Η κρίση στο διεθνές οικονομικό σύστημα παίρνει διαστάσεις κοινωνικής αναταραχής, κρίνοντας από τις εκδηλώσεις που πληθαίνουν σε διάφορες χώρες του πλανήτη. Στη Βρετανία, στη Χιλή, στην Ισπανία, στο Iσραήλ, στην Ελλάδα βέβαια, όπου συχνά όμως οι αντιδράσεις στοχεύουν στη διατήρηση του κλεπτοκρατικού καθεστώτος που τη βούλιαξε, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, αλλού ειρηνικές και αλλού βίαιες, έχουν αιτία τις αυξανόμενες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλα μέρη του πληθυσμού στη μάχη για την επιβίωση. Πληθυσμός που ξεκινά από τις φτωχότερες τάξεις και φτάνει πλέον στον πυρήνα της μεσαίας τάξης. Αν προστεθούν και οι ταραχές σε πολλά αραβικά κράτη, είναι φανερό ότι μια ανισόρροπη κατάσταση απλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.
Υποστηρίζεται ότι από τον σημερινό κόσμο λείπουν οι στιβαρές πολιτικές ηγεσίες, οι ηγέτες δηλαδή που να μπορούν να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις και να καθοδηγήσουν χώρες και λαούς σε διεξόδους όταν ξεσπούν κρίσεις. Ισως να συμβαίνει αυτό, όπως και ότι έχει αυξηθεί σημαντικά διεθνώς η διαπλοκή πολιτικής και χρήματος. Κανείς πολιτικός σήμερα δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα εκλεγεί χωρίς οικονομική στήριξη, καθώς η ενασχόληση με την πολιτική είναι πια πολύ ακριβή υπόθεση. Από την άλλη πλευρά, είναι φανερό ότι τα προβλήματα είναι πλέον εξαιρετικά σύνθετα και πολύπλοκα, ο διακρατικός οικονομικός εναγκαλισμός τρομερά σφιχτός και η τεχνολογία στον χρηματοπιστωτικό τομέα εξαιρετικά προωθημένη. Αρα, καμία πολιτική ηγεσία δεν μπορεί μόνη της να είναι αποτελεσματική.
Με λίγα λόγια, οι πολιτικές ηγεσίες αντιμετωπίζουν σήμερα πρωτόγνωρες καταστάσεις. Kαμιά χώρα στον κόσμο, ούτε οι HΠA ούτε κάποια άλλη, μπορεί να κατευθύνει την πορεία της διεθνούς οικονομίας. Ο κόσμος έγινε πολυπολικός, αφού τις παραδοσιακές οικονομικές δυνάμεις της Αμερικής, της Δύσης, πλαισιώνουν οι ανερχόμενοι οικονομικοί γίγαντες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Ακόμη σημαντικότερα, ως δεδομένα που συνθέτουν την τωρινή πραγματικότητα, είναι η παγκοσμιοποίηση, κυρίως στη διακίνηση των κεφαλαίων, και σε μεγάλο βαθμό η εγκατάλειψη από πολλές δυτικές χώρες της οικονομίας της παραγωγής και η ενασχόλησή τους κυρίως με την οικονομία των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Φωτεινή εξαίρεση, η Γερμανία…
Η διεθνής πολιτική τάξη κατηγορείται βάσιμα ότι επέτρεψε στις λεγόμενες αγορές να κυριαρχήσουν διεθνώς και ανεξέλεγκτα. Το έκανε, ασπαζόμενη τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, εκμεταλλευόμενη την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, προωθώντας την παγκοσμιοποίηση και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, που επιτρέπει τις συναλλαγές και τη διακίνηση κεφαλαίων σε χρόνο μηδέν. Με αυτό τον τρόπο συνέβαλε στη δημιουργία μιας φούσκας, και τώρα τρέχει πίσω από τα γεγονότα και ακόμη περισσότερο, πίσω από τις αγορές. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες βάλλονται ιδιαίτερα, καθώς η Γηραιά Ηπειρος είχε μια παράδοση κοινωνικού κράτους και παρεμβατισμού στις αγορές, αλλά εκχώρησε την πρωτοβουλία σε αυτές και υφίστανται τα χτυπήματά τους.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, αν η Ευρώπη δεν κάνει βήματα προς την κοινή οικονομική διακυβέρνηση, αν το παγκόσμιο σύστημα δεν καταλήξει σε μία συμφωνία στοιχειώδους παρέμβασης στις αγορές, οι κοινωνικές ανισότητες θα αυξάνονται, η μεσαία τάξη (στη Δύση) θα πλήττεται και η κοινωνική αναταραχή θα κλιμακώνεται διεθνώς.
Πηγή Καθημερινή
9.8.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου