Eχουν περάσει μόλις οκτώ μήνες από τότε που παραδόθηκε η νέα πλατεία Μοναστηρακίου. Τα μεγάλα λόγια είναι ακόμη ζεστά: «Ζητούμε από τους Αθηναίους να σεβαστούν και να προστατέψουν την πλατεία», που «περικλείεται από μνημεία όλων των εποχών». Το «αναγεννημένο Μοναστηράκι» είναι «ένας μποναμάς προς τη δοκιμαζόμενη πόλη της Αθήνας» (ήταν οι μέρες των επεισοδίων του Δεκεμβρίου). «Θα προσπαθήσουμε να προστατεύσουμε την ευταξία», δήλωνε φουσκωμένος από υπερηφάνεια και ικανοποίηση ο δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης - ο εκλεγμένος από τους πολίτες, «ευταξίας», ο επιφορτισμένος δηλαδή με το καθήκον να τηρεί την τάξη στην πόλη.
Την περασμένη Κυριακή στην άδεια Αθήνα ξεκίνησα για μια βόλτα στην πλατεία Μοναστηρακίου, στον ιστορικό πυρήνα της πόλης. Ασιάτες και Αφρικανοί μικροπωλητές είχαν απλώσει την πραμάτεια τους, τσάντες, γυαλιά, παιχνίδια, πειρατικά cd, ρούχα, κοσμήματα. Τοξικομανείς περιφέρονταν σε ομάδες ζητιανεύοντας από τους περαστικούς. Κάποιοι απ’ αυτούς λιάζονταν ημιλιπόθυμοι στους αεραγωγούς του μετρό - στα πολυεπίπεδα ξύλινα καθιστικά που μοιάζουν σήμερα με ρυπαρές παράγκες. Tο περιθώριο της πόλης και οι ανέστιοι του 21ου αιώνα πλάι πλάι. Oλόγυρα μαγαζιά, μαγαζάκια, ταχυφαγεία. Το υπέροχο τζαμί Τζισταράκη ή τζαμί του «Κάτω παζαριού» όπως ονομαζόταν τον 18 και 19ο αιώνα, έργο του 1759, έμοιαζε να έχει προσγειωθεί πάνω σε βιτρίνες με greek souvenirs και σε ανταλλακτήρια συναλλάγματος. Περιμετρικά όλες σχεδόν οι προσόψεις των κτιρίων πνιγμένες στις πινακίδες. Ο καθένας κρεμάει ό,τι θέλει. Παντού βρωμιά και δυσωδία, αναρχία και αταξία.
Το πολύχρωμο λιθόστρωτο, παραπομπή στην πολυμορφία, καθρέφτης της διαφορετικότητας -αυτός τουλάχιστον υποτίθεται ότι είναι ο συμβολισμός του- έχει καλυφθεί από ένα στρώμα λίγδας. (Αραγε η σημερινή του όψη να συμβολίζει και τη γνώμη μας για τις πολυφυλετικές κοινωνίες;) Tουρίστες περιφέρονταν σαν χαμένοι σε αυτό το σκηνικό καρναβαλιού. Aμήχανοι, ξαφνιασμένοι, κάπως τρομαγμένοι, δραπέτευαν άρον άρον.
Την περασμένη Κυριακή στην άδεια Αθήνα ξεκίνησα για μια βόλτα στην πλατεία Μοναστηρακίου, στον ιστορικό πυρήνα της πόλης. Ασιάτες και Αφρικανοί μικροπωλητές είχαν απλώσει την πραμάτεια τους, τσάντες, γυαλιά, παιχνίδια, πειρατικά cd, ρούχα, κοσμήματα. Τοξικομανείς περιφέρονταν σε ομάδες ζητιανεύοντας από τους περαστικούς. Κάποιοι απ’ αυτούς λιάζονταν ημιλιπόθυμοι στους αεραγωγούς του μετρό - στα πολυεπίπεδα ξύλινα καθιστικά που μοιάζουν σήμερα με ρυπαρές παράγκες. Tο περιθώριο της πόλης και οι ανέστιοι του 21ου αιώνα πλάι πλάι. Oλόγυρα μαγαζιά, μαγαζάκια, ταχυφαγεία. Το υπέροχο τζαμί Τζισταράκη ή τζαμί του «Κάτω παζαριού» όπως ονομαζόταν τον 18 και 19ο αιώνα, έργο του 1759, έμοιαζε να έχει προσγειωθεί πάνω σε βιτρίνες με greek souvenirs και σε ανταλλακτήρια συναλλάγματος. Περιμετρικά όλες σχεδόν οι προσόψεις των κτιρίων πνιγμένες στις πινακίδες. Ο καθένας κρεμάει ό,τι θέλει. Παντού βρωμιά και δυσωδία, αναρχία και αταξία.
Το πολύχρωμο λιθόστρωτο, παραπομπή στην πολυμορφία, καθρέφτης της διαφορετικότητας -αυτός τουλάχιστον υποτίθεται ότι είναι ο συμβολισμός του- έχει καλυφθεί από ένα στρώμα λίγδας. (Αραγε η σημερινή του όψη να συμβολίζει και τη γνώμη μας για τις πολυφυλετικές κοινωνίες;) Tουρίστες περιφέρονταν σαν χαμένοι σε αυτό το σκηνικό καρναβαλιού. Aμήχανοι, ξαφνιασμένοι, κάπως τρομαγμένοι, δραπέτευαν άρον άρον.
Δραπέτευσα κι εγώ...
Της Γιουλης Επτακοιλη
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
19.8.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου