Από τότε που η εξαδέλφη μου έβαλε τα ακουστικά στα αφτιά της, η επικοινωνία μας πέρασε στη ζώνη του λυκόφωτος. Φορώντας τα και φορώντας στο πρόσωπό της μια έκφραση απόλυτης νιρβάνα, κυκλοφορεί ανάμεσά μας αδιαφορώντας για το αν ζούμε ή πεθαίνουμε, αν έχουμε πιάσει φωτιά ή αν μας παρασέρνει τσουνάμι. «Κλέφτες θα με αρπάξουν και χαμπάρι δεν θα πάρεις!» αντέδρασε η θεία μου (και μητέρα της). «Να σε αρπάξουν για να σε κάνουν τι; Μην ανησυχείς, δεν παθαίνεις τίποτα». Υπό άλλες συνθήκες, με αυτά τα… ασεβή λόγια θα άναβε καβγάς τρικούβερτος. Τώρα απλώς η εξαδέλφη ανεβάζει την ένταση στο mp3 της και συνεχίζει την ακρόαση, αφήνοντας τη θεία να βράζει στο ζουμί της. Όχι, δεν είναι εθισμένη σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό ούτε γοητεύτηκε από τα υπερσύγχρονα iPods. «Inner voice» λέγεται αυτό που έχει… πάθει, δηλαδή «εσωτερική φωνή». Η ίδια το αποκαλεί new age εναλλακτική θεραπεία. Εγώ το αποκαλώ το τέλος της οικογενειακής μας αρμονίας – αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο.
Μια φίλη της της το έμαθε: Μπαίνεις, της είπε, στις ανάλογες ιστοσελίδες, αγοράζεις το πακέτο που ανταποκρίνεται στις εξατομικευμένες ανάγκες σου και στο στέλνουν είτε σε μορφή ψηφιακού αρχείου ήχου είτε ηχογραφημένο σε CD. Εκείνο που έχεις να κάνεις είναι να το ακροάζεσαι καθημερινά, τουλάχιστον για δύο-τρεις ώρες, ή (ακόμη καλύτερα) να το έχεις στο αφτί σου κατά τον βραδινό ύπνο. Τι ακούς; Ήχους της φύσης, προσεκτικά (;) επιλεγμένους ώστε να επιδρούν στο υποσυνείδητό σου με τρόπο θεραπευτικό: βοηθώντας σε να ηρεμήσεις αλλά και να αποκτήσεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, να αγαπήσεις τους αντιπαθητικούς γείτονες, να αντιμετωπίσεις σπαστικές κολίτιδες, έλκη, ψωριάσεις… Η εξαδέλφη μου αγόρασε το πρόγραμμα «Ελέγξτε τη λαιμαργία σας» και ξημεροβραδιάζεται με παφλασμούς κυμάτων και τιτιβίσματα πουλιών της Ισλανδίας, που σου κόβουν, λένε, την όρεξη. «Παρ' όλα αυτά, ούτε ψίχουλο δεν άφησες από το κέικ σοκολάτα του Παρλιάρου» παρατήρησα, επιχειρώντας να θίξω την αξιοπιστία της μεθόδου. «Για να μην την προσβάλω το έκανα» απάντησε και επέστρεψε εις τον αφρό της (ηχογραφημένης) θάλασσας. Αυτήν τη φορά όμως ήμουν αποφασισμένος να της μιλήσω. Τράβηξα λοιπόν το ακουστικό από το αφτί της και συνέχισα: «Εδώ και δύο μήνες κυκλοφορείς καλωδιωμένη και το μόνο που έχεις καταφέρει είναι να κάνεις τα νεύρα μας τσατάλια. Αδύνατον να επικοινωνήσουμε μαζί σου!». «Όχι ότι επικοινωνούσαμε πριν…» παρενέβη η γλυκιά μανούλα της. «Θεία, σιωπή!». «Ασ' την να τα πει, καλέ, έτσι κι αλλιώς ποιος την ακούει;». «Αν με άκουγαν μερικές μερικές και δεν έτρωγαν σαν τις γουρούνες, τώρα δεν θα είχαν ανάγκη τα βρωμόπουλα της... Γροιλανδίας για να αδυνατίσουν!». «Ισλανδίας! Και αν δεν με τάιζες με εκείνες τις ψωμάρες, που τις άλειφες με βούτυρο και τις πασπάλιζες τόνους ζάχαρης, δεν θα ήμουν τώρα εθισμένη στα λιπαρά!». Τις άφησα να τα πουν, δηλαδή να τσακωθούν, και όταν η θεία μου αποσύρθηκε στο δωμάτιό της, βροντώντας όσο μπορούσε πιο δυνατά την πόρτα της, πήρα το ύφος του καλού εξαδέλφου.
«Δεν το λέω για να σε εκνευρίσω, αλλά από τότε που υποβάλλεσαι στη… θεραπεία νομίζω πως αντί να αδυνατίζεις παχαίνεις». «Πρώτον, είμαι στα κιλά μου και, δεύτερον, τώρα έχει αρχίσει να επιδρά στο υποσυνείδητό μου, θέλει μερικές εβδομάδες, το είχε πει και η Τίνα». «Η οποία Τίνα είδε αποτέλεσμα;». «Θα έβλεπε, αν την είχε εφαρμόσει συστηματικά. Ο άνδρας της όμως δεν την άφηνε να πέφτει στο κρεβάτι τους με τα ακουστικά, γιατί, λέει, άκουγε και εκείνος τους ήχους της ερήμου – η Τίνα έκανε θεραπεία για την υπερβολική τριχοφυΐα – και ξυπνούσε ιδρωμένος από τον σιμούν». «Απαράδεκτος! Να μη θυσιάσει μερικούς μήνες ύπνου για να απαλλαγεί η γυναίκα του από το μουστάκι;». «Ναι, απαράδεκτος!» με κοίταξε η εξαδέλφη μου, προσπαθώντας να καταλάβει αν μιλούσα σοβαρά. «Αστειεύομαι» παραδέχτηκα και συνέχισα να εξηγώ γιατί οι φωνούλες από το υπερπέραν, τα βελάσματα των νεογέννητων λάμα και το ζουζούνισμα της λιβελούλας στην ανατολή του ήλιου δεν με πείθουν για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. «Δεν πας καλύτερα σε έναν διαιτολόγο;». «Όχι, ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπίσεις ένα ψυχοσωματικό πρόβλημα από τη ρίζα του είναι η ενδοσκόπηση…». «Βρε, κορίτσι μου, τι ψυχοσωματικό; Για τρεις τρως!». Με αγριοκοίταξε, πήρε το Mp3 της και αποχώρησε. Γνωρίζοντάς την, της δίνω μερικές ακόμη εβδομάδες προσπάθειας ώσπου να τα παρατήσει. Όχι ότι θα ησυχάσω τότε ή ποτέ, το αντίθετο.
Γιατί τώρα αρχίζουν τα χειρότερα: Δεν είχα προλάβει να ολοκληρώσω τη συζήτηση με την εξαδέλφη μου και επανεμφανίστηκε η θεία Ιουλία, με το βλέμμα «τώρα θα σε αποτελειώσω». «Δεν μου λες, παιδί μου», άρχισε, «αυτό το πίνερ βόισε που σου κόβει την όρεξη και σου ρίχνει τις τρίχες…». «Inner voice, θεία μου». «Ναι, αυτό, έχει και άλλες εφαρμογές, ε; Δεν είναι μόνο για χοντρές και τριχωτές…». «Απ' ό,τι ξέρω, έχει». «Ναι... Γιατί κάτι είδα στην τηλεόραση… Μια κασέτα… Με ήχους της Ανταρκτικής που σου τσιτώνουν το δέρμα». «Θεία, τι λες;». «Ναι, ξαπλώνεις, ακούς τα παγόβουνα που σπάνε και αυτό σου μεταφέρει την υγρασία του Βορρά και σου κάνει φυσικό λίφτινγκ». «Εσύ δεν κορόιδευες την κόρη σου με τους ήχους της Ισλανδίας;». «Ναι, θυμήθηκα όμως εκείνο το φοβερό ντοκυμαντέρ για τη θεραπευτική δύναμη των ήχων και των υπερήχων, στο οποίο…». Καταλάβατε; Αντί να συνετιστεί η κόρη, ελάλησε και η θεία! Η οποία έχει αρχίσει να γλυκοκοιτάζει κάτι μαγνητικά βραχιόλια για τον θυρεοειδή, κάτι βιοδυναμικούς κορσέδες για τους ρευματισμούς και μια πορσελάνινη γκέισα-σιντριβάνι από το κεφάλι της οποίας τρέχει νερό, για λόγους φενγκ σούι. Τι και αν τα ιαπωνικά φενγκ σούι τόσων ετών για ευημερία και ευτυχία «ακυρώθηκαν» με το τσουνάμι; Εμείς τώρα τα εισάγουμε στο σπίτι μας. Αχ, τα εναλλακτικά πάθη μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου