικότητα είναι ακατάλληλοι για τα εν λόγω αξιώματα και, εντέλει, καθίστανται «άβουλα πιόνια» της εκάστοτε εξουσίας και όχι εκφραστές της λαϊκής βούλησης.Αυτό εξηγεί εν πολλοίς γιατί οι περισσότεροι από τους σημερινούς πολιτικούς δεν είναι σε θέση να επιλύσουν το παραμικρό πρόβλημα... Ομως, ο ελληνικός λαός πρέπει επιτέλους να δώσει ένα τέλος σε αυτή την κατάπτωση. Είναι καιρός να γίνει μια επί τόπου αναστροφή: να γυρίσουμε την πλάτη στα «πρότυπα» που τόσα χρόνια προσπαθούν να μας επιβάλουν, να ξαναχτίσουμε την παιδεία μας, να αλλάξουμε νοοτροπία. Το αίτημα για την «ανόρθωση» της χώρας θα μπορούσε ίσως να συνοψιστεί σε δύο λέξεις: «αξιοκρατία παντού». Από τους διορισμούς των δημοσίων υπαλλήλων μέχρι την εκλογή του πρωθυπουργού της χώρας. Ετσι το πολιτικό μας σύστημα θα ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη των πολιτών, προς όφελος της ίδιας της Δημοκρατίας. Του Γιάννη Αδαμόπουλου *Ο κ. Γιάννης Αδαμόπουλος είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Πηγή Καθημερινή 20.8.2011