Της Σοφιας Σταϊκου*
Η Αθήνα δεν χρειάζεται νέα κτίρια, χρειάζεται ελεύθερους χώρους. Δεν είναι απαραίτητο, λοιπόν, για κάθε μουσείο ή πολιτιστικό κέντρο που σχεδιάζεται, να φανταζόμαστε ότι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να φιλοξενηθεί σε ένα νεόδμητο οίκημα υψηλών προδιαγραφών. Η Αθήνα διαθέτει πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια, κάποια μεγαλύτερης και κάποια μικρότερης ιστορικής ή/και αρχιτεκτονικής αξίας. Δεν κατανοώ τους λόγους που ορισμένα από αυτά δεν θα μπορούσαν –με τις απαραίτητες τροποποιήσεις και προσθήκες– να στεγάσουν εκθέσεις ή άλλες πολιτιστικές δράσεις. Να γίνουν «κέντρα» υποδοχής και φιλοξενίας άστεγων θεατρικών σχημάτων, εικαστικών ομάδων, μουσικών συνόλων. Σε ευρωπαϊκές μητροπόλεις όπως το Λονδίνο και το Βερολίνο η επανένταξη τέτοιων κτιρίων στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον, μέσω της επανάχρησης, συνιστά κανόνα και όχι εξαίρεση. Ετσι αναδεικνύεται η «υπεραξία» των υποδομών, σώζονται σημαντικά κτίρια και δίνεται ώθηση στον διάλογο μεταξύ παλαιού και νέου. Στην Ελλάδα, όσες φορές επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο επικροτήθηκε. Είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε και εμείς, ως Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς, προσφέροντας «ανάσες» πολιτισμού σε τοπικές κοινωνίες μέσω της μετατροπής παλαιών βιοτεχνικών συγκροτημάτων σε μουσεία. Διατηρώντας έτσι τις «μνήμες» του κτιρίου και αναζωογονώντας το ενδιαφέρον των πολιτών γι’ αυτά.
Δείτε τι συμβαίνει σήμερα με τα ολυμπιακά ακίνητα που βρίσκονται στο Φάληρο. Πλην ενός, τα υπόλοιπα στέκουν άδεια, βρώμικα και σχεδόν κατεστραμμένα. Απαξιωμένα. Γιατί δεν θα μπορούσε σε ένα από αυτά να γίνει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, έργο για την υλοποίηση του οποίου πασχίζουμε πλέον των 10 ετών; Και μάλιστα όταν λίγο πιο πέρα σχεδιάζεται το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Νιάρχου, «γεννιέται» δηλαδή ένας πρόσθετος πυρήνας πολιτιστικών δράσεων στην ίδια περιοχή. Οταν βιώνουμε ως χώρα μια βαθιά οικονομική κρίση και πρέπει αναπόφευκτα να γίνει εξορθολογισμός και των πολιτιστικών δαπανών, φαντάζει αδιανόητο να μην αξιοποιούνται οι υπάρχουσες υποδομές. Την ίδια ώρα δε που στην Ισπανία, το νέο Πολιτιστικό Κέντρο που έφτιαξε ο διάσημος αρχιτέκτονας Οσκαρ Νιμάγιερ κλείνει προσωρινά, αφού δεν μπορού να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργίας του!
Ολα αυτά που γίνονται εντός αλλά και εκτός συνόρων δεν πρέπει απλώς να μας προβληματίσουν, αλλά να μας στρέψουν προς άλλες κατευθύνσεις, επαναπροσδιορίζοντας τους όποιους στόχους της όποιας πολιτικής για τον πολιτισμό διαθέτουμε.
* Η κ. Σοφία Στάικου είναι πρόεδρος του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, υπεύθυνη Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης Ομίλου Πειραιώς.
Πηγή Καθημερινή
22.10.2011
Η Αθήνα δεν χρειάζεται νέα κτίρια, χρειάζεται ελεύθερους χώρους. Δεν είναι απαραίτητο, λοιπόν, για κάθε μουσείο ή πολιτιστικό κέντρο που σχεδιάζεται, να φανταζόμαστε ότι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να φιλοξενηθεί σε ένα νεόδμητο οίκημα υψηλών προδιαγραφών. Η Αθήνα διαθέτει πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια, κάποια μεγαλύτερης και κάποια μικρότερης ιστορικής ή/και αρχιτεκτονικής αξίας. Δεν κατανοώ τους λόγους που ορισμένα από αυτά δεν θα μπορούσαν –με τις απαραίτητες τροποποιήσεις και προσθήκες– να στεγάσουν εκθέσεις ή άλλες πολιτιστικές δράσεις. Να γίνουν «κέντρα» υποδοχής και φιλοξενίας άστεγων θεατρικών σχημάτων, εικαστικών ομάδων, μουσικών συνόλων. Σε ευρωπαϊκές μητροπόλεις όπως το Λονδίνο και το Βερολίνο η επανένταξη τέτοιων κτιρίων στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον, μέσω της επανάχρησης, συνιστά κανόνα και όχι εξαίρεση. Ετσι αναδεικνύεται η «υπεραξία» των υποδομών, σώζονται σημαντικά κτίρια και δίνεται ώθηση στον διάλογο μεταξύ παλαιού και νέου. Στην Ελλάδα, όσες φορές επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο επικροτήθηκε. Είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε και εμείς, ως Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς, προσφέροντας «ανάσες» πολιτισμού σε τοπικές κοινωνίες μέσω της μετατροπής παλαιών βιοτεχνικών συγκροτημάτων σε μουσεία. Διατηρώντας έτσι τις «μνήμες» του κτιρίου και αναζωογονώντας το ενδιαφέρον των πολιτών γι’ αυτά.
Δείτε τι συμβαίνει σήμερα με τα ολυμπιακά ακίνητα που βρίσκονται στο Φάληρο. Πλην ενός, τα υπόλοιπα στέκουν άδεια, βρώμικα και σχεδόν κατεστραμμένα. Απαξιωμένα. Γιατί δεν θα μπορούσε σε ένα από αυτά να γίνει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, έργο για την υλοποίηση του οποίου πασχίζουμε πλέον των 10 ετών; Και μάλιστα όταν λίγο πιο πέρα σχεδιάζεται το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Νιάρχου, «γεννιέται» δηλαδή ένας πρόσθετος πυρήνας πολιτιστικών δράσεων στην ίδια περιοχή. Οταν βιώνουμε ως χώρα μια βαθιά οικονομική κρίση και πρέπει αναπόφευκτα να γίνει εξορθολογισμός και των πολιτιστικών δαπανών, φαντάζει αδιανόητο να μην αξιοποιούνται οι υπάρχουσες υποδομές. Την ίδια ώρα δε που στην Ισπανία, το νέο Πολιτιστικό Κέντρο που έφτιαξε ο διάσημος αρχιτέκτονας Οσκαρ Νιμάγιερ κλείνει προσωρινά, αφού δεν μπορού να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργίας του!
Ολα αυτά που γίνονται εντός αλλά και εκτός συνόρων δεν πρέπει απλώς να μας προβληματίσουν, αλλά να μας στρέψουν προς άλλες κατευθύνσεις, επαναπροσδιορίζοντας τους όποιους στόχους της όποιας πολιτικής για τον πολιτισμό διαθέτουμε.
* Η κ. Σοφία Στάικου είναι πρόεδρος του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, υπεύθυνη Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης Ομίλου Πειραιώς.
Πηγή Καθημερινή
22.10.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου