Το κατάστημα δεν γεμίζει το μάτι. Ενα τυπικό, συνοικιακό ξυλουργείο, συμπεραίνει κανείς. Τι και αν εκεί κατασκευάζονται οι πιο... γνωστές ρακέτες παραλίας; Σε γειτονικό δρόμο του Παντείου Πανεπιστημίου, στην οδό Φραγκούδη 26, το τυπικό ξυλουργείο κρύβει μια ολόκληρη ιστορία ελληνικής δημιουργικότητας αλλά και επιχειρηματικής επιτυχίας, η οποία μάλλον προέκυψε... κατά λάθος.
Οι ρακέτες «Το αγόρι», που κάθε καλοκαίρι κατακτούν τις ελληνικέςκαι όχι μόνο- παραλίες, κατασκευάζονται εκεί στην Καλλιθέα, πάνω από μισόν αιώνα τώρα. Η ιστορία τους αρχίζει από το 1958, όταν ο σχεδιαστής επίπλου Δημήτρης Φερεντίνος σε μια βόλτα του στην παραλία είδε το παιχνίδι των λουομένων και αποφάσισε να κατασκευάσει τη δική του εκδοχή της ξύλινης ρακέτας. «Στην αρχή σκοπός του δεν ήταν το εμπόριο» διηγείται η σύζυγός του κυρία Μαρία Παπαναστασίου. «Τις έφτιαξε για να παίζει με τους φίλους του και αφού του άρεσε το αποτέλεσμασκέφθηκε ότι θα μπορούσε να τις βελτιώσει. Οταν άρχισε να τις πουλάει,αρχικά τις έδινε σε γνωστούς. Οταν όμως άρχισαν να αντιλαμβάνονται και οι άλλοι λουόμενοι στην παραλία ότι αυτές οι ρακέτες ήταν πολύ καλής ποιότητας, άρχισαν να του φωνάζουν “ε,αγόρι,φέρε και από ΄δώ ρακέτες”.Ετσι λοιπόν και ο άνδρας μου τούς έδωσε την ονομασία “Το αγόρι”» αναφέρει η κυρία Παπαναστασίου και λύνει τον... γρίφο της κατασκευής της πρώτης ελληνικής ρακέτας αλλά και της ονομασίας της.
Η καλοκαιρινή συνήθεια έγινε σύντομα δουλειά. Από τη μια γωνιά του επιπλοπωλείου που καταλάμβαναν αρχικά, σιγά σιγά... κατέκτησαν όλο το μαγαζί, αφού από το 1975 ήταν η κύρια ασχολία του Δ. Φερεντίνου. Ο ίδιος μάλιστα ήταν φανατικός του σπορ. Οπως αφηγείται η σύζυγός του «ήταν ο καλύτερος παίκτης ρακέτας. Πολλές φορές τον έψαχναν στο μαγαζί, αλλά εκείνος ήταν... συνέχεια στην παραλία και έπαιζε! Είχε όμως ήδη δημιουργήσει πολύ καλό όνομα, οπότε και ο κόσμος τις ζητούσε ανελλιπώς».
Οι ρακέτες «Το αγόρι», που κάθε καλοκαίρι κατακτούν τις ελληνικέςκαι όχι μόνο- παραλίες, κατασκευάζονται εκεί στην Καλλιθέα, πάνω από μισόν αιώνα τώρα. Η ιστορία τους αρχίζει από το 1958, όταν ο σχεδιαστής επίπλου Δημήτρης Φερεντίνος σε μια βόλτα του στην παραλία είδε το παιχνίδι των λουομένων και αποφάσισε να κατασκευάσει τη δική του εκδοχή της ξύλινης ρακέτας. «Στην αρχή σκοπός του δεν ήταν το εμπόριο» διηγείται η σύζυγός του κυρία Μαρία Παπαναστασίου. «Τις έφτιαξε για να παίζει με τους φίλους του και αφού του άρεσε το αποτέλεσμασκέφθηκε ότι θα μπορούσε να τις βελτιώσει. Οταν άρχισε να τις πουλάει,αρχικά τις έδινε σε γνωστούς. Οταν όμως άρχισαν να αντιλαμβάνονται και οι άλλοι λουόμενοι στην παραλία ότι αυτές οι ρακέτες ήταν πολύ καλής ποιότητας, άρχισαν να του φωνάζουν “ε,αγόρι,φέρε και από ΄δώ ρακέτες”.Ετσι λοιπόν και ο άνδρας μου τούς έδωσε την ονομασία “Το αγόρι”» αναφέρει η κυρία Παπαναστασίου και λύνει τον... γρίφο της κατασκευής της πρώτης ελληνικής ρακέτας αλλά και της ονομασίας της.
Η καλοκαιρινή συνήθεια έγινε σύντομα δουλειά. Από τη μια γωνιά του επιπλοπωλείου που καταλάμβαναν αρχικά, σιγά σιγά... κατέκτησαν όλο το μαγαζί, αφού από το 1975 ήταν η κύρια ασχολία του Δ. Φερεντίνου. Ο ίδιος μάλιστα ήταν φανατικός του σπορ. Οπως αφηγείται η σύζυγός του «ήταν ο καλύτερος παίκτης ρακέτας. Πολλές φορές τον έψαχναν στο μαγαζί, αλλά εκείνος ήταν... συνέχεια στην παραλία και έπαιζε! Είχε όμως ήδη δημιουργήσει πολύ καλό όνομα, οπότε και ο κόσμος τις ζητούσε ανελλιπώς».
Τ ο αδιάλειπτο παιχνίδι, μάλιστα, κατηύθυνε τη συνέχεια της εξέλιξής τους. «Ο Δημήτρης προσπαθούσε διαρκώς να τις εξελίσσει.Είχε τοποθετήσει κενά αέρος στο εσωτερικό τους, ώστε να βελτιώνει την τεχνική της.Αυτό που κάνει τη διαφορά επίσης είναι το “κλείσιμο” της ρακέτας,η δουλειά που γίνεται δηλαδή ώσπου να ενωθούν και τα 13 κομμάτια που την απαρτίζουν. Η ρακέτα είναι χειροποίητη,και αυτό δεν άλλαξε,ούτε πρόκειται να αλλάξει ποτέ.Τις προσέχουμε πολύ τις ρακέτες μας. Σαν γυναίκες τις χαϊδεύουμε!» περιγράφει, αστειευόμενη, η κυρία Παπαναστασίου και συνεχίζει: «Αυτό που κάνουμε το αγαπάμε, αγαπάμε τη ρακέτα, το παιχνίδι. Εξάλλου είμαι και εγώ δεινή παίκτρια». Μετά τον θάνατο του συζύγου της ανέλαβε η ίδια την επιχείρηση, δουλεύοντας μάλιστα και στην παραγωγή επί χρόνια. «Τα παιδιά, τους εργαζομένους,ποιος τους έμαθε, νομίζεις, να γίνουν “μαστόροι”; Εγώ,φυσικά!Κανείς τους δεν με φωνάζει “Μαρία”. Ολοι με φωνάζουν “μάστορα”!» αναφέρει.
Οι ρακέτες «Το αγόρι» παρουσιάζουν και ένα άλλο ατού: είναι πολύ ανθεκτικές και όπως σημειώνει η κυρία Παπαναστασίου «και να πέφτουν συχνά στο νερόδεν παθαίνουν τίποτε. Πέντε λεπτά αν τις αφήσεις στον ήλιο, στεγνώνουν. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν τις “ρακέτες” μας 20 και 30 χρόνια» ισχυρίζεται και δείχνει μια ρακέτα κρεμασμένη στον τοίχο η οποία έχει κατασκευαστεί στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και είναι από τις πρώτες επινοήσεις του Δ. Φερεντίνου!
Η επιχείρηση φυσικά πουλάει κυρίως κατά τους «θερμούς μήνες». «Η σεζόν αρχίζει τον Απρίλιο και τελειώνει τον Αύγουστο. Πλέον κάνουμε και εξαγωγές, κυρίως στην Κύπρο, αλλά έχουμε και παραγγελίες από Ιμπιθα,Ρίμινι,Μπάλι, Γκόα. Θα μπορούσα να τη γιγαντώσω την επιχείρηση, αλλά μόνο αν έχω και άλλους εργαζομένους,οι οποίοι θα συνεχίσουν αυτήν τη χειροποίητη δουλειά» συμπληρώνει η κυρία Παπαναστασίου. «Αν είναι να επεκταθεί και να χάσει σε ποιότητα, τότε όχι,δεν το θέλω» τονίζει. Επειτα από τόσα χρόνια δουλειάς, εξηγεί, νιώθει υπερήφανη βλέποντας στην παραλία τον κόσμο να παίζει με τις ρακέτες της επιχείρησής της: «Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα.Είναι οι καλύτερες,είναι ασυναγώνιστες και αυτό φαίνεται».
Οι ρακέτες «Το αγόρι» παρουσιάζουν και ένα άλλο ατού: είναι πολύ ανθεκτικές και όπως σημειώνει η κυρία Παπαναστασίου «και να πέφτουν συχνά στο νερόδεν παθαίνουν τίποτε. Πέντε λεπτά αν τις αφήσεις στον ήλιο, στεγνώνουν. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν τις “ρακέτες” μας 20 και 30 χρόνια» ισχυρίζεται και δείχνει μια ρακέτα κρεμασμένη στον τοίχο η οποία έχει κατασκευαστεί στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και είναι από τις πρώτες επινοήσεις του Δ. Φερεντίνου!
Η επιχείρηση φυσικά πουλάει κυρίως κατά τους «θερμούς μήνες». «Η σεζόν αρχίζει τον Απρίλιο και τελειώνει τον Αύγουστο. Πλέον κάνουμε και εξαγωγές, κυρίως στην Κύπρο, αλλά έχουμε και παραγγελίες από Ιμπιθα,Ρίμινι,Μπάλι, Γκόα. Θα μπορούσα να τη γιγαντώσω την επιχείρηση, αλλά μόνο αν έχω και άλλους εργαζομένους,οι οποίοι θα συνεχίσουν αυτήν τη χειροποίητη δουλειά» συμπληρώνει η κυρία Παπαναστασίου. «Αν είναι να επεκταθεί και να χάσει σε ποιότητα, τότε όχι,δεν το θέλω» τονίζει. Επειτα από τόσα χρόνια δουλειάς, εξηγεί, νιώθει υπερήφανη βλέποντας στην παραλία τον κόσμο να παίζει με τις ρακέτες της επιχείρησής της: «Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα.Είναι οι καλύτερες,είναι ασυναγώνιστες και αυτό φαίνεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου