Μικρών παιδιών εντυπώσεις (Νέο Μουσείο της Ακρόπολης)

Κυριακή απόγευμα στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Με παιδιά. Παιδιά ηλικίας 3 έως 11 χρόνων.

Κατεβήκαμε με το αυτοκίνητο και περπατήσαμε, βγαίνοντας πήραμε το κόκκινο τρενάκι για να βρεθούμε στην Πλάκα, να πάρουμε το μετρό από το Σύνταγμα και να επιστρέψουμε και πάλι στην Ακρόπολη για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να φύγουμε. Τα παιδιά ευχαριστήθηκαν πιο πολύ τα μεταφορικά μέσα παρά τη βόλτα στο μουσείο. Αν αυτό λέει κάτι.
Κι ας είχαμε πει ιστορίες για το νέο μας μουσείο... Κι ας είχαμε δει εικόνες, βιβλία...

Μπορεί να φταίει η ουρά. Ο κόσμος. Το μπουλούκι. Οτι μόλις πληρώσαμε το εισιτήριο, και ζητήσαμε από την κοπέλα στο ταμείο έναν χάρτη ή κάποιο φυλλάδιο για παιδιά, μας είπε ότι δεν υπάρχει τίποτα, ίσως τον Σεπτέμβριο. Ή αν σταθούμε τυχεροί μπορεί να βρούμε κάτι στο πωλητήριο.

Οι μικροί επισκέπτες είχαν ήδη διψάσει. Και πεινάσει μαζί. Στο μπαρ του ισογείου περιμέναμε ένα 10λεπτο για να πιούμε νερό γιατί δεν είχε μείνει τίποτα άλλο (σάντουιτς, παγωτό, γλυκό...) Αν εντυπωσιάστηκαν με κάτι, ήταν με τα γυάλινα πατώματα, με τους «θησαυρούς» αλλά με το γυαλί που είχε ραγίσει σε αρκετά σημεία, ορισμένα άρχισαν να φοβούνται.

Γέλασαν όταν είδαν μια γάτα, ζωντανή να περπατάει κάτω από το τζάμι. Αδιαφόρησαν με τα εκθέματα, γιατί όπως έλεγαν, «υπάρχει μόνο η ονομασία, καμία περιγραφή να μάθουμε και κάτι παραπάνω γι’ αυτό που βλέπαμε». Μια 11χρονη φίλη από την παρέα απογοητεύτηκε. «Δεν είδα τίποτα που να ξεχωρίζει, να φωτίζεται διαφορετικά, να λαχταράς για να το δεις και να το θαυμάσεις. Ηταν σαν παρέλαση από μικρά και μεγάλα αγάλματα».

Περάσαμε όμορφα πάντως. Τα καροτσάκια έκαναν σφήνες ανάμεσά μας και ανέβαιναν (ή κατέβαιναν) παράνομα στις κυλιόμενες, οι υπεύθυνοι του μουσείου έτρεχαν λαχανιασμένοι πίσω από όσους έβγαζαν φωτογραφική μηχανή (αν και τα κινητά που κλίκαραν κάθε τόσο δεν τα έπαιρναν είδηση), η Κυριακή του Αυγούστου στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης ήταν το απόλυτο πάρτι για τη γρίπη των χοίρων. Τελικά χάρτη δεν βρήκαμε. Αγοράσαμε μόνο κάτι memory cards για ενθύμιο. Οπως έλεγε κι ένα αγοράκι:

«Και ο Λούβρος είχε ουρές αλλά όταν μπαίνεις δεν θέλεις να ξαναφύγεις».

Της Σάντυς Τσαντάκη

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

11.8.09