Ολη η πρόσφατη νομοθεσία μας για την προστασία του δάσους διέπεται από την προσπάθεια να δοθεί ο επιστημονικός ορισμός του δάσους, της δασικής έκτασης, της χορτολιβαδικής κ.λπ. Η προσπάθεια αυτή στην πράξη οδηγείται σε αδιέξοδο. Εκταση που επιστημονικά χαρακτηρίζεται δάσος αποψιλώνεται από πυρκαγιά ή από άλλη αιτία και αμέσως αρχίζει η διαδικασία του αποχαρακτηρισμού και οι πιέσεις από ιδιοκτήτες και καταπατητές. Εξάλλου, οποιοσδήποτε επιστημονικός ορισμός αφήνει ακάλυπτες και απροστάτευτες χέρσες και βραχώδεις περιοχές, εκτάσεις με χαμηλή βλάστηση και κορυφογραμμές βουνών. Σκεφθείτε τις κορυφογραμμές των νησιών μας, που γυμνές και απέριττες συνθέτουν το ιδιαίτερο κάλλος που διαγράφεται στο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Ρίξτε μια ματιά στη γυμνή νότια κορυφή του Υμηττού που μοιάζει πια σαν «ψωριασμένη» από την παράνομη οικιστική επιδρομή.
Ο επιστημονικός ορισμός του δάσους και της δασικής έκτασης δεν είναι πια αρκετός για να προστατεύσει το φυσικό περιβάλλον. Χρειάζονται πολιτικές πρωτοβουλίες που θα ορίζουν όχι τόσο τι είναι δάσος, αλλά τι θέλει η Πολιτεία να είναι δάσος και να το προστατεύσει, όπως αναφέρεται στο πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής. Αυτή η πρόνοια έχει ιδιαίτερη σημασία για εκτάσεις με πεύκα, οι οποίες είναι και οι πλέον ευάλωτες. Οι εκτάσεις με πεύκα όταν καίγονται ολοσχερώς και αποψιλώνονται αποκαλύπτουν αναπάντεχη δύναμη αυτοαναδάσωσης και ανανέωσης. Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν χρειάζονται καμιά οργανωμένη προσπάθεια αναδάσωσης, το μόνο που απαιτείται είναι να προστατευθούν και να αποκλεισθεί οποιαδήποτε άλλη χρήση, εκ μέρους των ιδιοκτητών, με οποιονδήποτε τρόπο και αν έχουν εγκατασταθεί στην έκταση, νόμιμο ή παράνομο.
Η απουσία αυτής της πρόνοιας που επαναλαμβάνουμε είναι πολιτική πρόνοια και προέρχεται από συγκεκριμένη πολιτική πρωτοβουλία παρακολουθεί επί δεκαετίες την καταστροφή των δασών, την καταπάτηση των καμένων εκτάσεων, τους ποικίλους αποχαρακτηρισμούς και πυροδοτεί την αισχροκέρδεια της γης και τον πολλαπλασιασμό των αυθαιρέτων. Ολες οι πυρκαγιές δεν οφείλονται σε εμπρησμούς. Η διείσδυση της ανθρώπινης δραστηριότητας μέσα στο δάσος είναι τόσο βαθιά, ώστε αυτό που άλλοτε χαρακτηρίζαμε τυχαίο να είναι βέβαιο και αναμενόμενο. Η απουσία όμως πρόνοιας και προστασίας και η ανοχή ή ακόμη και η νομιμοποίηση των καταπατήσεων και των αυθαιρέτων είναι δυνατό κίνητρο εμπρηστών και εμπρησμών. Οταν μάλιστα κανείς δεν συλλαμβάνεται και δεν τιμωρείται.
Δεν αρκεί βέβαια ένας νόμος προστασίας των εκτάσεων που η Πολιτεία θέλει να είναι δάσος, ανεξαρτήτως αν συγκεντρώνει τα, ούτως ή άλλως, μεταβαλλόμενα επιστημονικά χαρακτηριστικά του δάσους. Απαιτείται και η καταγραφή των προστατευομένων εκτάσεων σε δασικούς χάρτες και δασολόγια, καθώς και η οργάνωση των υπηρεσιών που θα επιτηρουν την προστασία. Το βασικό είναι να διαμορφωθεί μέσα μας η πεποίηθηση ότι ιδιοκτήτες ή καταπατητές, δεν μπορούμε να κάνουμε καμιά απολύτως χρήση των προστατευομένων εκτάσεων, αυτών που η Πολιτεία αποφάσισε να είναι... δάσος.
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
25.8.09
Η σημείωση δική μου :
Για αυτό φαίνεται πως εδώ και δεκαετίες αποδεκατίζονται τα δάση. Αν τον εικοστό αι οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν και να προσδιορίσουν τι είναι δάσος τότε βράσε όρυζα......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου