Θεωρητικώς όλοι υπέρ των δημοψηφισμάτων είμαστε. Στην πράξη, όμως, υπάρχουν μερικά προβληματάκια. Αυτά πέρυσι ήταν 24 δισεκατομμύρια. Φέτος ελπίζουμε να είναι 17 δισεκατομμύρια. Οσα είναι τα παραπανίσια λεφτά που θα ξοδέψει το κράτος. Και σ’ αυτά τα 17 δισεκατομμύρια προβλήματα πρέπει να προσθέσουμε κι ένα μεγάλο. Το γεγονός ότι μπορούμε να συζητάμε τα πάντα εκτός από το βασικό πρόβλημα που έχουμε. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το έλλειμμα.
Ετσι, όταν το 2009 το κράτος ξόδευε 36 δισ. περισσότερα απ’ όσα εισέπραττε, εμείς συζητούσαμε για «θωρακισμένη οικονομία». Οταν διαπιστώσαμε ότι η οικονομία είναι ένα διάτρητο λαγήνι, εμείς συζητούσαμε για την «ανάπτυξη» και με ποιο μαγικό τρόπο θα συνεχίσουμε να πληρωνόμαστε, χωρίς να παράγουμε. Μετά πιάσαμε το κουβεντολόι για το δημόσιο χρέος και πώς θα το αναδιαρθρώσουμε. Τώρα συζητάμε για συναινέσεις, εκλογές και δημοψηφίσματα. Το μόνο που δεν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα είναι η μαύρη τρύπα που απομυζά πόρους και ανθρώπους, τον «δημόσιο (κατ’ ευφημισμό) τομέα». Ετσι, αντί να λύνουμε το πρόβλημα ψάχνουμε τρόπους να το αποφύγουμε. Ποτέ με επιμήκυνση και ποτέ με δημοψηφίσματα. Διυλίζουμε τις διαδικασίες, ελπίζοντας πως θα χαθεί το πρόβλημα. Μόνο που αυτό είναι πεισματάρικο. Οσο το αποφεύγουμε τόσο διογκώνεται. Και όσο διογκώνεται τόσο πλησιάζουμε στην έσχατη, την χειρότερη λύση του.
Το έχουμε γράψει και θα το ξαναπούμε. Η οικονομία δεν έχει αδιέξοδα. Το οικονομικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η απραξία όμως της κυβέρνησης και τα φληναφήματα της αντιπολίτευσης στο Ζάππειο εξασφαλίζουν τη χειρότερη για την κοινωνία λύση. Εκείνη της οριζόντιας μείωσης όλων των δαπανών του κράτους στο επίπεδο των εσόδων του. Αν υποθέσουμε ότι σε κατάσταση χρεοκοπίας θα υπάρχουν έσοδα. Και αν σήμερα θεωρείται άδικο να περικόπτονται οριζοντίως οι μισθοί του Δημοσίου κατά 10%, μπορούμε να φανταστούμε πόσο άδικο θα είναι να περικοπεί αυτή η ελάχιστη περίθαλψη που προσφέρει στους μη έχοντες το πολύπαθο ΕΣΥ.
Γι’ αυτό ας ξεχάσουμε -έστω για μια στιγμή- τις διαδικασίες αποφυγής του προβλήματος και ας επικεντρωθούμε στη λύση του. Καλή κι αγία είναι η ανάπτυξη, καλύτερη η επιμήκυνση, αλλά όλες αυτές οι λύσεις έπονται της περικοπής των δαπανών. Για την ακρίβεια, η περικοπή των δαπανών είναι προαπαιτούμενο της ανάπτυξης. Γι’ αυτό κάποιος πρέπει να υιοθετήσει την απλή και πρακτική πρόταση που κατέθεσε ο κ. Στέφανος Μάνος την Κυριακή στην «Κ»: «ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να καλέσει τον κ. Σαμαρά και να του ζητήσει να ορίσει μια πενταμελή ομάδα στελεχών της Ν.Δ. που, σε συνεργασία με αντίστοιχη από το ΠΑΣΟΚ, να προσδιορίσουν αμετάκλητα ετήσιες κρατικές δαπάνες ύψους 5 δισ. που μπορούν να περικοπούν, ΔΕΚΟ που μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν και δημόσια ακίνητη περιουσία που μπορεί να πουληθεί...».
Ετσι, θα σταματήσουν -κι αυτοί κι εμείς- να ξορκίζουμε τη σπατάλη, γενικώς και αορίστως και θα την προσδιορίσουμε γραμμή γραμμή του προϋπολογισμού, που έλεγε και ο πρωθυπουργός.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για όσους κόπτονται για τη σωτηρία της χώρας. Ολα τ’ άλλα είναι παίγνια αρνητικού αθροίσματος.
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Πηγή Καθημερινή
26.5.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου