Σε επιστολή του προς την εφμ Καθημερινή γράφει ο κ. Γ. Κασσαβέτης :
Κύριε διευθυντά
Οταν το 1968 πήγα για πρώτη φορά στην Αμερική για εκπαίδευση, δεν εντυπωσιάστηκα ούτε από τους ουρανοξύστες, ούτε από τα τεράστια αυτοκίνητα, κι ούτε από τα ευθύγραμμα high ways, όπως θα ήταν φυσικό. Αντίθετα, έμεινα άναυδος, όταν στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον αντίκρισα ανθρώπους –μαύρους και λευκούς– να αναζητούν την τροφή τους στους κάδους των σκουπιδιών και να κοιμούνται στα παγκάκια των δρόμων το καταχείμωνο, υπό πολικές θερμοκρασίες -20° C. Δεν μπορούσα να πιστέψω, ότι η πλουσιότερη και ισχυρότερη χώρα του κόσμου, η οποία ξόδευε δισεκατομμύρια στους εξοπλισμούς και στη διερεύνηση του Διαστήματος, δεν μπορούσε να προσφέρει τροφή και στέγη σε 500, 1.000 ή μερικές χιλιάδες αναξιοπαθείς πολίτες της.
Πού να φανταστώ τότε, ότι μετά από περίπου 40 χρόνια το πρόβλημα θα μεταφερόταν και στην Ελλάδα. Πράγματι, σήμερα το πρόβλημα είναι υπαρκτό και στη χώρα μας. Μια βόλτα στο κέντρο των Αθηνών, ιδίως νύχτα, είναι αρκετή για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι η Ελλάδα έχει γίνει Αμερική. Δυστυχώς το φαινόμενο, το οποίο πριν από λίγα χρόνια ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με περιθωριακά άτομα, όπως αλκοολικούς, χρήστες ναρκωτικών, ψυχικά αρρώστους κ.λπ., σήμερα έχει επεκταθεί και σε ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Ετσι, σε όλους αυτούς τους «κατεστραμμένους» έχουν προστεθεί και ψυχικά και σωματικά υγιέστατοι άνθρωποι, οι οποίοι έμειναν μόνοι ή έχασαν τη δουλειά τους και την περιουσία τους.
Μεταξύ των αστέγων, οι οποίοι σήμερα υπολογίζονται σε 20.000, περίπου, είναι μέχρι χθες νοικοκυραίοι, οι οποίοι πήραν δάνεια για την αγορά σπιτιού και συνεπεία της κρίσης δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τις δόσεις του, οπότε το σπίτι κατασχέθηκε από το δανειστή, ή έχασαν τη δουλειά τους, ή τέλος «φαλίρισε» η επιχείρησή τους. Ολοι αυτοί, όσοι δεν σιτίζονται από τα συσσίτια του Δήμου και της Αρχιεπισκοπής, τρώνε από τους κάδους των σκουπιδιών και κοιμούνται στα παγκάκια των πλατειών ή στις εσοχές των οδών. Οσοι από μας περνούν από το κέντρο της πόλεως έχουν γίνει μάρτυρες του τραγικού φαινομένου.
Δυστυχώς, το φαινόμενο δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί στη χώρα μας. Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχει απασχολήσει ακόμη τα έντυπα ή ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Βλέπετε, η κατάρρευση της οικονομίας με τις εγγενείς παρενέργειες της ανεργίας και της ένδειας από τη μια και το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης από την άλλη, πού να αφήσουν περιθώρια αναδείξεως άλλου θέματος; Πολύ φοβούμεθα, όμως, ότι τα θύματα της κρίσεως είναι τόσο πολλά, ώστε είναι θέμα χρόνου το πρόβλημα να πάρει τεράστιες διαστάσεις, οπότε θα αναδειχθεί σε μείζον κοινωνικό πρόβλημα.
Η ραγδαία εξέλιξη του φαινομένου έχει δύο βασικά αίτια. Το πρώτο είναι ότι η δεμένη ελληνική οικογένεια που ξέραμε γίνεται ολοένα και πιο χαλαρή, πιο δυτική, πιο ψυχρή και πιο ανάλγητη! Και το δεύτερο, ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει σε τέτοιο σημείο το κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να μην είναι σε θέση να στηρίξει τον «ασθενή κρίκο» του, οπότε κάθε άτομο να ενεργεί με βάση την αρχή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Πολύ φοβούμεθα όμως πως όλοι αυτοί οι αρμόδιοι και αναρμόδιοι κρατικοί φορείς, οι οποίοι εξαντλούν τη δημοκρατική και κοινωνική τους ευαισθησία στα δικαιώματα των λαθρομεταναστών, γρήγορα θα χάσουν τον ύπνο τους, όταν πλέον δεν θα υπάρχουν παγκάκια για να χωρέσουν τους άστεγους ομοεθνείς μας. Τότε θα κληθούν να απαντήσουν στο αμείλικτο δίλημμα: Ποιοι πρέπει να σωθούν πρώτοι; Οι Νιγηριανοί, Πακιστανοί ή οι άλλοι έγχρωμοι παράνομοι επισκέπτες της χώρας μας, ή οι άστεγοι συμπατριώτες μας; Τους κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου. Οσο νωρίτερα συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα, τόσο το καλύτερο.
Γεωργ. Β. Κασσαβετης - Επισμηναγός (Ι) ε.α.
Πηγή Καθημερινή
4.8.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου