Oι άνθρωποι που παραδίνουν μαθήματα ζωής μοιάζουν συνηθισμένοι, «κανονικοί». Ωσπου να έρθει η ώρα της έκπληξης, η στιγμή που ξεστομίζουν (ή κάνουν) το αναπάντεχο. Αυτή είναι η περίπτωση της κυρίας Ιουλίας Τσιγκριστάρη με την οποία διασταυρωθήκαμε στο μαιευτήριο «Ελενα Βενιζέλου» στο πλαίσιο ενός σεμιναρίου για τον μητρικό θηλασμό. «Μια μαία σαν όλες τις άλλες» σκέφτηκα ακούγοντας λάθρα τη συνομιλία της με κάποια συνάδελφό της. Ωσπου λέει τη φράση: «Μόλις πήρα το πτυχίο μου από τα ΤΕΙ» και η τυχαία ακρόαση έγινε σκόπιμη. Λίγη ώρα μετά τρέχω να την προλάβω στους διαδρόμους του νοσοκομείου, προκειμένου να γνωρίσω καλύτερα μια γυναίκα, περασμένα εξήντα, που αψηφά κοινωνικά στερεότυπα και κάνει το τέλος αρχή.
Η προγραμματισμένη συνάντησή μας έγινε στο σπίτι της, χτισμένο μεσοτοιχία με εκείνο των παιδιών της.
Τα εγγόνια της- έξι τον αριθμό, από ενάμιση έτους μέχρι 18 ετώνακούγονται κάπου στον κήπο, αλλά δεν εμφανίζονται. Σέβονται τη στιγμή που η γιαγιά «θα τα πει στους δημοσιογράφους». Που θα μιλήσει για τον παππού και τον προπάππου, για την απόφασή της να τελειώσει το Λύκειο, για την «τρέλα» της να δώσει πανελλαδικές, για τη μεγάλη στιγμή της αποφοίτησης από τα ΤΕΙ. Πώς έγιναν όλα τόσο γρήγορα και συνάμα τόσο αργά;
Ξαφνικός γάμος
«Σταμάτησα το σχολείο στα δεκάξι μου γιατί με πάντρεψε ο πατέρας μου με τον δάσκαλο του χωριού, έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό μου,που τον είχα και δάσκαλο στο Δημοτικό. Με έδινε χωρίς να με ρωτήσει σε έναν άνθρωπο μορφωμένο για να με γλιτώσει από τη μιζέρια του χωριού.Ενα πρωί με έστειλε στο αμπέλι με την αδελφή μου και όταν γύρισα βρήκα το τραπέζι γιορτινά στρωμένο και γύρω γύρω καθισμένη όλη την οικογένεια. Ολα τα ΄χαν προσχεδιάσει εν αγνοία μου. Με έντυσαν με κάτι μεγαλίστικα ρούχα και με αρραβώνιασαν.Ευτυχώς ο άντρας μου ήταν πολύ καλός και έγινε και πολύ καλός πατέρας. Αλλά δεν με άφησε να τελειώσω το σχολείο. Ηθελε να είμαι κοντά στα παιδιά, να μην τρέχω στο νυχτερινό» αφηγείται.
Πνεύμα ανήσυχο, γράφτηκε στη ΧΕΝ και έμαθε διάφορα είδη χειροτεχνίας, γνώση την οποία αξιοποίησε δουλεύοντας αρκετά χρόνια ως επιμορφώτρια στη Νομαρχιακή Επιτροπή Λαϊκής Επιμόρφωσης και στη συνέχεια ως δασκάλα χειροτεχνίας στο Εθνικό Ιδρυμα Υποδοχής και Αποκατάστασης Απόδημων Παλιννοστούντων Ελλήνων. «Οταν το Ιδρυμα έκλεισε πήγαμε στα κεντρικά γραφεία κι έγινα υπάλληλος “γενικών καθηκόντων”. Είχα χάσει τον άντρα μου και δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον στη δουλειά μου- είχα και τις “μικρές” του γραφείου να με στέλνουν σε εξωτερικές δουλειές...».
Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων είχε έρθει και ένα απόγευμα η κυρία Ιουλία περνάει το κατώφλι του Εσπερινού Λυκείου Αγίων Αναργύρων: «Την πρώτη μέρα του σχολείου ένιωθα αμήχανα αλλά ο διευθυντής, ο κ. Μακρογιαννάκης, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, με καθησύχασε. Μου είπε ότι είχαν περάσει και μεγαλύτεροι από εμένα από αυτό το σχολείο και όλοι το τελείωσαν.Ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος,τα είχα λίγο χαμένα,τα μαθηματικά δεν τα καταλάβαινα... Μετά τα Χριστούγεννα πήρε το μυαλό μουμπροστά και δεν σταματούσε». Γιαγιά, τα σκονάκια
Η κυρία Ιουλία ήταν στη φουρνιά των μαθητών που υπέστησαν το σύστημα των δύο πανελλαδικών εξετάσεων: στη Β΄ και στη Γ΄ Λυκείου. Το 2004, η χρονιά των Ολυμπιακών, ήταν και η κρίσιμη δεύτερη χρονιά εξετάσεων, που έπρεπε όμως να κυλήσει όπως όλες οι άλλες: με νοικοκυριό και μαγειρέματα για τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια «Διάβαζα τα βράδια που όλα ησύχαζαν. Είχα τρομερό άγχος.Για να ηρεμήσω έλεγα από μέσα μου “και να μην περάσεις δεν χάλασε ο κόσμος”, αλλά δεν μπορούσα να γράψω χάλια, να ντροπιάσω καθηγητές που πίστευαν σ΄ εμάς,όπως η κυρία Γώγου που τόσο πολύ μας συμπαραστάθηκε».
Γιατί δήλωσε τα ΤΕΙ Μαιευτικής; «Νεανικό όνειρο αλλά και ευτυχής συγκυρία.Τις ημέρες που συμπλήρωνα το μηχανογραφικό γεννούσε η γυναίκα του γιου μου τον εγγονό μου στο σπίτι με φυσικό τοκετό. Αυτό ήταν». Ολη εκείνη την περίοδο που η γιαγιά «βίβλιζε», όπως περιέγραφε στη γλώσσα του τις ώρες μελέτης της ο μικρός της εγγονός, τα μεγαλύτερα εγγόνια έδιναν επίσης εξετάσεις και της έλεγαν αστειευόμενα: «Θέλεις να σου μάθουμε να κάνεις σκονάκια»; Η γιαγιά ήταν σαν κι αυτούς: «μαθήτρια». Εφερνε μάλιστα στο σπίτι τους συμμαθητές της και όταν πέρασε και στα ΤΕΙ τις συμφοιτήτριές της. «Στη σχολή τα κορίτσια της επαρχίας με πλησίασαν πολύ, ίσως γιατί ήμουν για εκείνες μια μητρική φιγούρα.Και με τους καθηγητές καλά τα πήγαινα».
Τυπικότατη ως φοιτήτρια δεν χάνει μάθημα. Και όταν μπαίνει με τις συμφοιτήτριές της στις πανεπιστημιακές κλινικές για μάθημα «ξεγελά» με το παρουσιαστικό της τις επίτοκες που ζητούν τη βοήθειά της θεωρώντας τη προϊσταμένη μαία. «Στην πρακτική μου, οι Τσιγγάνες μού φιλούσαν τα χέρια. Για εκείνες ήμουν η “Ντάγιο” τους, η μάνα τουςδηλαδή, που τη φωνάζουν στον τοκετό όταν τους έρχονται οι πόνοι. Κι εγώ σ΄ εκείνες έτρεχα,δεν κυνηγούσα να πάρω “το δώρο” από κάποια καλοστεκούμενη επίτοκο».
Και τώρα... εθελόντρια
Τον περασμένο Δεκέμβριο η κυρία Τσιγκριστάρη ορκίστηκε μαία.Στην ορκωμοσία ήθελε να πάει μόνη της.Ούτε παιδιά ούτε εγγόνια ούτε φίλες: «Φοβόμουν ότι θα είχε πάει κάτι στραβά και δεν θα το ΄παιρνα το πτυχίο,γι΄ αυτό δεν ήθελα κανέναν» εξομολογείται.Με σεμινάρια για τον φυσικό τοκετό στην Ευτοκία και πολύ διάβασμα,η κυρία Ιουλία ψάχνει για δουλειά.Οχι από βιοποριστική ανάγκη.Εξάλλου για να εργαστεί με αμοιβή θα πρέπει να κόψει τη σύνταξη χηρείας.Αυτό που την ενδιαφέρει είναι η εθελοντική εργασία σε Μη Κερδοσκοπικούς Οργανισμούς όπως η «Αγκαλιά» που περιθάλπει μητέρες χωρίς συντρόφους από την περίοδο της εγκυμοσύνης ως και τον τοκετό.«Θα πήγαινα στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα,είναι εμπόδιο η ηλικία μου,αλλά δεν το βάζω κάτω.Θέλω να το εξασκήσω το επάγγελμά μου για να βοηθήσω τις γυναίκες να γεννούν όσο το δυνατόν πιο φυσικά και να θηλάζουν τα παιδιά τους».
«ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!»
Μεγαλώνοντας ο εγκέφαλός χάνει μέρος της ικανότητας βραχυχρόνιας μνήμης αλλά βρίσκεται στην ακμή των λειτουργιών του όσον αφορά τη νοητική,τη συλλογιστική ικανότητα και την κοινωνικότητα. Αυτά αναφέρονται στο βιβλίο της Μπάρμπαρα Στράουτς, δημοσιογράφου των «Νew Υork Τimes» και ειδικής σε ιατρικά θέματα,με τίτλο «Τhe Secret Life of the GrownUp Βrain: Τhe Surprising Τalents of the Μiddle-Αged Μind» («Η μυστική ζωή του ενήλικου εγκεφάλου: τα αναπάντεχα ταλέντα του μεσήλικου μυαλού»).Σύμφωνα με τις επιστημονικές μελέτες,οι μεσήλικοι έχουν καλύτερα αποτελέσματα στα τεστ τα οποία αφορούν την επαγωγική σκέψη, τη γλωσσική ικανότητα και τη νοητική ικανότητα γενικώς. Οι αποφάσεις- κυρίως οι οικονομικές και όσες αφορούν το μέλλον- είναι πιο συνετές.Το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ μελέτησε πώς παίρνουμε οικονομικές αποφάσεις: η ικανότητα αυτή κορυφώνεται στη μέση ηλικία.Αντιθέτως,με το πέρασμα του χρόνου περιορίζεται ο αριθμός των νευροδιαβιβαστών,απαιτείται περισσότερος χρόνος για να μάθουμε νέα πράγματα,διασπάται ευκολότερα η προσοχή μας και γινόμαστε λιγότερο καλοί στο να κάνουμε πολλά πράγματα συγχρόνως.
Η προγραμματισμένη συνάντησή μας έγινε στο σπίτι της, χτισμένο μεσοτοιχία με εκείνο των παιδιών της.
Τα εγγόνια της- έξι τον αριθμό, από ενάμιση έτους μέχρι 18 ετώνακούγονται κάπου στον κήπο, αλλά δεν εμφανίζονται. Σέβονται τη στιγμή που η γιαγιά «θα τα πει στους δημοσιογράφους». Που θα μιλήσει για τον παππού και τον προπάππου, για την απόφασή της να τελειώσει το Λύκειο, για την «τρέλα» της να δώσει πανελλαδικές, για τη μεγάλη στιγμή της αποφοίτησης από τα ΤΕΙ. Πώς έγιναν όλα τόσο γρήγορα και συνάμα τόσο αργά;
Ξαφνικός γάμος
«Σταμάτησα το σχολείο στα δεκάξι μου γιατί με πάντρεψε ο πατέρας μου με τον δάσκαλο του χωριού, έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό μου,που τον είχα και δάσκαλο στο Δημοτικό. Με έδινε χωρίς να με ρωτήσει σε έναν άνθρωπο μορφωμένο για να με γλιτώσει από τη μιζέρια του χωριού.Ενα πρωί με έστειλε στο αμπέλι με την αδελφή μου και όταν γύρισα βρήκα το τραπέζι γιορτινά στρωμένο και γύρω γύρω καθισμένη όλη την οικογένεια. Ολα τα ΄χαν προσχεδιάσει εν αγνοία μου. Με έντυσαν με κάτι μεγαλίστικα ρούχα και με αρραβώνιασαν.Ευτυχώς ο άντρας μου ήταν πολύ καλός και έγινε και πολύ καλός πατέρας. Αλλά δεν με άφησε να τελειώσω το σχολείο. Ηθελε να είμαι κοντά στα παιδιά, να μην τρέχω στο νυχτερινό» αφηγείται.
Πνεύμα ανήσυχο, γράφτηκε στη ΧΕΝ και έμαθε διάφορα είδη χειροτεχνίας, γνώση την οποία αξιοποίησε δουλεύοντας αρκετά χρόνια ως επιμορφώτρια στη Νομαρχιακή Επιτροπή Λαϊκής Επιμόρφωσης και στη συνέχεια ως δασκάλα χειροτεχνίας στο Εθνικό Ιδρυμα Υποδοχής και Αποκατάστασης Απόδημων Παλιννοστούντων Ελλήνων. «Οταν το Ιδρυμα έκλεισε πήγαμε στα κεντρικά γραφεία κι έγινα υπάλληλος “γενικών καθηκόντων”. Είχα χάσει τον άντρα μου και δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον στη δουλειά μου- είχα και τις “μικρές” του γραφείου να με στέλνουν σε εξωτερικές δουλειές...».
Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων είχε έρθει και ένα απόγευμα η κυρία Ιουλία περνάει το κατώφλι του Εσπερινού Λυκείου Αγίων Αναργύρων: «Την πρώτη μέρα του σχολείου ένιωθα αμήχανα αλλά ο διευθυντής, ο κ. Μακρογιαννάκης, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, με καθησύχασε. Μου είπε ότι είχαν περάσει και μεγαλύτεροι από εμένα από αυτό το σχολείο και όλοι το τελείωσαν.Ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος,τα είχα λίγο χαμένα,τα μαθηματικά δεν τα καταλάβαινα... Μετά τα Χριστούγεννα πήρε το μυαλό μουμπροστά και δεν σταματούσε». Γιαγιά, τα σκονάκια
Η κυρία Ιουλία ήταν στη φουρνιά των μαθητών που υπέστησαν το σύστημα των δύο πανελλαδικών εξετάσεων: στη Β΄ και στη Γ΄ Λυκείου. Το 2004, η χρονιά των Ολυμπιακών, ήταν και η κρίσιμη δεύτερη χρονιά εξετάσεων, που έπρεπε όμως να κυλήσει όπως όλες οι άλλες: με νοικοκυριό και μαγειρέματα για τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια «Διάβαζα τα βράδια που όλα ησύχαζαν. Είχα τρομερό άγχος.Για να ηρεμήσω έλεγα από μέσα μου “και να μην περάσεις δεν χάλασε ο κόσμος”, αλλά δεν μπορούσα να γράψω χάλια, να ντροπιάσω καθηγητές που πίστευαν σ΄ εμάς,όπως η κυρία Γώγου που τόσο πολύ μας συμπαραστάθηκε».
Γιατί δήλωσε τα ΤΕΙ Μαιευτικής; «Νεανικό όνειρο αλλά και ευτυχής συγκυρία.Τις ημέρες που συμπλήρωνα το μηχανογραφικό γεννούσε η γυναίκα του γιου μου τον εγγονό μου στο σπίτι με φυσικό τοκετό. Αυτό ήταν». Ολη εκείνη την περίοδο που η γιαγιά «βίβλιζε», όπως περιέγραφε στη γλώσσα του τις ώρες μελέτης της ο μικρός της εγγονός, τα μεγαλύτερα εγγόνια έδιναν επίσης εξετάσεις και της έλεγαν αστειευόμενα: «Θέλεις να σου μάθουμε να κάνεις σκονάκια»; Η γιαγιά ήταν σαν κι αυτούς: «μαθήτρια». Εφερνε μάλιστα στο σπίτι τους συμμαθητές της και όταν πέρασε και στα ΤΕΙ τις συμφοιτήτριές της. «Στη σχολή τα κορίτσια της επαρχίας με πλησίασαν πολύ, ίσως γιατί ήμουν για εκείνες μια μητρική φιγούρα.Και με τους καθηγητές καλά τα πήγαινα».
Τυπικότατη ως φοιτήτρια δεν χάνει μάθημα. Και όταν μπαίνει με τις συμφοιτήτριές της στις πανεπιστημιακές κλινικές για μάθημα «ξεγελά» με το παρουσιαστικό της τις επίτοκες που ζητούν τη βοήθειά της θεωρώντας τη προϊσταμένη μαία. «Στην πρακτική μου, οι Τσιγγάνες μού φιλούσαν τα χέρια. Για εκείνες ήμουν η “Ντάγιο” τους, η μάνα τουςδηλαδή, που τη φωνάζουν στον τοκετό όταν τους έρχονται οι πόνοι. Κι εγώ σ΄ εκείνες έτρεχα,δεν κυνηγούσα να πάρω “το δώρο” από κάποια καλοστεκούμενη επίτοκο».
Και τώρα... εθελόντρια
Τον περασμένο Δεκέμβριο η κυρία Τσιγκριστάρη ορκίστηκε μαία.Στην ορκωμοσία ήθελε να πάει μόνη της.Ούτε παιδιά ούτε εγγόνια ούτε φίλες: «Φοβόμουν ότι θα είχε πάει κάτι στραβά και δεν θα το ΄παιρνα το πτυχίο,γι΄ αυτό δεν ήθελα κανέναν» εξομολογείται.Με σεμινάρια για τον φυσικό τοκετό στην Ευτοκία και πολύ διάβασμα,η κυρία Ιουλία ψάχνει για δουλειά.Οχι από βιοποριστική ανάγκη.Εξάλλου για να εργαστεί με αμοιβή θα πρέπει να κόψει τη σύνταξη χηρείας.Αυτό που την ενδιαφέρει είναι η εθελοντική εργασία σε Μη Κερδοσκοπικούς Οργανισμούς όπως η «Αγκαλιά» που περιθάλπει μητέρες χωρίς συντρόφους από την περίοδο της εγκυμοσύνης ως και τον τοκετό.«Θα πήγαινα στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα,είναι εμπόδιο η ηλικία μου,αλλά δεν το βάζω κάτω.Θέλω να το εξασκήσω το επάγγελμά μου για να βοηθήσω τις γυναίκες να γεννούν όσο το δυνατόν πιο φυσικά και να θηλάζουν τα παιδιά τους».
«ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!»
Μεγαλώνοντας ο εγκέφαλός χάνει μέρος της ικανότητας βραχυχρόνιας μνήμης αλλά βρίσκεται στην ακμή των λειτουργιών του όσον αφορά τη νοητική,τη συλλογιστική ικανότητα και την κοινωνικότητα. Αυτά αναφέρονται στο βιβλίο της Μπάρμπαρα Στράουτς, δημοσιογράφου των «Νew Υork Τimes» και ειδικής σε ιατρικά θέματα,με τίτλο «Τhe Secret Life of the GrownUp Βrain: Τhe Surprising Τalents of the Μiddle-Αged Μind» («Η μυστική ζωή του ενήλικου εγκεφάλου: τα αναπάντεχα ταλέντα του μεσήλικου μυαλού»).Σύμφωνα με τις επιστημονικές μελέτες,οι μεσήλικοι έχουν καλύτερα αποτελέσματα στα τεστ τα οποία αφορούν την επαγωγική σκέψη, τη γλωσσική ικανότητα και τη νοητική ικανότητα γενικώς. Οι αποφάσεις- κυρίως οι οικονομικές και όσες αφορούν το μέλλον- είναι πιο συνετές.Το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ μελέτησε πώς παίρνουμε οικονομικές αποφάσεις: η ικανότητα αυτή κορυφώνεται στη μέση ηλικία.Αντιθέτως,με το πέρασμα του χρόνου περιορίζεται ο αριθμός των νευροδιαβιβαστών,απαιτείται περισσότερος χρόνος για να μάθουμε νέα πράγματα,διασπάται ευκολότερα η προσοχή μας και γινόμαστε λιγότερο καλοί στο να κάνουμε πολλά πράγματα συγχρόνως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου