Eλεγχόμενος χειρισμός του χρέους υπάρχει μόνον όταν τιμάς την υπογραφή σου. Πτώχευση ισοδυναμεί με άρνηση πληρωμής. Εκείνοι που δανείζουν δεν το ξεχνούν. Αυτά, εφόσον μιλούμε για τις αγορές.
Υπάρχει και η «λύση» του Μνημονίου. Αντικαθιστούμε ιδιωτικό χρέος με διακρατικό. Αλλωστε, κάποιοι, στις μεγάλες πρωτεύουσες, το αντιμετωπίζουν ως λύση ρεαλιστική. Κάνουν λάθος! Οποιαδήποτε μορφή και να πάρει ένα «κούρεμα» χρέους, εφόσον οδηγεί σε κεφαλαιακές απώλειες για τους ομολογιούχους, οι επιπτώσεις θα είναι δυσμενείς για τη χώρα που θα βρεθεί σε αυτή την κατάσταση.
Σκεφτείτε, για μια στιγμή, τι θα συμβεί μέσα στη χώρα. Κανείς δεν θα πληρώνει κανένα χρέος Οι τράπεζες θα καταρρεύσουν. Η παραίνεση υπουργών, μόλις πριν από λίγες ημέρες, τυλιγμένη σε σελοφάν κριτικής προς τις τράπεζες, στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγεί.
Η «σιγουριά» ότι μένεις ατιμώρητος κι ας μη πληρώνεις, προσφέρθηκε ήδη από την κυβέρνηση Καραμανλή μέσω της ατιμωρησίας των φοροφυγάδων, της διάλυσης των εισπρακτικών μηχανισμών (από τα λεωφορεία μέχρι τις εφορίες), τη διαφθορά και τη δυσμένεια προς τον Αλογοσκούφη όταν «απείλησε» να ζητήσει τη φορολογική δικαιολόγηση του εισοδήματος των ελευθέρων επαγγελματιών από το πρώτο ευρώ.
Η εμπέδωση αυτής της πεποίθησης προσφέρθηκε από τους κ. Παπανδρέου και Πάγκαλο με το διπλό απόφθεγμα «λεφτά υπάρχουν» και «όλοι μαζί τα φάγαμε». Οι ίδιοι φοροφυγάδες και άλλοι εχθροί του δημόσιου ταμείου, συνέχισαν αμέριμνοι να αποφεύγουν την εφορία, να εκμεταλλεύονται τη δημόσια περιουσία και να εισπράττουν εισοδήματα από το Δημόσιο όχι ως αντίτιμο προσφερθείσης εργασίας ή έργου, αλλά ως δικαιωματική πρόσοδο, από το «πηγάδι δίχως πάτο», που υποσχέθηκε ο νέος πρωθυπουργός.
Στις αρχές του 2010, το δημόσιο ταμείο άδειαζε με ακόμη ταχύτερους ρυθμούς, όταν το «Δεύτερο Νούμερο» της κυβέρνησης προσέφερε στους κλέφτες του κράτους, τη «ρητή διαβεβαίωση» ότι δεν ήσαν μόνοι τους, αφού και οι άλλοι πολίτες είχαν εξίσου κατακλέψει το δημόσιο αγαθό!
Τα κόμματα της «Αριστεράς» είχαν μια ακόμη «καλύτερη» ιδέα. Αφού, μετά την πτώχευση της χώρας πριν από περίπου έναν χρόνο, ανακάλυψαν οι «ξένοι» ότι «τα τρώμε» και αρνήθηκαν να μας δανείσουν κι άλλα χρήματα, πρότειναν να φάμε από τα χρωστούμενα. Λογικό. Η Ελλάδα δεν ευτύχησε να έχει άλλη «Αριστερά» από αυτήν, που ζει με την προσμονή της Δευτέρας Παρουσίας των σοβιέτ.
Σε διάφορες εκδοχές, μια στάση πληρωμών με ταυτόχρονη μείωση των υποχρεώσεων της χώρας, προτείνεται και από άλλες πλευρές, καθόλου αριστερές. Αλλωστε, οι αγορές κεφαλαίων είναι πάντοτε ευρηματικές και ευέλικτες. Αρκεί να παραμένεις μέσα σε αυτές και αποδεδειγμένα να συνεχίσεις να σέβεσαι τους κανόνες τους. Αυτό ακριβώς είναι το συμφέρον μας.
Μια συμφωνία με τις αγορές προκειμένου να επιτύχουμε την αναδιοργάνωση του χρέους μας, αποτελεί την ενδεδειγμένη και σωστή λύση. Αυτό σημαίνει πως ενώ θα συνεχίσουμε να αναγνωρίζουμε τις υποχρεώσεις μας στο ακέραιο, θα ζητήσουμε από τους ομολογιούχους μας την αντικατάσταση των τίτλων που κατέχουν με νέους τίτλους. Οι νέοι αυτοί τίτλοι θα διαφέρουν ως προς τρία χαρακτηριστικά, σε σύγκριση με τους σημερινούς. Τη διάρκεια, το επιτόκιο και τους όρους επίλυσης διαφορών.
Μια επιμήκυνση ορισμένων εκδόσεων ομολόγων δεν επιφέρει υποχρεωτικώς ζημίες σε εκείνον που διακρατεί τον τίτλο. Εάν υπάρχουν επαρκείς εγγυήσεις ότι στη λήξη θα εξοφληθεί στο ακέραιο δεν υπάρχει καμία ανησυχία. Ηδη, πολλές τράπεζες έχουν τους ελληνικούς τίτλους στο «επενδυτικό» τους χαρτοφυλάκιο και τους αποτιμούν στην πλήρη αξία τους. Ομως, ένας επενδυτής μπορεί να χρειαστεί τα χρήματά του. Πρέπει γι’ αυτό ο τίτλος να είναι ρευστοποιήσιμος ανά πάσα στιγμή. Αυτό εξασφαλίζεται εφόσον στη δευτερογενή αγορά τίτλων υπάρχει ζήτηση για παλαιότερους τίτλους σε μια «σωστή τιμή».
Η τιμή, ανά πάσα στιγμή, ενός τίτλου εξαρτάται από το ύψος και τη διάρκεια του δανείου, το επιτόκιο που προσφέρει για κάθε περίοδο (κουπόνι), την απόδοσή του στην αγορά σε σύγκριση με άλλους παρόμοιους τίτλους. Κυρίως όμως εξαρτάται από τη φερεγγυότητα της χώρας-εκδότη. Γι’ αυτό, στην απόφαση των Ευρωπαίων για τη λειτουργία του Ταμείου Σταθεροποίησης (ESM) σημειώνεται ότι «αν, αναπάντεχα, μια χώρα αποδειχθεί αφερέγγυα, το κράτος-μέλος πρέπει να διαπραγματευθεί συνεκτικό σχέδιο αναδιάρθρωσης με τους πιστωτές του από τον ιδιωτικό τομέα, προκειμένου να αποκατασταθεί η βιωσιμότητα του χρέους».
Οι αγορές βλέπουν στη διατύπωση αυτή μια φωτογραφία του ελληνικού κράτους. Η κυβέρνηση και σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος έχουν την εθνική υποχρέωση να κάνουν όσα μπορούν προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η χώρα δεν θα φτάσει στο σημείο αυτό. Οι «πανηγυρισμοί» ότι η Ευρώπη θα μας αγοράζει, μετά το 2013, μέσω του Ταμείου, όσα ομόλογα χρειαστεί να βγάζουμε, απλώς επιβεβαιώνουν ότι στην Ελλάδα, η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου εξακολουθεί να σκέφτεται τη χρεοκοπία.
Για μια φορά ακόμη, οι αγορές σκέφτονται σωστά κι ας είναι οι αντιδράσεις τους, υπερβολικές.
Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Πηγή Καθημερινή
7.4.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου