Iσως έχετε δει στην τηλεόραση τα σποτ της διαφημιστικής καμπάνιας «Μένουμε Ελλάδα» του υπουργείου Τουριστικής Ανάπτυξης. Ισως πάλι να έχετε προσέξει τις μεγάλες αφίσες που έχουν κατακλύσει όλη τη χώρα. Και στο χαρτί και στο γυαλί, το σύνθημα είναι ίδιο: «Υπηρετώντας τον τουρισμό με ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, κερδίζουμε όλοι, δυναμώνουμε την Ελλάδα».
Και να τι είπαν οι ξένοι για εμάς: «Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον Βασίλη και τη μοναδική του εξυπηρέτηση» ή «Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη Μαρίνα και τα υπέροχα πρωινά της». Οπου Βασίλης είναι ένας καλοκάγαθος ταξιτζής, και Μαρίνα μια κυρία με ευγενική φυσιογνωμία, προφανώς ιδιοκτήτρια κάποιας πανσιόν.
Οσοι έχουν ξεμείνει στην Αθήνα και χρησιμοποιούν τα δημόσια μέσα μεταφοράς δεν θα ξεχάσουν τη θηριώδη καθυστέρηση του Προαστιακού, χθες το μεσημέρι, που χρειάστηκε περίπου 50 λεπτά για να μας μεταφέρει από τα Ανω Λιόσια στον Πειραιά. «Οι επιβάτες των δύο τελευταίων βαγονιών να επιβιβαστούν στο μπροστινό βαγόνι», μας ζητήθηκε διά μεγαφώνου στο σταθμό της Αθήνας. Οι επιβάτες, πολλοί από τους οποίους κουβαλούσαν ογκώδεις αποσκευές, καθώς το τρένο ερχόταν από το Κιάτο, υπάκουσαν. Κοντά στο σταθμό του Ρέντη το τρένο ακινητοποιήθηκε γύρω στο δεκάλεπτο πάνω σε μια υπερυψωμένη γέφυρα ενώ ο ήλιος μάς έλουζε αμείλικτα και ο κλιματισμός υπολειτουργούσε. «Στου Ρέντη θα αλλάξετε τρένο», μας είπαν ξανά από το μεγάφωνο.
«Να κατεβούμε να σπρώξουμε;» αναρωτήθηκε μια γριούλα με ψευτομοντέρνα ρούχα made in China, ενώ κάτι τουρίστες δεν καταλάβαιναν γρι. «Ις διζ Πιρέους;» ρωτούσαν σε κάθε ξεφόρτωμα.
Δεν θα ξεχάσουμε, λοιπόν, τη μοναδική εξυπηρέτηση του Προαστιακού και κυρίως δεν θα ξεχάσουμε ότι δεν μας ζητήθηκε ούτε μια συγγνώμη.
Κάποιος φίλος, που έκανε διακοπές σε ένα νησί, το οποίο απέχει περίπου εφτά ώρες από τον Πειραιά, μας έλεγε ότι δεν θα ξεχάσει τους γιαρμάδες που έκαναν 6 ευρώ το κιλό στο μίνι μάρκετ της Χώρας, ούτε την έκφραση που πήρε ένας Ελληνοαμερικανός συγγενής του, σε ένα παραλιακό καφέ, που μόλις είχε πληρώσει 5 ευρώ για μια μπάλα βιομηχανικό παγωτό.
Δεν θα ξεχάσω τις νυχτερίδες και τις αράχνες στον κλειδαμπαρωμένο πανέμορφο σιδηροδρομικό σταθμό του Αιγίου, που τουλάχιστον πρόλαβε να τον απαθανατίσει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στην πρώτη και την τελευταία σκηνή του «Θιάσου». Τι να την κάνουμε αυτή την ταπεινή αρχιτεκτονική κληρονομιά στην Ελλάδα των «μολ», των καλατραβέικων τόξων, των γηπέδων του γκολφ και της ημιυπαίθριας απληστίας; Ποια Ελλάδα δυναμώνουμε όταν αφήνουμε τα τρένα να ρημάζουν;
Η «συνείδηση» (με κεφαλαία στις αφίσες) δεν είναι μια ιδιότητα που αφυπνίζεται α λα καρτ. Ας μάθουμε να υπηρετούμε με συνείδηση τους συνανθρώπους μας, είτε είναι τουρίστες είτε όχι, είτε είναι ανώτεροί μας είτε -και ιδίως τότε- είναι φτωχοί και αδύνατοι. Το ψάρι της συνείδησης βρωμάει από το κεφάλι ενώ η αναλγησία των «μεγάλων» συντηρεί και ενθαρρύνει την αρπακτικότητα των «μικρών».
Tης Μαριαννας Τζιαντζη
12.8.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου