Καρκινοβασίες

Ο Δρ Αντώνης Παπαγιάννης από τη Θεσσαλονίκη σε επιστολή του προς την αφμ Το Βήμα γράφει:

Η άρρωστή μου είναι 80 ετών. Εχει καρκίνο με μετάσταση που διαβρώνει δύο σπονδύλους και πονάει ανυπόφορα. Δεν βρίσκεται μεν σε τελικό στάδιο, αλλά θεραπευτικά είναι μετέωρη. Από τότε που τελείωσε τη χημειοθεραπεία της οι ογκολόγοι διέκοψαν τις σχέσεις μαζί της. Για τους πόνους της πηγαίνει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Στο ερώτημα «Τι μπορώ να κάνω;» η απάντηση είναι κάθε φορά μια νέα συνταγή για παυσίπονα, χωρίς αποτέλεσμα πλέον. Κανείς δεν της μίλησε ποτέ για ανακουφιστική ακτινοθεραπεία.

Κι εγώ που της το πρότεινα, τι κατάλαβα; Από τα τρία δημόσια νοσοκομεία που διαθέτουν ακτινοθεραπευτικά τμήματα στη Θεσσαλονίκη, στο ένα (Θεαγένειο) της απάντησαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, χωρίς άλλες εξηγήσεις. Στο δεύτερο (ΑΧΕΠΑ) έχουν προσωπικό και εξοπλισμό, αλλά περιμένουν την άδεια λειτουργίας του τμήματος από τον «Δημόκριτο» εδώ και δεν ξέρω πόσους μήνες. Το τρίτο (Παπαγεωργίου), όπως πληροφορήθηκα, δεν έχει τεχνολόγους ακτινοθεραπείας, και γι΄ αυτό έπαψε να παίρνει καινούργιους ασθενείς. Η λύση που απομένει; Προσφυγή σε ιδιωτικό θεραπευτήριο που κάνει ακτινοβολίες, με την ανάλογη χρέωση φυσικά.

Κάποτε πρέπει να αρχίσουμε στη χώρα αυτή να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Οχι μόνο υστερούμε απελπιστικά στην ανάπτυξη της ανακουφιστικής φροντίδας για τους καρκινοπαθείς (κάτι που διαθέτει ακόμη και η Ουγκάντα), αλλά αφήνουμε να υπολειτουργούν και οι υπάρχουσες δομές και υπηρεσίες. Πριν αρχίσω να χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο από τη σύγχυση, ποια πόρτα να προτιμήσω: του Ιατρικού Συλλόγου, του υπουργείου Υγείας, ή μήπως του Εισαγγελέα υπηρεσίας;

Πηγή Το Βήμα

24.12.09