Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι σαν κάτι να άλλαξε στη Χώρα της Κέας. Περισσότερος κόσμος και τα μαγαζιά μονίμως γεμάτα. Βεβαίως, το νησί δεν είναι μόνο όμορφο. Είναι δίπλα στην Αθήνα, μια ώρα και δέκα λεπτά από το Λαύριο. Ισως η κρίση «ευνόησε» περισσότερο τους προορισμούς του Σαββατοκύριακου και επιβάρυνε τις μακρινές αποστάσεις. Ισως πάλι η φετινή κίνηση στη Χώρα να οφείλεται και στο γεγονός ότι το μέσο εισόδημα των μόνιμων παραθεριστών δεν έχει θιγεί ιδιαίτερα.
Ομως, ούτε αυτή η ερμηνεία δεν επαρκεί για να αιτιολογηθεί το φαινόμενο της Χώρας, που μοιάζει σαν να μπαίνει σε μια νέα περίοδο ακμής. Ακόμη και η καταπληκτική δουλειά που έγινε με τη διάνοιξη και προβολή των αρχαίων μονοπατιών, δεν αρκεί για να εξηγήσει τη φετινή κινητικότητα. Η αλήθεια είναι ότι η Ιουλίδα, παρά τη φυσική γοητεία που σε καθηλώνει, έχει βιώσει μεγάλη απομόνωση λόγω των προβλημάτων που δημιουργεί η έλλειψη χώρων στάθμευσης και βασικών υποδομών, αλλά και η παραίτηση από την αναμέτρηση των προβλημάτων που χαρακτήρισε στο παρελθόν τους παράγοντες του Δήμου. Οι Τζιώτες σταδιακά εγκαταλείπουν τον τόπο ως μόνιμη κατοικία. Χτίζουν στα παράλια, στις εξοχές, ή φεύγουν για την Αθήνα και στα ανηφορικά καλντερίμια τον χειμώνα συναντάς μόνο γερόντια και μετανάστες.
Κι όμως, φέτος για πρώτη φορά συναντά κανείς νέους και πολλούς ξένους τουρίστες. Γερμανούς, Γάλλους, Δανούς. Aλήθεια, τι άλλαξε;
Μπορεί το «κλειδί» να είναι οι ίδιοι οι επαγγελματίες, που συγκροτούν την οικονομία της Χώρας. Αυτοί άλλαξαν. Εσκυψαν με μεράκι στα μαγαζιά τους και τα ανανέωσαν. Εξασφάλισαν εξαιρετική κουζίνα σε όλα τα ταβερνεία. Και σιγά σιγά η Χώρα, η γνωστή Ιουλίδα, έγινε συνώνυμη με τον συνδυασμό καλού φαγητού σε προσιτές τιμές. Ισως να ισχύει για όλους τους επαγγελματίες της Ιουλίδας, αυτό που είπε τις προάλλες ένας καλός συνάδελφος, όταν γεύτηκε την κουζίνα του Ρολάνδου, στην πλατεία της Χώρας, την οποία επισκέφθηκε ύστερα από αρκετά χρόνια.
«Ρολάνδε, έφερες τον πολιτισμό στην Χώρα», του είπε ο Κωνσταντίνος. Κι ο εστιάτορας, Κερκυραίος μάγειρας και απίθανος ψήστης, μου μετέφερε τα λόγια του πελάτη του, λες και είχε πάρει τα εύγε όλου του κόσμου.
Οντως, το φαγητό είναι πολιτισμός. Ιδιαίτερα όταν ξέρει να κάνει αξέχαστη τη γεύση και την οπτική απόλαυση μιας κοινής γόπας που έχει ψηθεί με μεράκι και γαρνίρεται από τις ντόπιες σαλάτες. Δεν πρόκειται απλώς για αίσθηση. Μεταφράζεται και σε 50% αύξηση της πελατείας όπως ομολογεί άλλος μερακλής της περιοχής ο οποίος άνευ πτυχίου θα μπορούσε να δώσει τις καλύτερες συνταγές μάνατζμεντ με τίτλο: «επιβιώνοντας με το μεράκι μέσα από την κρίση».
Tης Χριστινας Κοψινη
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
11.8.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου