Είχα μόλις ανοίξει το MacBook μου για να πάρω και να στείλω τα e-mail της ημέρας, και η φωτογραφία του ιδρυτή της Apple γέμισε την οθόνη μου, ασπρόμαυρη, με μια χρονολογία δίπλα της: 1955-2011. «Πενήντα έξι ετών μόλις. Σχεδόν στην ηλικία μας. Και τώρα, αυτά τα εγκεφαλικά κύτταρα που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε, ακούμε μουσική και εργαζόμαστε, γίνονται τροφή για τα σκουλήκια. Πώς είναι δυνατόν το ζενίθ να αγκαλιάζεται με το ναδίρ, το όλον με το μηδέν; Πώς είναι δυνατόν ο θάνατος να είναι ο τελικός προορισμός της ζωής;».
Ο Φρόντις έσκυψε και κοίταξε στην οθόνη μου. «Μια χαρά τον βλέπω εγώ τον Steve. Ομορφος, στιβαρός, υπομειδιών, παρόλο που η φωτογραφία αυτή σίγουρα είναι τραβηγμένη μετά το point of no return. Εσένα τι σου λέει το βλέμμα του;».
Τι να του πω τώρα. Οτι αυτό το βλέμμα είναι μόνο στη φωτογραφία που κοιτάμε; Οτι το κανονικό βλέμμα του, το αληθινό, δεν υπάρχει; Οτι τα μάτια του έκλεισαν για πάντα και σε λίγες ημέρες θα έχουν «εις χουν απελεύσει;».
«Αυτός ο άνθρωπος δεν θα ξαναδεί το φως του ήλιου, φίλε μου Φρόντι. Πέθανε. Αλλά σου επιστρέφω την ερώτηση: Εσένα, τι σου λέει το βλέμμα του;». Ο Φρόντις έσκυψε και πάλι στην οθόνη του υπολογιστή, συνοφρυώθηκε ελαφρά, έτριψε το πιγούνι του, άφησε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα λες και ελάμβανε μηνύματα από τον τεθνεότα, και μου απάντησε: «Βλέπω στο βλέμμα του τη λάμψη που αναδύεται από την ψυχή ενός ανθρώπου που ακολούθησε τα όνειρά του. Κι ακόμα, σ’ αυτό το βλέμμα, εγώ διαβάζω μια προσευχή...».
Είμαστε στη Φολέγανδρο, στο νησί όπου η λάμψη του ήλιου μετουσιώνεται σε χάδι και προσευχή. Δεν υπάρχει άλλο νησί στον κόσμο τόσο αρμονικά δεμένο με το φως. Οι γκρεμοί της βόρειας ακτής στο χρυσαφί της δύσης γίνονται αγκαλιές. Περπατώντας στο μονοπάτι από τη Χώρα ώς την Παναγία την Πλακιανή, ο συνοδοιπόρος ήλιος ζωγράφιζε σκιές και γεννούσε πέλαγα. Ανηφορίζοντας στην Παναγιά της Χώρας, στην κορυφή του Παλιόκαστρου, την ώρα του δειλινού, το φως είχε ήδη γίνει πιο μεθυστικό και από κρασί. «Ο ναός αυτός είναι θεμελιωμένος ακριβώς επάνω στον αρχαίο ναό του Απόλλωνα, που ήταν ο θεός του φωτός...».
Μαγεμένοι από τα πανέμορφα μονοπάτια του νησιού, αφιερώσαμε όλη την επόμενη μέρα στην πεζοπορία. Από τον Καραβοστάση, το λιμάνι της Φολεγάνδρου, ακολουθήσαμε τον δρόμο ώς τον οικισμό Λιβάδι και από εκεί το μονοπάτι ώς τη μαγευτική βοτσαλένια παραλία Κάτεργο, μια από τις ωραιότερες παραλίες της Φολεγάνδρου, προσιτή μόνο από μονοπάτι ή με σκάφος. Αυτή την εποχή, ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες, όλη η παραλία δική μας. Το φως του ήλιου στραφτάλιζε στην ήρεμη επιφάνεια της θάλασσας και τη μετέτρεπε σε υγρό ασήμι.
Νωρίς την τρίτη ημέρα, παραπλεύσαμε όλη τη βόρεια ακτή και αράξαμε το σκάφος στον ορμίσκο του Αγίου Γεωργίου, κάτω από τον βορειότερο κάβο της Φολεγάνδρου, τον κάβο Κάστελο. Ανηφορίσαμε στο καλντερίμι προς τον Αγιο Σώστη και από εκεί βγήκαμε στην Ανω Μεριά, τον αγροτικό οικισμό που μοιάζει να έχει ξεχαστεί σε άλλον αιώνα. Επισκεφθήκαμε το Λαογραφικό Μουσείο, και από εκεί πήραμε το μονοπάτι που κατηφορίζει στον Αγιο Νικόλαο με τη μαγευτική αμμουδιά και τον οικισμό Αγκάλη, με μια επίσης πολύ ωραία παραλία με πολύχρωμα βότσαλα.
Εδώ μας βρήκε το τελευταίο φως της ημέρας. Τα μελαγχολικά χρώματα του δύοντος ηλίου σχημάτιζαν ένα φωτοστέφανο πίσω από τις πλαγιές του Τράχηλα, και μου έφεραν πάλι στον νου τον Steve Jobs. «Εσύ τι θα ήθελες να κάνεις όταν σε βρει ο θάνατος;», ρώτησα τον Φρόντι που είχε απορροφηθεί από την πυροκόκκινη δύση. «Ελπίζω να έχω λίγα λεπτά χρόνο να πω ένα ευχαριστώ», μου απάντησε. «Θα πεθαίνεις Φρόντι και θα λες ευχαριστώ;», τον ρώτησα απορημένος. «Ναι. Θα σηκώσω τα χέρια ψηλά, προς τον Θεό, και θα του πω: Τις δυνατότητες που μου έδωσες για να καταλαβαίνω τον κόσμο σου δεν τις παραμέλησα.
Οσο περνούσε από το χέρι μου, δεν σε ντρόπιασα. Σ’ ευγνωμονώ που με έφερες στον κόσμο, για όσα μου έδωσες. Ο χρόνος που μου έδωσες για να χρησιμοποιήσω τα δώρα σου μου ήταν αρκετός. Πάρε τα πίσω τώρα και τακτοποίησέ τα όπως νομίζεις. Ηταν όλα δικά σου, εσύ μου τα έδωσες». Κοιτώντας για άλλη μια φορά την τελευταία φωτογραφία του Steve Jobs, «διάβασα» στο βλέμμα του αυτήν ακριβώς την προσευχή...
Ο Φρόντις έσκυψε και κοίταξε στην οθόνη μου. «Μια χαρά τον βλέπω εγώ τον Steve. Ομορφος, στιβαρός, υπομειδιών, παρόλο που η φωτογραφία αυτή σίγουρα είναι τραβηγμένη μετά το point of no return. Εσένα τι σου λέει το βλέμμα του;».
Τι να του πω τώρα. Οτι αυτό το βλέμμα είναι μόνο στη φωτογραφία που κοιτάμε; Οτι το κανονικό βλέμμα του, το αληθινό, δεν υπάρχει; Οτι τα μάτια του έκλεισαν για πάντα και σε λίγες ημέρες θα έχουν «εις χουν απελεύσει;».
«Αυτός ο άνθρωπος δεν θα ξαναδεί το φως του ήλιου, φίλε μου Φρόντι. Πέθανε. Αλλά σου επιστρέφω την ερώτηση: Εσένα, τι σου λέει το βλέμμα του;». Ο Φρόντις έσκυψε και πάλι στην οθόνη του υπολογιστή, συνοφρυώθηκε ελαφρά, έτριψε το πιγούνι του, άφησε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα λες και ελάμβανε μηνύματα από τον τεθνεότα, και μου απάντησε: «Βλέπω στο βλέμμα του τη λάμψη που αναδύεται από την ψυχή ενός ανθρώπου που ακολούθησε τα όνειρά του. Κι ακόμα, σ’ αυτό το βλέμμα, εγώ διαβάζω μια προσευχή...».
Είμαστε στη Φολέγανδρο, στο νησί όπου η λάμψη του ήλιου μετουσιώνεται σε χάδι και προσευχή. Δεν υπάρχει άλλο νησί στον κόσμο τόσο αρμονικά δεμένο με το φως. Οι γκρεμοί της βόρειας ακτής στο χρυσαφί της δύσης γίνονται αγκαλιές. Περπατώντας στο μονοπάτι από τη Χώρα ώς την Παναγία την Πλακιανή, ο συνοδοιπόρος ήλιος ζωγράφιζε σκιές και γεννούσε πέλαγα. Ανηφορίζοντας στην Παναγιά της Χώρας, στην κορυφή του Παλιόκαστρου, την ώρα του δειλινού, το φως είχε ήδη γίνει πιο μεθυστικό και από κρασί. «Ο ναός αυτός είναι θεμελιωμένος ακριβώς επάνω στον αρχαίο ναό του Απόλλωνα, που ήταν ο θεός του φωτός...».
Μαγεμένοι από τα πανέμορφα μονοπάτια του νησιού, αφιερώσαμε όλη την επόμενη μέρα στην πεζοπορία. Από τον Καραβοστάση, το λιμάνι της Φολεγάνδρου, ακολουθήσαμε τον δρόμο ώς τον οικισμό Λιβάδι και από εκεί το μονοπάτι ώς τη μαγευτική βοτσαλένια παραλία Κάτεργο, μια από τις ωραιότερες παραλίες της Φολεγάνδρου, προσιτή μόνο από μονοπάτι ή με σκάφος. Αυτή την εποχή, ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες, όλη η παραλία δική μας. Το φως του ήλιου στραφτάλιζε στην ήρεμη επιφάνεια της θάλασσας και τη μετέτρεπε σε υγρό ασήμι.
Νωρίς την τρίτη ημέρα, παραπλεύσαμε όλη τη βόρεια ακτή και αράξαμε το σκάφος στον ορμίσκο του Αγίου Γεωργίου, κάτω από τον βορειότερο κάβο της Φολεγάνδρου, τον κάβο Κάστελο. Ανηφορίσαμε στο καλντερίμι προς τον Αγιο Σώστη και από εκεί βγήκαμε στην Ανω Μεριά, τον αγροτικό οικισμό που μοιάζει να έχει ξεχαστεί σε άλλον αιώνα. Επισκεφθήκαμε το Λαογραφικό Μουσείο, και από εκεί πήραμε το μονοπάτι που κατηφορίζει στον Αγιο Νικόλαο με τη μαγευτική αμμουδιά και τον οικισμό Αγκάλη, με μια επίσης πολύ ωραία παραλία με πολύχρωμα βότσαλα.
Εδώ μας βρήκε το τελευταίο φως της ημέρας. Τα μελαγχολικά χρώματα του δύοντος ηλίου σχημάτιζαν ένα φωτοστέφανο πίσω από τις πλαγιές του Τράχηλα, και μου έφεραν πάλι στον νου τον Steve Jobs. «Εσύ τι θα ήθελες να κάνεις όταν σε βρει ο θάνατος;», ρώτησα τον Φρόντι που είχε απορροφηθεί από την πυροκόκκινη δύση. «Ελπίζω να έχω λίγα λεπτά χρόνο να πω ένα ευχαριστώ», μου απάντησε. «Θα πεθαίνεις Φρόντι και θα λες ευχαριστώ;», τον ρώτησα απορημένος. «Ναι. Θα σηκώσω τα χέρια ψηλά, προς τον Θεό, και θα του πω: Τις δυνατότητες που μου έδωσες για να καταλαβαίνω τον κόσμο σου δεν τις παραμέλησα.
Οσο περνούσε από το χέρι μου, δεν σε ντρόπιασα. Σ’ ευγνωμονώ που με έφερες στον κόσμο, για όσα μου έδωσες. Ο χρόνος που μου έδωσες για να χρησιμοποιήσω τα δώρα σου μου ήταν αρκετός. Πάρε τα πίσω τώρα και τακτοποίησέ τα όπως νομίζεις. Ηταν όλα δικά σου, εσύ μου τα έδωσες». Κοιτώντας για άλλη μια φορά την τελευταία φωτογραφία του Steve Jobs, «διάβασα» στο βλέμμα του αυτήν ακριβώς την προσευχή...
Του Στεφανου Ψημενου
Πηγή Καθημερινή
15.10.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου