Ξεκινήσαμε πρωί πρωί από την παραλία της αρχαίας Καρθαίας στην Κέα, με πορεία 94 μοίρες, σχεδόν «καρφί» ανατολικά, σημαδεύοντας τον βόρειο κάβο της Σύρου, τον κάβο Πετρίτη. Πλέουμε σε μια ήρεμη θάλασσα. Γλιστράμε απαλά πάνω στο βελουδένιο ακύμαντο νερό. Με ταχύτητα 20 κόμβων, τα 26 μίλια που μας χωρίζουν από το νησί του Βαμβακάρη θέλουμε κάτι παραπάνω από μία ώρα για να τα καλύψουμε. Ο Φρόντις στο τιμόνι, είναι σε πολύ καλά κέφια.
Ετσι είναι οι άνθρωποι της θάλασσας. Οταν φορτώνει ο μαΐστρος, συννεφιάζει και η καρδιά τους. Οταν όμως έχει καλοσύνη, ξεχειλίζει η ψυχή τους από ευφορία. Τον κοίταζα και ένιωθα ότι το σκάφος ήταν προέκταση, ή μάλλον κομμάτι του εαυτού του. Τα μακριά μαλλιά του που ανέμιζαν, τα γαλάζια μάτια του που καθρέφτιζαν το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, η σιγουριά και η δύναμή του, «ζωγράφιζαν» έναν ελεύθερο άνθρωπο. Σκέφτηκα πως ένας ελεύθερος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να αγαπάει τη θάλασσα, όλα τα νερά. Τον είδα πολλές φορές μέχρι τώρα να αφήνεται στα χάδια της βροχής, να περνάει μέσα από τα ποτάμια, να κολυμπάει στις λίμνες, να πίνει νερό από τις πηγές. Και σήμερα, τον βλέπω όρθιο να κρατάει το τιμόνι και να έχει γίνει ένα με την απεραντοσύνη της θάλασσας. Θέλω να τον φωτογραφίσω, αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο να τον «συλλάβω», να τον αποτυπώσω όπως πραγματικά είναι. Πώς να αποτυπώσεις τους βυθούς του πελάγους; Από ποια οπτική γωνία να αγγίξεις το απέραντο;
Παραπλέοντας όλη την ανατολική ακτή της Σύρου, προσπερνούσαμε τη μια πανέμορφη ερημική παραλία μετά την άλλη: τα Τραχήλια, τη Συκαμινιά, τον Γρίζα, το Καστρί, τη Γλυσούρα, το Αγρελωπό, το Κομμένο, τον Κασίδη. Οταν πια πλησιάζαμε στην Ερμούπολη, το λιμάνι του νησιού και πολύβουη πρωτεύουσα των Κυκλάδων, κατάλαβα ότι η σημερινή μέρα δεν είχε ερημιές. Αλλά κατάλαβα λάθος. Φτάνοντας στον μόλο στην είσοδο του λιμανιού, ο καπετάνιος άλλαξε ξαφνικά πορεία, και αντί να μπει στο λιμάνι πήρε μια ρότα 122 μοίρες προς τα νοτιοανατολικά. Μόλις 1,5 ναυτικά μίλια μακριά, έστριψε το σκάφος μέσα σε έναν ρηχό όρμο με το όνομα -και πράγμα- Μεγάλη Αγκάλη, στο νησάκι Δίδυμη που θα μπορούσε να ήταν το νησί του Ροβινσώνα, παρόλο που βρίσκεται μια ανάσα από την κοσμοπολίτικη Ερμούπολη.
Σε ύψος, δεν ξεπερνάει τα 20-25 μέτρα. Στη δυτική πλευρά του έχει έναν παλιό πέτρινο φάρο, το μοναδικό κτίσμα. Ανάμεσα στους θάμνους του έχουν τις φωλιές τους εκατοντάδες γλάροι. Αυτή την εποχή θα δείτε τα σταχτογκρίζα αυγά τους έτοιμα να ανοίξουν και να ξεπηδήσουν από μέσα τους τα μικρά γλαρόπουλα. Τέσσερις παραλίες έχει το νησί, όλες τους πολύ όμορφες, και πιο όμορφη από όλες η Μεγάλη Αγκάλη. Εδώ ρίξαμε άγκυρα. Στήσαμε τη σκηνή μας στην άμμο, μαζέψαμε ξύλα για τη βραδινή φωτιά μας, και μετά περάσαμε απέναντι με το σκάφος και ξεκινήσαμε τις πεζοπορικές περιπλανήσεις μας στα μονοπάτια της Σύρου. Εις αναζήτησιν του μυστικού.
Το μονοπάτι ξεκινάει σηματοδοτημένο από το τέλος του ασφαλτόδρομου που στα τελευταία μέτρα του γίνεται χωματόδρομος, έξω από τον οικισμό του Κάμπου. Είναι ένα καθαρό και βατό μονοπάτι, που ακολουθεί παράλληλα μια ξερολιθιά από την αριστερή της πλευρά. Περίπου 750 μ. από το σημείο εκκίνησης, θα συναντήσετε μια ξύλινη πόρτα καθώς και τη διακλάδωση του μονοπατιού που κατηφορίζει προς τη Γριά Σπηλιά. Εκεί εσείς συνεχίζετε σε ευθεία πορεία, ανηφορίζοντας για λίγο. Το μονοπάτι είναι καλοπατημένο, με αραιή σήμανση. Υστερα από λίγο συναντάτε άλλη μια ξερολιθιά, κι αυτή τη φορά βαδίζετε στα δεξιά της. Στη θέση Πάλος υπάρχει μια διακλάδωση, στην οποία ακολουθείτε το κατηφορικό σκέλος. Παρακάτω θα δείτε μια σιδερένια πόρτα με παλιό συρματόπλεγμα, όπου θα πρέπει να κατηφορίσετε λοξά δεξιά.
Η σηματοδότηση στο τμήμα αυτό περιορίζεται σε μερικούς κούκους και το μονοπάτι γίνεται λίγο ασαφές, καθώς συνεχίζετε προς τα δυτικά, ώσπου να συναντήσετε τη διακλάδωση με το μονοπάτι που κατεβαίνει ώς την παραλία Γράμματα. Στη διακλάδωση ακολουθείτε το δεξιό σκέλος (υπάρχει πινακίδα σηματοδότησης με το Νο5) και σε λίγο φτάνετε πίσω από τον λόφο του ακρωτηρίου, όπου σταματάει κάθε μορφή σήμανσης. Το τοπίο γύρω από το ακρωτήριο χαρακτηρίζεται από απόκρημνα και κοφτερά βράχια. Επιστρέφοντας στην τελευταία διακλάδωση, περνάτε τα πεσμένα συρματοπλέγματα και ακολουθείτε τη γιδόστρατα. Επειτα από 350 μ. συναντάτε στα αριστερά σας μια μικρή συστάδα πεύκων. Συνεχίζετε στο πατημένο, πλην όμως αχνό μονοπάτι, ώς την παραλία Γράμματα, όπου υπάρχει και μια χαρακτηριστική ασβεστοκάμινος. Στη συνέχεια, ακολουθώντας τα πυκνά σημάδια πλάι στη θάλασσα, η διαδρομή καταλήγει στην παραλία Γριά Σπηλιά και από εκεί συνεχίζει ανηφορικά μέσα στη ρεματιά. Αφού περάσετε τις δύο ασβεστοκάμινους, δεξιά και αριστερά, βλέπετε στα αριστερά σας την επονομαζόμενη Γριά Σπηλιά. Στην ουσία είναι μια μικρή κοιλότητα στον βράχο, με λιθόχτιστη πρόσοψη.
Λίγο παραπάνω διακρίνετε ένα πηγάδι και πίσω του μια αγροικία. Το μονοπάτι εξακολουθεί να είναι καθαρό και ευδιάκριτο και σας οδηγεί εύκολα στην ξύλινη πόρτα κι από εκεί στον Κάμπο.
Του Στέφανου Ψημένου
Πηγή Καθημερινή
21.5.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου