Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Καστελλόριζο: " Δεν υπάρχουν δουλειές εδώ και οι νέοι θα φύγουν"

Καστελλοριζο - Πηγή φωτό Flickr
Κυριακή, οκτώ η ώρα το πρωί Αφήσαμε πίσω μας το αεροδρόμιο του Καστελλόριζου και πήραμε τον μοναδικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο του νησιού προς τον οικισμό. Συνεπαρμένοι από την πανοραμική θέα των μικρών σπιτιών, ακούγαμε τους ψαλμούς του παπα-Γιώργη να δυναμώνουν και να απλώνονται στα στενά δρομάκια, από το μεγάφωνο της εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Η σκηνή έφερνε στον νου την Ελλάδα των αρχών του περασμένου αιώνα. Πριν προλάβουμε να απολαύσουμε την κατανυκτική ατμόσφαιρα, ένα μήνυμα στο κινητό μάς επανέφερε στην πραγματικότητα: «Welcome to Turkey! Μιλήστε φθηνά στο εξωτερικό με το νέο μας πρόγραμμα περιαγωγής».

Το Καστελλόριζο απέχει μια ανάσα από την απέναντι ακτή, το Κας. Ο σκούρος ορεινός όγκος της Τουρκίας είναι πανταχού παρών, φράζοντας οπτικά το στόμιο του προφυλαγμένου λιμανιού. Οπου και αν πας, αντικρίζεις τους γείτονες. Βρίσκονται πολύ πιο κοντά από τη Ρόδο, το πλησιέστερο κομβικό σημείο της ελληνικής επικράτειας, πέντε ώρες μακριά με το πλοίο. Και από άλλα νησιά του Αιγαίου βλέπεις τα τουρκικά ακρογιάλια. Μονάχα, όμως, στο Καστελλόριζο νιώθεις ότι είσαι σε τόσο στενό γεωγραφικό εναγκαλισμό. Το καλοκαίρι το νησί μεταμορφώνεται σε κοσμοπολίτικο θέρετρο. Τον χειμώνα οι παραμένοντες 350 κάτοικοι ζουν σε έναν ακριτικό θύλακο που απονεκρώνεται: οι περισσότερες ταβέρνες είναι κλειστές, τα εμπορικά μαγαζιά το ίδιο, οι αφίξεις ξένων μετρημένες στα δάχτυλα. Μένουν ανοιχτά ελάχιστα μέρη για φαγητό, δύο παντοπωλεία και δύο καφενεία. Σε ένα από αυτά είχαμε δώσει ραντεβού με μερικούς Καστελλοριζιούς, για να συζητήσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τους χειμερινούς μήνες. Και όχι μόνο.

Το Καστελλόριζο παρέμενε εξοστρακισμένο από τα δελτία ειδήσεων. Οι άνθρωποι που μένουν εκεί παραπονιούνται συχνά ότι το νησί δεν εμφανίζεται ούτε στους μετεωρολογικούς χάρτες όπου παρουσιάζεται η πρόγνωση του καιρού. Τους τελευταίους όμως μήνες το θέμα της αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, η ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη), τα πιθανά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου έχουν φέρει το ακριτικό μέρος στον «αφρό» της επικαιρότητας. Κάπως έτσι, αντί να αναδειχθούν τα θέματα που αφορούν τη δύσκολη καθημερινότητα των κατοίκων, την παράσταση κλέβουν οι αναλύσεις γεωπολιτικού περιεχομένου και οι διπλωματικές δηλώσεις, ενώ ο θόρυβος που προκαλείται για το αν το νησί θα συμπεριληφθεί τελικά στην ελληνική ΑΟΖ δημιουργεί περαιτέρω ένταση.

Το βράδυ το καφενείο του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Στράτου Αμύγδαλου ήταν γεμάτο. Στους τοίχους, μαυρόασπρες παλιές λήψεις του λιμανιού, αλλά και οικογενειακές φωτογραφίες, σαν να βρίσκεσαι στο σαλόνι ενός σπιτιού, στο μεταίχμιο μεταξύ ενός ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Η ελληνική σημαία πλάι στα εικονίσματα. Από τη μια μεριά, παρατεταγμένοι οι θαμώνες, από την άλλη, η τηλεόραση που αναμεταδίδει τον αγώνα Παναθηναϊκού - ΑΕΚ. Η οθόνη είναι τυλιγμένη με ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ, από τις ποδοσφαιρικές βασκανίες που υποτίθεται ότι φέρνουν γούρι στην ομάδα. Φευ! Η ΑΕΚ χάνει.

Μόλις τελείωσε το ματς, τα χέρια σταμάτησαν να χτυπάνε στα τραπέζια και οι φωνές κόπασαν. Παρακάμπτοντας με μεγάλη δυσκολία την πίκρα των ηττημένων που δεν έχουν ιδιαίτερο κέφι να μιλήσουν, η κουβέντα ξεκινάει. Σε τόσο απομακρυσμένα μέρη, τα αποτελέσματα των ποδοσφαιρικών αγώνων είναι θέμα συζήτησης για εβδομάδες. Στην αρχή η στάση των κατοίκων είναι επιθετική. Αισθάνονται ξεχασμένοι και όταν έχουν μπροστά τους έναν δημοσιογράφο, είναι μια ευκαιρία να εκτονωθούν, να αναφερθούν στα κακώς κείμενα, να ξεσπάσουν τα παράπονά τους.

«Λοιπόν, πώς αισθάνεστε που το Καστελλόριζο έχει έρθει στην επικαιρότητα για το θέμα των πιθανών κοιτασμάτων πετρελαίου στην ευρύτερη περιοχή;» τους ρωτώ διστακτικά. «Δεν βλέπεις κορίτσι μου; Σεΐχηδες έχουμε γίνει», μου λέει ο μοναδικός ταξιτζής του νησιού Γιώργος Μωραΐτης, συμπληρώνοντας: «Τις Απόκριες έχουμε κανονίσει να ντυθούμε όλοι Αραβες», για να φέρει το γέλιο στην παρέα. «Ξέρετε πόσο έχει φτάσει η τιμή της βενζίνης εδώ; Και ναι μεν δεν μας χρειάζονται αυτοκίνητα, αλλά έχουμε το πετρέλαιο θέρμανσης και τα πλεούμενα που θέλουν καύσιμα. Αν ξέραμε τι ακριβώς κάνουμε σε αυτό το νησί, θα το είχαμε εγκαταλείψει και θα είχαμε πάει αλλού».

Ικανοποιητική περίθαλψη σε εξοπλισμένο πολυϊατρείο
Ο Παράσχος Κιζάλας δουλεύει όλο το καλοκαίρι σε ξενοδοχείο της Ρόδου και περνάει τον χειμώνα στο Καστελλόριζο: «Κοντεύω 50 ετών. Από τότε που ήμουν παιδί ακούω την ίδια ιστορία με τις παραβιάσεις της Τουρκίας. Στην Αθήνα μας ξεχνάνε και ξαφνικά -όπως πριν από μερικές ημέρες- αρχίζουν να μας τηλεφωνούν δημοσιογράφοι από κανάλια και να μας ρωτάνε αν έχουμε αγοράσει όπλα για να αντιμετωπίσουμε τους Τούρκους, τώρα που βρέθηκαν τα κοιτάσματα. Είναι κατάσταση αυτή; Είμαστε ολομόναχοι εδώ και δεν είναι ωραίο να ακούμε τέτοια πράγματα. Εμείς το πονάμε το μέρος επειδή εδώ γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Ακόμα και αν βρούμε δουλειά αλλού, έχουμε έγνοια για το νησί. Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα είναι ότι από τον Νοέμβριο ώς το Πάσχα το μέρος είναι νεκρό. Δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει τίποτα. Πώς να περάσει ο καιρός; Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βλέπεις τηλεόραση, να τρως με φίλους και να μετράς τις μέρες μέχρι να φτάσει η άνοιξη. Και αν θες να πεταχτείς στη Ρόδο με το αεροπλάνο το εισιτήριο με επιστροφή κοστίζει περίπου 80 ευρώ. Το πλοίο είναι δωρεάν ώς εκεί, αλλά είναι παλιό και κάνει πέντε ώρες για να φτάσει!».

Την προηγουμένη, ο ιδιοκτήτης του καφενείου Στράτος Αμύγδαλος είχε κόψει άσχημα το χέρι του και χρειάστηκε να κάνει έξι ράμματα. Το ανέλαβε ένας εκ των δύο αγροτικών ιατρών, που χαίρουν της εκτίμησης όλου του νησιού όχι μόνο για την ιδιότητά τους αλλά και για τον καλό χαρακτήρα τους. «Το μόνο που μας λείπει από περίθαλψη είναι ένας παιδίατρος και ένας οδοντίατρος», μας λέει ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου. «Παλαιότερα έστελναν οδοντιάτρους που έκαναν τη θητεία τους στη μονάδα που έχουμε εδώ. Μετά το έκοψαν. Το πολυϊατρείο είναι εξοπλισμένο και όλοι κάνουν καλά τη δουλειά τους. Τα βαριά περιστατικά τα στέλνουμε στο νοσοκομείο Ρόδου. Εχουμε τη δυνατότητα αεροδιακομιδής με το ελικόπτερο και έχει χρειαστεί μερικές φορές άμεση επέμβαση σε θαλάσσια ατυχήματα, εμφράγματα και εγκεφαλικά. Εχουν σωθεί όλοι». Γενικώς, όπως ομολογούν, είναι λίγες οι φορές που ασθενείς με επείγοντα περιστατικά χρειάστηκε να πάνε στην Τουρκία, επειδή οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεπαν στο ελικόπτερο να σηκωθεί ή η έγκαιρη αντιμετώπιση της κατάστασης ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Το καλοκαίρι πηγαίνουν στο νησί και τα «Δελφίνια Ζωής», τα ιπτάμενα δελφίνια με ιατρούς όλων των ειδικοτήτων που στέλνει η Νομαρχία Δωδεκανήσου στα ακριτικά νησιά που δεν έχουν υποδομές. Τον χειμώνα οι πλόες τους σταματούν.

Ο θόρυβος για την ΑΟΖ θα μας φέρει το καλοκαίρι τουρίστες
Ενα από τα μεγαλύτερα θέματα είναι η αποδημία των νέων που, αν και αγαπούν το Καστελλόριζο, φεύγουν για σπουδές και δεν ξαναγυρίζουν. Αλλωστε δεν υπάρχουν δουλειές: «Κατά καιρούς ανοίγουν θέσεις δημοσίων υπαλλήλων, αλλά αντί να δοθούν σε ντόπιους, οι προσλήψεις γίνονται μέσω ΑΣΕΠ και μας έρχονται άνθρωποι απ’ όλη την Ελλάδα», λέει ο Στράτος Αμύγδαλος. «Το πιο σωστό θα ήταν να γίνεται μια εξαίρεση για εμάς που είμαστε ακρίτες και να προσλαμβάνονται παιδιά που γεννήθηκαν και θέλουν να ζήσουν εδώ. Αν είσαι 20άρης το μόνο μέρος που μπορείς να περάσεις δημιουργικά την ώρα σου είναι το γυμναστήριο και ένα γήπεδο 5 επί 5. Εχουμε σαράντα παιδιά στο σχολείο και καλούς δασκάλους, αλλά εκτός από τα μαθήματά τους δεν έχουν άλλες ασχολίες». Ο Γιώργος Μωραΐτης παρεμβαίνει ξανά: «Εδώ φεύγουν τα νέα παιδιά από την Αθήνα για να πάνε στο εξωτερικό και θα μείνουν στο Καστελλόριζο αν δεν έχουν εργασία; Το κράτος πρέπει να εφαρμόζει τους νόμους για την αξιοκρατική πρόσληψη, αλλά να δίνει και κίνητρα στον πληθυσμό των ακριτικών περιοχών που κινδυνεύουν με ερήμωση».

Η συζήτηση φτάνει στο θέμα της κρίσης. Ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε άλλωστε να ανακοινώσει τη σύναψη του Μνημονίου από την προκυμαία του νησιού. Οι θαμώνες λένε χαριτολογώντας ότι το έκανε για να φαίνεται κάτι όμορφο στον φόντο όταν ανακοίνωνε τα πικρά νέα. Ο Μιχάλης Ραφτής είναι οικοδόμος. Μας λέει ότι η ύφεση δεν έχει αγγίξει ακόμα το Καστελλόριζο και οι τιμές των αναπαλαιωμένων σπιτιών που βρίσκονται στην παραλιακή ζώνη είναι ιδιαίτερα υψηλές. «Ελειπα 40 χρόνια από το Καστελλόριζο και γύρισα πίσω. Η οικοδομή δεν τα πάει άσχημα. Ελληνες και ξένοι χτίζουν και αναπαλαιώνουν σπίτια. Τα υλικά κοστίζουν διπλά, διότι έρχονται με καράβι από τη Ρόδο». Φτάνει ένας δεύτερος γύρος με παγωμένες μπίρες και τα συνοδευτικά φιστίκια.

Ο Μανώλης Ανέμης και ο γιος του, Γιώργος, καταπιάνονται επίσης με την οικοδομή. Κατάγονται από την Κάλυμνο και έχoυν εγκατασταθεί στο Καστελλόριζο. «Ηρθα εδώ πριν από 17 χρόνια και βρήκα δουλειά, διότι τότε άρχισαν ορισμένοι να φτιάχνουν τα παλιά σπίτια. Ηταν η περίοδος που ο κόσμος ανακάλυπτε τις ομορφιές αυτού του μέρους. Προσωπικά μιλώντας, έχω παράπονα με την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Καθυστερούν πολύ να γνωμοδοτήσουν για τις άδειες και χάνουμε δουλειές, οι πελάτες αγανακτούν. Νομίζω ότι μας κάνει τη ζωή δύσκολη, χωρίς να υπάρχει πάντα λόγος. Πώς θα γίνουν επενδύσεις αν συνέχεια υπάρχουν αυτά τα εμπόδια; Οσο για την κρίση, έπρεπε να περιμέναμε ότι θα φτάναμε ώς εδώ. Δυο - τρία έργα υποδομής που έγιναν στο νησί τα τελευταία 30 χρόνια, μια υδατοδεξαμενή, η ευρυζωνικότητα έως μια σειρά από σπίτια που χρηματοδότησε το κράτος και ανέλαβαν να κατασκευάσουν οι εργολάβοι, είναι άχρηστα και ελαττωματικά. Οι επιτήδειοι έφαγαν τα λεφτά και εξαφανίστηκαν».

Ενας από τους λόγους που οι θαμώνες δεν φαίνεται να φοβούνται ιδιαίτερα την κρίση είναι διότι πιστεύουν ότι η ιστορία με τα κοιτάσματα πετρελαίου έχει λειτουργήσει ως διαφήμιση για το νησί. «Και τη χρονιά που έγινε το περιστατικό των Ιμίων, το νησί πλημμύρισε με κόσμο. Ετσι και τώρα, θεωρούμε ότι η αναφορά του Καστελλόριζου στις ειδήσεις θα μας φέρει περισσότερους επισκέπτες το καλοκαίρι. Ο ντόρος δεν μας βοηθάει να λύσουμε τα προβλήματά μας, αλλά μας φέρνει τουρισμό», λέει ο Στράτος Αμύγδαλος που έχει φτιάξει δύο ξενώνες. Η αλήθεια είναι πάντως πως αν έρθουν οι τουρίστες θα βρουν τις τιμές στις υπηρεσίες και τα καταλύματα πολύ αλμυρές. Οι μαγαζάτορες τονίζουν ότι δεν είναι δική τους η ευθύνη. Οι ίδιοι δεν πληρώνουν ακτοπλοϊκό εισιτήριο, από και προς τη Ρόδο, αλλά ο ανεφοδιασμός του νησιού με τρόφιμα και λοιπά αγαθά χρεώνεται ακριβά, με αποτέλεσμα να πληρώνει την νύφη ο επισκέπτης: τα κρέατα κάνουν ολόκληρο ταξίδι, τα αναψυκτικά καταφτάνουν με φορτωτικές, όμα και το νερό φτάνει με υδροφόρα.

Η συζήτηση κάνει ένα μεγάλο κύκλο και φτάνει ξανά στο σημείο εκκίνησης: Τι θα έπρεπε να κάνει το ελληνικό κράτος αν τελικά βρεθούν κοιτάσματα πετρελαίου σε ευαίσθητες περιοχές: «Εχουμε καθυστερήσει απελπιστικά να κάνουμε την ΑΟΖ», λένε συμπληρώνοντας: «Μήπως δεν έχουμε τα κότσια; Μήπως υπάρχει η ίδια υποχωρητικότητα όπως με τα Ιμια; Η ολιγωρία μάς βάζει σε σκέψεις ότι υπάρχουν θέματα προς διαπραγμάτευση και πως η Ελλάδα δεν έχει το θάρρος να προχωρήσει. Στο τέλος θα καταλήξουμε προφανώς να κάνουμε κάτι από κοινού με την Τουρκία, έτσι όπως πάνε τα πράγματα. Με τους Τούρκους που ζουν στην απέναντι ακτή δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Πηγαίνουμε συχνά για βόλτα ή για ψώνια και εκείνοι μας στέλνουν ένα πλοιάριο γεμάτο ξένους τουρίστες κάθε μέρα. Η τηλεόραση μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα με τους Τούρκους, όχι εκείνοι».

Η κουβέντα τελειώνει. Μεγάλος απών, ο δήμαρχος Παύλος Πανηγύρης, που ενώ μας έδωσε ραντεβού δεν εμφανίστηκε ποτέ. Την άλλη μέρα τα ξημερώματα, αποχαιρετίσαμε το Καστελλόριζο, επιβιβαστήκαμε στο μικρό αεροπλάνο της Ολυμπιακής και σε 20 λεπτά φτάσαμε στη Ρόδο.

Ιστορικό
1306
Οι Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου οικοδόμησαν στο Καστελλόριζο -το οποίο στην αρχαιότητα ονομαζόταν Μεγίστη- οχυρό. Το όνομα Καστελλόριζο προέρχεται από την παραφθορά της ιταλικής ονομασίας Καστέλλο Ρόσο.
1440
Καταλαμβάνεται από τους Αιγυπτίους.
1470
Περνάει στους Καταλανούς και στον βασιλιά της Νάπολης.
1523
Το καταλαμβάνει ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής.
1570
Η κυριαρχία του νησιού περνάει στους Ενετούς.
1659
Οι Τούρκοι επανακαταλαμβάνουν το νησί.
1821
Το Καστελλόριζο συμμετέχει στον Αγώνα προσφέροντας τα πλοία του.
1904
Μια πιθανή στρατολόγηση από τους Τούρκους δημιουργεί κύμα μετανάστευσης από το νησί.
1915
Η Γαλλία καταλαμβάνει με δόλο το Καστελλόριζο.
1921
Το νησί περνάει στα χέρια της Ιταλίας.
1940
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το νησί κάηκε, βομβαρδίστηκε, λεηλατήθηκε.
1947
Ενώνεται με την Ελλάδα.

Η συνάντηση
Το καφενείο του Στράτου σερβίρει καφέδες και ποτά. Η ομήγυρη προτίμησε τις μπίρες, που σβήνουν τη δίψα που προκαλούν τα ποδοσφαιρικά ματς και οι κουβέντες που αφορούν την απομόνωση του νησιού. Η ένταση της κουβέντας τροφοδοτήθηκε κυρίως με αλκοολούχα και αργότερα ικανοποιήσαμε την πείνα μας στην παρακείμενη ταβέρνα, τη μόνη που μένει ανοιχτή το βράδυ στο Καστελλόριζο τους χειμερινούς μήνες.

Της Μαργαρίτας Πουρναρα
27.2.2011

Μετακινούμενος ο νέος "κρατικός υπάλληλος"

«Κινητικότητα υπαλλήλων», νέες προϋποθέσεις στις μετατάξεις εργαζομένων του Δημοσίου, εφαρμογή ενιαίου μισθολογίου και καθιέρωση κινήτρου παραγωγικότητας συνθέτουν το νέο νομοθετικό πλαίσιο βάσει του οποίου θα λειτουργεί το Δημόσιο. Μάλιστα, η ποιοτική καταγραφή που έχει ξεκινήσει θα βοηθήσει στη διαμόρφωση του ενιαίου μισθολογίου, από το οποίο θα «κοπούν» τα ειδικά επιδόματα και θα συνδεθούν οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων με την παραγωγικότητα, ενώ θα σχεδιαστεί και ο νέος χάρτης υπηρεσιών του Δημοσίου.

Στόχος του υπουργού Εσωτερικών κ. Γ. Ραγκούση είναι να δοθεί στο κράτος η ευελιξία να μετακινεί, ανάλογα με τις ανάγκες που υπάρχουν, κάθε υπάλληλο που εφεξής θα προσλαμβάνει. Ο εργαζόμενος θα θεωρείται «κρατικός υπάλληλος» και δεν θα ταυτίζεται με τη θέση στην οποία υπηρετεί, αλλά θα μπορεί κάθε πέντε χρόνια να μετακινείται σε άλλη υπηρεσία υπουργείου ή φορέα. Αξονας για την επιτυχία του εγχειρήματος θα είναι η καθολική εφαρμογή του νέου μισθολογίου στο Δημόσιο, στα ΝΠΔΔ, στους ΟΤΑ, αλλά και στις ΔΕΚΟ, σε συνδυασμό με ένα κοινό «προσοντολόγιο».

Οι βασικές ερωτήσεις και απαντήσεις για τις προωθούμενες αλλαγές:
- Tι περιλαμβάνει το νέο μισθολόγιο που σχεδιάζει η κυβέρνηση;
- Tην κατάργηση ή περαιτέρω περικοπή όλων των ειδικών επιδομάτων που χορηγούνται από τους ειδικούς λογαριασμούς σε περίπου 160.000 υπαλλήλους. Συνολικά θα καταργηθούν 40 επιδόματα. Το επίδομα κινήτρου απόδοσης ή το επίδομα εξομάλυνσης που λαμβάνουν σήμερα σχεδόν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι καταργείται, αλλά είναι πιθανό ολόκληρα ή ένα μέρος τους να ενσωματωθούν στον βασικό μισθό.
- Tην ενσωμάτωση στον βασικό μισθό των κοινών επιδομάτων. Θα διατηρηθούν το επίδομα θέσης, το οικογενειακό, το επίδομα ειδικών συνθηκών. Επίσης, θα καθιερωθεί το επίδομα παραγωγικότητας το οποίο θα δίνεται εάν ο εργαζόμενος πετυχαίνει συγκεκριμένους στόχους μηνιαίως. Στόχος είναι να αμβλυνθούν οι κραυγαλέες ανισότητες στις αποδοχές των υπαλλήλων έτσι ώστε να λαμβάνουν τις ίδιες αποδοχές υπάλληλοι με τα ίδια προσόντα, θέση, χρόνια προϋπηρεσίας και τομέα ευθύνης σε όλα τα υπουργεία. Eτσι, αναμένονται μειώσεις στους μισθούς 40.000 υπαλλήλων με υψηλά επιδόματα από 500 έως και 1.300 ευρώ που θα κυμαίνονται μεταξύ 20% και 40%. Αντίστοιχα οι χαμηλόμισθοι υπάλληλοι των υπόλοιπων υπουργείων που διαθέτουν τα ίδια προσόντα θα δουν τις αποδοχές τους να αυξάνονται από 10-20%.
- Ποιες αλλαγές θα γίνουν στο θεσμικό πλαίσιο για τις μετατάξεις και αποσπάσεις;
Η αναθεώρηση του πλαισίου για τις μετατάξεις, τις μεταθέσεις και τις αποσπάσεις θα ολοκληρωθεί μετά την οριστικοποίηση του ενιαίου μισθολογίου. Μέχρι τέλος του χρόνου θα αναδιαμορφωθούν οι όροι, με στόχο το πλεονάζον προσωπικό να μετακινηθεί σε υπηρεσίες με ελλείψεις. «Κλειδί» για τις μετατάξεις που θα γίνουν, θα αποτελέσουν οι περιγραφές των θέσεων εργασίας. Ηδη έχει ξεκινήσει η ποιοτική απογραφή του ανθρώπινου δυναμικού από ομάδες καταγραφής, με επικεφαλής τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων, ενώ σε εξέλιξη είναι και η αξιολόγηση του ΟΟΣΑ.

Υποχρεωτικό
Οι μετακινήσεις αρχικά θα έχουν εθελοντικό χαρακτήρα και κατόπιν υποχρεωτικό, ενώ θα πραγματοποιηθούν εντός των γεωγραφικών ορίων των πόλεων ή των νομών που απασχολούνται οι εργαζόμενοι.
- Ποιος θα είναι ο ρόλος του «κρατικού υπαλλήλου»;
Ο νεοπροσληφθείς υπάλληλος θα «αποσυνδέεται» από τη θέση στην οποία διορίστηκε. Το νέο πλαίσιο δίνει τη δυνατότητα ανά πενταετία στον κρατικό υπάλληλο να μετακινείται -εάν υπάρχουν ανάγκες- σε αντίστοιχη θέση άλλου υπουργείου ή οργανισμού, καταθέτοντας αίτηση σε προκηρύξεις θέσεων που θα δημοσιεύονται για όλο το Δημόσιο. Επιπλέον, θα γίνονται εσωτερικές προκηρύξεις για τις θέσεις διευθυντών και γενικών διευθυντών, ακόμα και προϊσταμένων, στις οποίες θα μπορούν να συμμετέχουν υπάλληλοι που κατέχουν τα απαιτούμενα προσόντα από όλο το πεδίο των δημοσίων υπηρεσιών.

Σε εξέλιξη οι διαδικασίες για 1.993 προσλήψεις εποχικού προσωπικού
Προσαρμοσμένοι στην αναλογία «μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις» θα είναι το 2011 οι διορισμοί στο Δημόσιο, ενώ και ο αριθμός των συμβασιούχων ορισμένου έργου και χρόνου θα είναι μειωμένος κατά 15%.
Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση οι προσλήψεις σε συμβασιούχους δεν θα υπερβούν τους 7.650, οι οποίοι θα καλύψουν κυρίως ανάγκες σε σχολεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς και εκπαιδευτήρια (με συμβάσεις διάρκειας ίσης
με τη σχολική περίοδο).
Ωστόσο, οι ανταποδοτικοί τομείς της καθαριότητας και της ύδρευσης δεν περιλαμβάνονται στις εγκρίσεις της διυπουργικής επιτροπής.
- Ποιοι διαγωνισμοί «τρέχουν» στο Δημόσιο σήμερα;
- Σε 74 υπηρεσίες και οργανισμούς βρίσκονται σε εξέλιξη οι διαδικασίες για 1.993 προσλήψεις εποχικού προσωπικού σε 27 δήμους (391 θέσεις), 20 νοσοκομεία (97), τη ΔΕΗ (357), το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης (85), τα ΕΛΤΑ (230), τις Ταχυμεταφορές (340), το υπουργείο Πολιτισμού (277 θέσεις στο Μουσείο της Ακρόπολης και στα πωλητήρια του Ταμείου Αρχαιολογικών Χώρων), το υπουργείο Παιδείας (182) και σε 11 άλλους φορείς (34 θέσεις).
- Πόσες προσλήψεις ζητούν οι πέντε μεγαλύτεροι δήμοι;
- Συναγερμό εκπέμπουν οι πέντε μεγαλύτεροι δήμοι (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς, Πάτρα, Λάρισα) για την κάλυψη 3.266 θέσεων εξειδικευμένου προσωπικού, προκειμένου να ενισχυθούν οι κοινωνικές δομές και η καθαριότητα.

Της Φωτεινής Καλλίρη
27.2.2011

Ευκαιριακά νομοθετήματα (Νόμους έχουμε, εφαρμόζονται όμως???)

Η γνώμη μου ήταν πάντοτε ότι οι νόμοι είναι επαρκέστατοι για κάθε είδους διαπραττόμενο αδίκημα και το πρόβλημα έγκειται στην μη εφαρμογή τους, με τα γνωστά αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε. Δηλαδή την ανομία να κυριαρχεί και τους βαρείς παραβαίνοντες, εγκληματούντες να απολαμβάνουν τα αγαθά της ανυπαρξίας του κράτους. Εκατοντάδες φορείς, με αφορμή κάποια υπερπροβαλλόμενα συμβάντα (μόνο έτσι ενεργοποιούνται οι κρατικοί μηχανισμοί), ο αρμόδιος υπουργός φέρνει εσπευσμένα με τις γνωστές διαδικασίες νομοσχέδια περαιτέρω αυστηροποίησης των απειλούμενων ποινών, συνήθως σε βαθμό κακουργήματος.

Από την άλλη πλευρά ίσταται η άλλη πλευρά, της υπερβολικής επιείκειας της πολιτείας, που για τους δικούς της λόγους, λόγους σκοπιμότητας, εισπρακτικούς κυρίως ή και αποσυμφόρησης των φυλακών, κάνει ό,τι μπορεί για να αυτοαναιρείται και να αυτοκαταργείται. Να γράφει και να σβήνει καθημερινά από το τεφτέρι της λογαριασμούς και βερεσέδια, χωρίς να βρίσκει άκρη και πάντα ο απολογισμός να είναι μείον, κυρίως στην αξιοπρέπεια.

Νέο φορολογικό νομοσχέδιο με ειδικά σώματα ελεγκτών ακόμη και αναγκαστικής είσπραξης εσόδων, με μπόνους επίτευξης στόχων, νέα κυβερνητικά όργανα, οικονομικός εισαγγελέας. Θεσμοί νεοπαγείς, στα όρια της νομιμότητας, με συρρίκνωση του κράτους δικαίου, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα, όπως πάντα.

Οι νομικοί όροι έχουν χάσει την αξία τους, τη σημασία τους, και νεολογισμοί έχουν εισχωρήσει στο δικαιικό μας σύστημα αναιρώντας βασικές αρχές και αξίες, καθιστώντας το ουσιαστικά ανίσχυρο. Η πολυνομία είναι η άλλη όψη της ανομίας.

Η νομοθετική πλέον εξουσία είτε εξυπηρετεί επικοινωνιακές πρακτικές είτε είναι απλώς διεκπεραιωτική μηχανισμών κατασκευής εισπρακτικών νομοθετημάτων με αιτιολογικές εκθέσεις που εκτός από αμηχανία και προχειρότητα των συντακτών, προδίδουν και μια αδυναμία προσαρμογής στο υπάρχον σύστημα λειτουργίας ενός ευνομούμενου κράτους, που αντί να ενισχύεται, αποδυναμώνεται.
Ο,τι όμως απεμπολείται, δύσκολα επανέρχεται. Η δε προκαλούμενη σύγχυση και αναξιοπιστία επιτελεί τεράστια ζημία, σε ένα λαό που έχει ανάγκη συνεχούς διαπαιδαγώγησης. Η νομοθέτηση σ' ένα κράτος δικαίου έχει κι αυτή την αποστολή. Αντ' αυτής όμως συναντούμε συχνότατα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συντήρηση των ημετέρων παλαιολιθικών νοοτροπιών και μια ακόμη υποδούλωση σε σκοπιμότητες, χάριν βραχυπρόθεσμων επιδιώξεων, αμφίβολης αποτελεσματικότητας.

Η υγιής κοινωνία ασφαλώς επιθυμεί και εύχεται την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Για να επιτευχθεί, όμως, απαιτείται καθαρότητα λόγων και πράξεων, πίστη στο Σύνταγμα και στους διαχρονικούς νόμους. Αυτό είναι το ζητούμενο για έναν ορθολογικό σχεδιασμό στη διαμόρφωση, αξιοποίηση και επέκταση σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό πολιτών της αξιοπιστίας της πολιτείας, εμπνέοντας τον τόσο απαραίτητο στις μέρες μας σεβασμό για την υλοποίηση των στόχων. Οταν ο πολίτης αισθανθεί ως μέλος ενός υγιούς κοινωνικού συστήματος, και όχι ως αντικείμενο ευκαιριακής εισπρακτικής απομύζησης, θα καταστεί συνεταίρος, συμπαραστάτης, εθελοντής στην εθνική προσπάθεια.

Του Δημήτρη Χ. Παξινού * Προέδρου Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
27.2.2011

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Η χαμένη δεκαετία (και ο Δημόσιος τομέας)

Οσοι αναρωτιούνται πότε θα βγει η οικονομία μας από την κρίση μπορούν να βρουν τη λύση μόνο αν απαντήσουν στο ερώτημα πώς και πότε θα απεγκλωβιστoύμε από τον απέραντο δημόσιο τομέα.
Διαβάζοντας κανείς προσεκτικά το μνημόνιο και τους αριθμούς μπορεί να διακρίνει ότι το σχέδιο που εφαρμόζεται για να αποφύγει η χώρα μας τη στάση πληρωμών στηρίζεται σε δύο βασικές αρχές: στη μείωση του κράτους και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Και όσο νωρίτερα γίνει αυτό αντιληπτό από τις πολιτικές και τις κοινωνικές δυνάμεις του τόπου τόσο ταχύτερα θα βρούμε τη λύση.

Η αλήθεια είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας, με τις μειώσεις αποδοχών και την ευελιξία που έδειξαν οι εργαζόμενοι (όχι τα συνδικάτα) διευρύνοντας το ωράριο εργασίας τους, αυξάνοντας την παραγωγικότητά τους και πληρώνοντας το μεγάλο κόστος των 200.000 και πλέον απολύσεων, βαδίζει γοργά στην ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας. Αλλωστε αυτό αποτυπώνεται στην αύξηση των εξαγωγών.

Αντιθέτως, στον δημόσιο τομέα, παρά τις περικοπές των δώρων των Χριστουγέννων και του Πάσχα και των επιδομάτων, η εικόνα εξακολουθεί να είναι θολή. Οι δαπάνες υποχωρούν με δυσκολία.

Ο στόχος, η δέσμευση που έχει αναλάβει η χώρα, είναι να συρρικνωθεί το κράτος και ο ρόλος του στην οικονομία κατά το ένα τρίτο. Αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα πρέπει να περιοριστεί από τις 760.000 που ήταν το 2010 γύρω στις 500.000. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Οι αποφάσεις είναι δύσκολες και η διαδικασία θα είναι οδυνηρή.

Γι΄ αυτόν τον λόγο σε αυτή την κρίσιμη καμπή απαιτείται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων. Συναίνεση που προϋποθέτει ασφαλώς να ακουστεί η αλήθεια, πέρα από τα επικοινωνιακά «τρυκ» και τον εξωραϊσμό της πραγματικότητας. Και αυτό που συμφωνήσαμε με τους ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ είναι να εξυπηρετούμε με τις δικές μας δυνάμεις από το 2014 και μετά το τεράστιο χρέος που συσσωρεύθηκε τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχει άλλη λύση από τη συρρίκνωση του κράτους.

Επίσης πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε όλους ότι, αν όλα πάνε καλά, το 2017(!) θα ανακτήσουμε το βιοτικό επίπεδο του 2008. Δηλαδή θα έχουμε περάσει στην ουσία μία χαμένη δεκαετία για να ανακτήσουμε τα εισοδήματά μας, να μειωθεί ο πληθωρισμός κάτω του 2% και το κράτος να μην υποφέρει από τα ελλείμματα.

Μόνο στο τέλος αυτής της διαδρομής η ελληνική οικονομία θα βγει από την κρίση και το νέο περιβάλλον θα οδηγήσει σε βελτίωση της ποιότητας ζωής, αφού τότε θα ζούμε σε ένα νέο κράτος.

Το μεγαλύτερο όμως ερώτημα είναι ποιος μπορεί να φέρει σε πέρας αυτό το πρόγραμμα...

ztsolis@dolnet.gr

Του Ζώη Τσώλη
Πηγή Το Βήμα
27.2.2011

Το καλοκαίρι η ανασύσταση των ελεγκτικών μηχανισμών

Σημαντικές τροποποιήσεις στο φορολογικό λόγω αντιδράσεων των εφοριακών

 Για... το καλοκαίρι παραπέμπεται η ανασυγκρότηση των ελεγκτικών μηχανισμών αλλά και της δομής των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών, μετά το μπλοκάρισμα από τους εφοριακούς. Οι «απειλές» των εφοριακών για λευκή απεργία σε μια περίοδο που η είσπραξη εσόδων είναι μονόδρομος, προκειμένου να αποφευχθούν περαιτέρω μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, ανάγκασε την ηγεσία του υπουργείου να ανακρούσει πρύμναν και να τροποποιήσει διατάξεις, να αποσύρει ολόκληρα άρθρα στο σχέδιο νόμου που δεν άρεσαν στους εφοριακούς και να μεταθέσει στους θερινούς μήνες την ανασύσταση των ελεγκτικών υπηρεσιών.

Ανασύσταση
Αρχικά, στις προθέσεις της ηγεσίας του υπουργείου Οικονομικών ήταν η εκ βάθρων ανασύσταση των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών καθώς και των ελεγκτικών μηχανισμών και η κατάργηση γενικών διευθύνσεων, με τη δημιουργία μόνο τριών, στις οποίες θα υπάγονταν όλοι οι υπάλληλοι του υπουργείου. Επίσης το σχέδιο προέβλεπε την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των εφοριών, οι οποίες θα αναλάμβαναν κυρίως ρόλο εξυπηρέτησης φορολογουμένων. Το σχέδιο αυτό, αφού δόθηκε στους εφοριακούς, επιστράφηκε, όπως λέγεται, ως απαράδεκτο στην ηγεσία του υπουργείου. Οι εφοριακοί γνώριζαν εξαρχής ότι το σχέδιο αυτό δεν θα περνούσε, ενώ είχαν διαμηνύσει στον υπουργό την αντίθεσή τους με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Στο προσχέδιο του νομοσχεδίου προβλέπονταν αλλαγές μόνο στη γενική διεύθυνση φορολογικών ελέγχων, οι οποίες -όπως και άλλες- αποσύρθηκαν από το τελικό σχέδιο νόμου.
Οι αντιδράσεις όμως των εφοριακών στους σχεδιασμούς του υπουργείου είχαν και συνέχεια, με αποτέλεσμα στο τελευταίο φορολογικό νομοσχέδιο που βρίσκεται για ψήφιση στη Βουλή να υπάρχουν σημαντικές τροποποιήσεις.
Για παράδειγμα, το προσχέδιο του νομοσχεδίου που είχε δημοσιοποιηθεί προέβλεπε στο άρθρο 4 τη δημιουργία ομάδας που θα αναλάμβανε την είσπραξη των εσόδων του κράτους. Στην ομάδα αυτή θα συμμετείχαν σε ποσοστό 20% και υπάλληλοι από άλλα υπουργεία. Η διάταξη αυτή ενόχλησε τους εφοριακούς οι οποίοι ζήτησαν να μετέχουν μόνο εφοριακοί, όπερ και εγένετο. Επίσης, η νέα ομάδα, αν και αρχικά είχε σχεδιασθεί για να εισπράττει φόρους, θα διενεργεί και ελέγχους σε επιχειρήσεις που θα επιλέγονται με αυστηρά κριτήρια. Ενα μικρό θέμα όμως που μπορεί να δημιουργήσει εσωτερικά προβλήματα στις τάξεις των εφοριακών είναι ότι τα μέλη της ομάδας, εφόσον πετύχουν τους στόχους των εσόδων, θα λάβουν ειδικό μπόνους το οποίο θα καθορίσει ο υπουργός Οικονομικών. Δηλαδή ο ελεγκτής των ΔΕΚ, που ελέγχει τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας, για τους ελέγχους που διενεργεί δεν θα λάβει το ειδικό επίδομα, σε αντίθεση με τον συνάδελφό του στη νεοσύστατη ομάδα.

Μία ακόμη αλλαγή που κατάφεραν και πέρασαν οι εφοριακοί αφορά τους ελέγχους που διενεργούν οι ορκωτοί ελεγκτές στις οικονομικές καταστάσεις των επιχειρήσεων. Ο προηγούμενος φορολογικός νόμος (3842/2010) προέβλεπε συγκεκριμένες διαδικασίες για τον έλεγχο των επιχειρήσεων, οι οποίες όμως φαίνεται να μη βόλευαν κάποιους. Συγκεκριμένα, ο προηγούμενος νόμος όριζε εν ολίγοις ότι οι ορκωτοί θα διενεργούσαν ελέγχους με βάση προκαθορισμένο πρόγραμμα το οποίο θα είχε πιστοποιηθεί από το υπουργείο Οικονομικών και την Επιτροπή Λογιστικής Τυποποίησης και Ελέγχων. Ουσιαστικά κατά τον έλεγχο με το προκαθορισμένο πρόγραμμα οι ορκωτοί θα εντόπιζαν συγκεκριμένα στοιχεία και φορολογικές παραβάσεις.

Αλλαγές στους ελέγχους
Στο νομοσχέδιο που συζητείται στη Βουλή προβλέπονται αλλαγές στον τρόπο διενέργειας των ελέγχων, οι οποίες στην ουσία απαξιώνουν τους ελέγχους στις επιχειρήσεις, ενώ οδηγούν σε συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Με τις νέες διατάξεις ο ορκωτός ελεγκτής δεν θα μπορεί να υπογράψει πιστοποιητικό με φορολογικές παραβάσεις εάν δεν συμφωνήσει ο εφοριακός. Επίσης δημιουργεί πρόβλημα στις περιπτώσεις που ο φορολογικός έλεγχος δεν είχε διαπιστώσει (ηθελημένα ή όχι) παραβάσεις και ο ορκωτός κατόπιν τις εντοπίσει και τις καταγράψει. Σύμφωνα με πληροφορίες, η διάταξη αυτή του νομοσχέδιου θα τροποποιηθεί έπειτα από παρέμβαση στο οικονομικό επιτελείο όπου εκτέθηκαν τα προβλήματα που δημιουργεί η διάταξη αυτή.

Του Προκοπη Χατζηνικολαου
26.2.2011

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ :
Δηλαδή ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι....
Μονάχα μη ζητήσουν έκτακτα μέτρα λόγω μειωμένων εσόδων....
Ποιός φταίει για τις καθυστερήσεις τώρα και για τη μη είσπραξη εσόδων?
ΠΑΛΙ ΕΓΩ?????  (Ο ΠΟΛΙΤΗΣ που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα???)
Μπορούν επί τέλους να δώσουν να γίνονται οι εισπράξεις σε ιδιωτική εταιρεία???
Αϊντε μπας και δούμε φως....

Σχολείο και μεταρρύθμιση

 Σε επιστολή του ο κ. Γ. Καστρινάκης - Φυσικός προς την εφμ Καθημερινή γράφει :


Κύριε διευθυντά
Εγινε προ ημερών «κλειστή» σύσκεψη της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, με ακαδημαϊκούς που πρεσβεύουν τη μετάβαση στο «ηλεκτρονικό» σχολείο. Παράλληλα, για το λύκειο έχει ήδη εξαγγελθεί περικοπή της ύλης διδασκαλίας, αλλά και «ελεύθερη» επιλογή μαθημάτων από τους μαθητές, στο πλαίσιο ενός πολύ περιοριστικού προγράμματος επιλογής. Π.χ., δεν θα είναι δυνατόν να επιλέγονται ταυτόχρονα Μαθηματικά, Φυσική και Χημεία!
Πού βρίσκεται τώρα η Παιδεία; Σε τραγική κατάσταση. Αυτά βλέπουμε ως δάσκαλοι στα ΑΕΙ (ο γράφων έχει ευρεία σχετική εμπειρία). Πολλοί φοιτητές των ΑΕΙ είναι «λειτουργικά αναλφάβητοι», δηλαδή δεν διαθέτουν ακόμη και βασικότατες δεξιότητες. Π.χ., δεν μπορούν να προσθέσουν δύο απλά κλάσματα ή να δώσουν την περίληψη ενός σύντομου κειμένου.
Οπως συμπεραίνει πρόσφατη ερευνητική εργασία του Πανεπιστημίου Σταβάνγκερ στη Νορβηγία και του Πανεπιστημίου της Μασσαλίας στη Γαλλία, η χρήση κλασικών μεθόδων σημειώσεων και γραφής είναι πολύ πιο αποτελεσματική για τη μαθησιακή διεργασία απ ’ό,τι η χρήση ηλεκτρονικών μέσων.
Η σωστή χρήση των πρώτων εμπεδώνει πληθώρα βασικών δεξιοτήτων στον μαθητή. Οι καινοτομίες των ηλεκτρονικών gadgets, όχι. Το να έχει ο μαθητής τετράδια Ελληνικών, Μαθηματικών κ.λπ. όπου θα γράφει με συγκρότηση είναι ανεκτίμητο και αναντικατάστατο. Αλλιώς φοβούμαι ότι απλώς διολισθαίνει προς ένα μυαλό... «ακατάστατο».
Βασικό στοιχείο της εκπαίδευσης πρέπει να παραμείνει η υποχρεωτική διδασκαλία όλων των βασικών μαθημάτων (Ελληνικά, Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία,Βιολογία, Ιστορία) μέχρι και τη Β΄ Λυκείου. Για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο να απαιτείται η παρακολούθηση τουλάχιστων τριών μαθημάτων δέσμης στη Γ΄ Λυκείου.
Φυσικά, πρέπει να διατυπωθεί και ως κοινωνικό αίτημα το καθήκον του εκπαιδευτικού να κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του και να μεταλαμπαδεύει τη γνώση, καλλιεργώντας ταυτόχρονα τη σκέψη των μαθητών. Να καθιερωθεί η αξιολόγηση εκπαιδευτικών και μαθητών από το δημοτικό. Γιατί τα εκπαιδευτικά συστήματα της Φινλανδίας και της Δανίας «παράγουν» αποφοίτους του λυκείου με αξιοζήλευτα προσόντα; Μήπως υπάρχει μια διάχυτη ευσυνειδησία εκεί, χωρίς έκπτωση στις βασικές αξίες;




Πηγή Καθημερινή
26.2.2011

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Ρικομέξ : 12 Χρόνια τους τρώνε την αποζημίωση

Δώδεκα χρόνια έχουν περάσει από την κατάρρευση -την ώρα του μεγάλου σεισμού τον Σεπτέμβριο του 1999- των «φονικών» κτιρίων, στα ερείπια των οποίων βρήκαν τραγικό θάνατο πολλοί άνθρωποι. Εργαζόμενες μητέρες, που άφησαν πίσω ανήλικα ορφανά, και τόσοι άλλοι, στην πλειονότητά τους βιοπαλαιστές, που έβγαζαν το μεροκάματο σε κτίρια-«φέρετρα». 

Δώδεκα χρόνια μετά και συγγενείς των νεκρών της «Ρικομέξ», της Πίνδου και Παπανδρέου στη Φιλαδέλφεια, δεν έχουν σε πολλές περιπτώσεις καταφέρει ακόμα να εισπράξουν τη χρηματική αποζημίωση που τους επιδίκασαν τα δικαστήρια για διατροφές παιδιών και ψυχική οδύνη για τον άδικο χαμό των δικών τους ανθρώπων.Οι δικαστικοί αγώνες για πολλούς από τους δικαιούχους κατέληξαν σε ψυχοφθόρους μαραθώνιους... καθώς των θυμάτων προηγούνταν οι προνομιούχες τράπεζες, που η μία μετά την άλλη εμφάνιζαν έγγραφες προσημειώσεις υποθηκών στα κατεστραμμένα ακίνητα και οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να εξαντλούν κάθε ένδικο μέσο προς ικανοποίηση των απαιτήσεών τους. Κι από κοντά οι εφορίες και άλλα δημόσια ταμεία...«Οι τράπεζες έβαλαν το μαχαίρι στα κόκαλα και των θυμάτων και των συγγενών τους. Παρά τις αρχικές διακηρύξεις της εξουσίας, πως το μαχαίρι θα έφτανε μόνο στο κόκαλο των υπευθύνων», υποστηρίζουν στα δικόγραφά τους, εύλογα, οι πληρεξούσιοι δικηγόροι πολλών συγγενών θυμάτων, Ανδρέας και Αλέξης Αναγνωστάκης. 

Ας δούμε μία προς μία τις περιπτώσεις, με πρώτη και χαρακτηριστική αυτήν της «Ρικομέξ», όπου στα χαλάσματά της βρήκαν το θάνατο 39 άνθρωποι. 

«Ρικομέξ»
Η «Ρικομέξ» κηρύχτηκε στις 30-4-2004 σε κατάσταση πτώχευσης.
Δύο ακίνητά της κατασχέθηκαν αναγκαστικά από μια γυναίκα που καταπλακώθηκε στα ερείπια του κτιρίου-φερέτρου και επέζησε με πολλά σωματικά και ψυχικά τραύματα και αναπηρίες.
Τα ακίνητα εκπλειστηριάστηκαν και επετεύχθη εκπλειστηρίασμα 3.521.230 ευρώ συνολικά.
Στον πλειστηριασμό αναγγέλθηκαν δώδεκα συγγενείς θυμάτων, μεταξύ των οποίων παιδιά αποθανόντων για διατροφή, σύζυγοι, γονείς, αδελφοί για ψυχική οδύνη.
Μεταξύ των άλλων αναγγέλθηκε και μια τράπεζα για το ποσό των 1.054.198 ευρώ, γιατί μετά το σεισμό είχε εγγράψει προσημείωση υποθήκης στα ακίνητα της «Ρικομέξ». Η τράπεζα κατέστη προνομιούχος ώστε να προηγείται των θυμάτων στον πίνακα κατάταξης του πλειστηριασμού. Οπως προνομιακά κατατάχτηκαν στον πίνακα το Δημόσιο, το ΙΚΑ, η Εφορία κ.λπ.
Ετσι, εξαντλούνταν το εκπλειστηρίασμα και δεν έμενε κανένα σχεδόν ποσό για να ικανοποιηθούν οι συγγενείς των θυμάτων. 

Κάθε γονέας αναγγελλόταν με το ποσό των περίπου 49.700 ευρώ και κάθε αδελφός για το ποσό των 21.000 ευρώ. Κατά του πίνακα του πλειστηριασμού οι συγγενείς έκαναν ανακοπή ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου, ζητώντας να ικανοποιηθούν πριν από την τράπεζα.
Το δικαστήριο, με οριστική απόφαση, δέχτηκε την ανακοπή και τους κατέταξε στη θέση της τράπεζας, ώστε να πληρωθούν κατά μεγάλο μέρος οι απαιτήσεις που τους είχαν επιδικάσει πριν τα δικαστήρια.
Συνολικά, οι 12 συγγενείς θα λάμβαναν το ποσό των 1.060.658 ευρώ, καθώς τους είχαν αναγνωριστεί δικαιώματα που είχαν οι θανόντες εργαζόμενοι όσο ζούσαν. Τα δικαιώματά τους, δηλαδή, σε περίπτωση καταγγελίας της σύμβασης εργασίας. Το δικαστήριο θεώρησε πως η υπόθεση έχει ιδιάζουσες συνθήκες και πως κατ' εφαρμογήν των κανόνων της επιείκειας οι συγγενείς των θυμάτων έπρεπε να προηγηθούν. 

Η ίδια απόφαση ανέφερε πως όταν η τράπεζα εκμηδενίσει τις απαιτήσεις των συγγενών των θυμάτων πλήττεται η περί δικαίου συνείδηση. Η τράπεζα άσκησε έφεση κατά της απόφασης αυτής και των συγγενών. Οταν αυτή απορρίφθηκε, άσκησε κατά των συγγενών των θυμάτων και της απόφασης του Εφετείου αίτηση αναίρεσης ενώπιον του Αρείου Πάγου.Ταυτόχρονα, υπέβαλε αίτημα στον Αρειο Πάγο ζητώντας ν' ανασταλεί η εκτέλεση της απόφασης του Εφετείου μέχρι να εκδοθεί απόφαση επί της αίτησης αναίρεσης.Γιατί, κατά τους ισχυρισμούς της, αν έπαιρναν τα θύματα τις αποζημιώσεις τους, από το εκπλειστηρίασμα, αυτή θα πάθαινε ανεπανόρθωτη ζημιά!
Αυτή, δικάστηκε στις 1/12/2010 και απορρίφθηκε. 

Η αίτηση αναίρεσης συζητήθηκε στις 14/1/2009 στο Γ' Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, το οποίο παρέπεμψε την εκδίκαση της υπόθεσης στην Ολομέλεια του Α.Π., όπου τελικά η υπόθεση συζητήθηκε στις 16/12/2010.
Απόφαση μέχρι σήμερα δεν έχει εκδοθεί!
Πριν από την ημερομηνία πτώχευσης της «Ρικομέξ» (30/4/2004), υπήρχε χρεωστικό υπόλοιπο άλλης τράπεζας προς τη «Ρικομέξ», από σύμβαση αλληλόχρεου λογαριασμού.
Την προηγουμένη της πτώχευσης, εννέα συγγενείς των θυμάτων κοινοποίησαν στην τράπεζα κατασχετήριο έγγραφο, με το οποίο επέβαλαν κατάσχεση στα χέρια της, ως τρίτης, για το συνολικό ποσό των 145.094,18 ευρώ.
Δηλαδή, ζήτησαν από την τράπεζα το ποσό που οφείλει στη «Ρικομέξ» να το καταβάλει στα θύματα.
Η τράπεζα προέβη σε δήλωση ενώπιον του Ειρηνοδικείου, σύμφωνα με την οποία στο όνομα της «Ρικομέξ», υπήρχαν τρεις λογαριασμοί όψεως, ο ένας με 13.014,12 ευρώ, ο άλλος με υπόλοιπο 2.008,46 ευρώ και ο τρίτος με υπόλοιπο 110.881,50 ευρώ.
Σύνολο 125.911 ευρώ, τα οποία δεν κατέβαλε στους κατάσχοντες, οι οποίοι κατέφυγαν με αγωγές στα δικαστήρια.
Πού βρίσκεται σήμερα η υπόθεση;
Επειτα από σειρά δικαστικών αντιδικιών και αφού εκδόθηκε απόφαση, σύμφωνα με την οποία οι συγγενείς μπορούσαν να κάνουν αναγκαστική εκτέλεση κατά της τράπεζας και να εισπράξουν το ποσό για το οποίο είχαν επιβάλει την κατάσχεση στα χέρια της (145.094,18 ευρώ), εκκρεμεί δικάσιμος επί ανακοπής της τράπεζας, που έχει οριστεί για τις 5/3/2013 !
Μέχρι να συζητηθεί η ανακοπή, με απόφαση του Πρωτοδικείου έχει γίνει δεκτή αίτηση της τράπεζας για αναστολή αναγκαστικής εκτέλεσης (κατάσχεσης).
Η αίτηση αναστολής έγινε δεκτή, καθώς κατά την κρίση του Πρωτοδικείου η τράπεζα θα πάθει ανεπανόρθωτη ζημιά αν πληρώσει το ποσόν των 145.094,18 ευρώ στα θύματα. 

«Φιαλοπλάστ»
Στις 7/9/1999 κατέπεσε ένα κτίριο του εργοστασίου πλαστικών κατασκευών «Φιαλοπλάστ», στο Μενίδι. Στα ερείπιά του βρήκαν το θάνατο δύο εργάτριες και μία κόρη του επιχειρηματία.
Η οικογένεια της μιας εργάτριας (σύζυγος και τρία παιδιά) διεκδίκησαν αποζημίωση με αγωγή τους ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου.
Το δικαστήριο διαπίστωσε τη σαθρότητα και ακαταλληλότητα του κτιρίου και επιδίκασε αποζημιώσεις που επικυρώθηκαν και από το Εφετείο. Επειδή η εργοδότρια εταιρεία αρνούνταν να πληρώσει, οι συγγενείς της θανούσης εξέδωσαν διαταγή προς πληρωμή στο Μονομελές Πρωτοδικείο, προέβησαν σε κατάσχεση ακινήτου της εργοδότριας και επέσπευσαν πλειστηριασμό. Τότε, εμφανίζεται η τράπεζα. Με απαιτήσεις κατά της «Φιαλοπλάστ», ποσού 618.864,17 ευρώ, που είχε εξασφαλίσει με προσημειώσεις υποθήκης για ποσό 1.050.000 ευρώ.
Η τράπεζα υπέβαλε αίτηση κατά της οικογένειας της θανούσης εργάτριας, με την οποία ζητούσε να διορθωθεί η τιμή της πρώτης προσφοράς «γιατί κινδύνευε να ματαιωθεί η ικανοποίηση των απαιτήσεών της που είχαν εξασφαλιστεί με προνόμια».
Τελικά, στον πλειστηριασμό που επακολούθησε, το ακίνητο κατακυρώθηκε στην τράπεζα. 

Νέα Φιλαδέλφεια
Ούτε μία δραχμή δεν έχει πάρει μέχρι σήμερα η οικογένεια που έχασε δύο ανήλικα παιδιά στα συντρίμμια πολυκατοικίας στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Τι έχει συμβεί;
Οι επισκευές και μεταρρυθμίσεις που γίνονταν στο υπόγειο της πολυκατοικίας, όπου στεγαζόταν σουπερμάρκετ πολυεθνικών εταιρειών, προκάλεσαν την κατάρρευση, κατά τη διάρκεια του σεισμού, μέρους της πολυκατοικίας και συγκεκριμένα των διαμερισμάτων που βρίσκονταν πάνω από το σουπερμάρκετ.
Σκοτώθηκαν επτά άνθρωποι μέσα στα ερείπια. Αλλοι τραυματίστηκαν βαριά.
Αργότερα κατεδαφίστηκε ολόκληρη η πολυκατοικία.
Δύο οικογένειες προσέφυγαν στα δικαστήρια, από τις οποίες η μία έχασε δύο ανήλικα παιδιά.
Εκδόθηκε για τη μία οικογένεια η υπ' αριθ' 1227/2009 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθήνας, με την οποία αναγνωριζόταν στα μέλη της αποζημίωση για ηθική βλάβη.
Η απόφαση ήταν αναγνωριστική, γιατί τα θύματα των σεισμών δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να προκαταβάλουν το δικαστικό ένσημο.
Οι εταιρείες σε βάρος των οποίων είχαν στραφεί δεν κατέβαλαν τις επιδικασθείσες αποζημιώσεις και άσκησαν έφεση κατά της απόφασης, που συζητήθηκε έπειτα από αναβολή στις 29/9/2010.
Η έφεση απορρίφθηκε. Η πολυεθνική δεν καταβάλλει τις αποζημιώσεις που επιδικάστηκαν τελεσίδικα. 

Της Κατερίνας Κατή
Πηγή enet
26.2.2011

Απογραφή στην Αλβανία (Τι γίνεται με τον Ελληνισμό της Αλβανίας?)

Στο αμέσως επόμενο διάστημα, ο Ελληνισμός της Αλβανίας πρόκειται να βρεθεί αντιμέτωπος με μια υψίστης σημασίας για την υπόσταση και το μέλλον του διαδικασία, αυτήν της απογραφής, την οποία έχει ανακοινώσει ήδη η κυβέρνηση της γείτονος. Η τελευταία απογραφή είχε διεξαχθεί το 1989, όταν ακόμη όλα τα σκίαζε η φοβέρα. Τότε, 59.000 δήλωσαν Ελληνες, όμως απέχει πολύ από την πραγματικότητα ο αριθμός αυτός, δεδομένων των συνθηκών ανελευθερίας υπό τις οποίες διεξήχθη η όλη διαδικασία.

Τώρα, η κυβέρνηση Μπερίσα προγραμμάτισε απογραφή για τα τέλη Απριλίου, με διαδικασίες που σε γενικές γραμμές πληρούν τα διεθνή κριτήρια και μεταξύ των ερωτημάτων που θα κληθούν να απαντήσουν οι πολίτες είναι η εθνικότητα και η θρησκεία τους. Οι πληροφορίες από τα Τίρανα αναφέρουν ότι πιθανότατα θα μετατεθεί γι' αργότερα, καθώς συμπίπτει με τις προγραμματισμένες δημοτικές εκλογές που αναμένεται να διεξαχθούν σε συνθήκες όξυνσης και η ήδη βεβαρημένη από τα αιματηρά γεγονότα των προηγούμενων εβδομάδων πολιτική ατμόσφαιρα δεν αντέχει μια τέτοια δοκιμασία.

Τα μηνύματα, ωστόσο, που καταφθάνουν από την γείτονα, με αφορμή την απογραφή, προκαλούν ανησυχία, με τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους να επιδίδονται στην καλλιέργεια πρωτόγονου ανθελληνισμού. Οπως και στην περίπτωση της συμφωνίας για τις θαλάσσιες ζώνες, έτσι και τώρα, στο ζήτημα της απογραφής, καταγράφεται ένας απίστευτος εθνικιστικός κουρνιαχτός, με σκοπό να αφαιρεθεί από το ερωτηματολόγιο το ερώτημα της εθνικότητας, το οποίο ωστόσο οι Αλβανοί αξιώνουν να συμπεριληφθεί στην απογραφή, που πρόκειται να γίνει αυτή την εποχή στην ΠΓΔΜ! Ακούγονται κραυγές περί αναζωπύρωσης ελληνικών διεκδικήσεων στην Αλβανία και γίνονται εκκλήσεις για αφύπνιση της εθνικής συνείδησης, προφανώς γιατί ο εχθρός βρίσκεται προ των πυλών! Το πλέον ανησυχητικό ίσως είναι ότι και αυτό το θέμα μπήκε ήδη στις συμπληγάδες της αδυσώπητης εσωτερικής πολιτικής αντιπαλότητας και η αδύναμη κυβέρνηση Μπερίσα δύσκολα θα επωμισθεί το βάρος μιας απογραφής, για την οποία θα κατηγορείται περίπου για εθνική προδοσία.

Το ερώτημα είναι τι σχεδιάζει να κάνει η ελληνική εξωτερική πολιτική, ώστε να εγγυηθεί η αλβανική πλευρά την πιστή τήρηση των διαδικασιών της απογραφής που θα διασφαλίζουν την ελεύθερη βούληση των μειονοτήτων, αλλά και οι Βρυξέλλες που τη χρηματοδοτούν.

Το τι θα δηλώσει βεβαίως ο κάθε Αλβανός πολίτης και μαζί όσοι ομοεθνείς μας απέμειναν ακόμα στη γείτονα όσον αφορά την εθνική και τη θρησκευτική τους συνείδηση, είναι καθαρά δικό τους θέμα. Η Αθήνα όμως δεν μπορεί να παρακολουθεί εκ του μακρόθεν τις μεθοδεύσεις εναντίον της μειονότητας, ούτε, από την άλλη, να σφυρίζει αδιάφορα σε συμπεριφορές διπλωματών μας, που ρίχνουν νερό στον μύλο όσων εργάζονται για τον αποδεκατισμό του Ελληνισμού στην Αλβανία.

Του Στάυρου Τζήμα
25.2.2011

Η Μικρή Ιταλία...μικραίνει - Οι τελευταίοι Ιταλοί στη Νεοϋρκέζικη γειτονιά "Μικρή Ιταλία"

Το 1950, οι μισοί κάτοικοι της Μικρής Ιταλίας, που συνολικά ανέρχονταν σε 10.000, ήταν ιταλικής καταγωγής. Οι στενοί δρόμοι αυτής της νεοϋορκέζικης γειτονιάς αντηχούσαν από τις παιδικές φωνές και τις μελωδικές κουβέντες που αντήλασσαν οι διερχόμενοι στα ιταλικά. Τότε ο ένας στους πέντε κατοίκους είχε γεννηθεί στην Ιταλία. Η απογραφή του 2000 έδειξε ότι οι Ιταλοαμερικανοί στη γειτονιά ανέρχονταν στο 6% του τοπικού πληθυσμού, ενώ μόνο 44 είχαν γεννηθεί στην Ιταλία. Μισό αιώνα νωρίτερα οι γεννημένοι στην Ιταλία ανέρχονταν σε 2.149 άτομα. Η πιο πρόσφατη απογραφή, του Δεκεμβρίου, υποδεικνύει ότι το ποσοστό των Ιταλοαμερικανών έχει συρρικνωθεί σε λιγότερο από 5%, ενώ ούτε ένας δεν έχει γεννηθεί στην Ιταλία.

Η Μικρή Ιταλία γίνεται όλο και μικρότερη. Η Τσάιναταουν επεκτάθηκε προς Βορράν, το Σόχο προς τη Δύση και μαζί «κατάπιαν» τη γειτονιά των Ιταλών. Σήμερα η καρδιά της ιταλικής κοινότητας της Νέας Υόρκης υπάρχει μόνο στις νοσταλγικές αναμνήσεις των παλαιότερων και στους τουριστικούς οδηγούς. Εκεί που κάποτε υπήρχαν μικρά ιταλικά εστιατόρια, σήμερα βλέπει κανείς διαφημιστικές πινακίδες στα κινεζικά για σπα και ευχές για την κινέζικη πρωτοχρονιά.

Η λέσχη της οικογένειας Γκαμπίνο στον αριθμό 247 της οδού Μάλμπερι έχει μετατραπεί σε μπουτίκ, ενώ πρόσφατα, έως το 2005, ο Βίνσεντ Τζιγκάντε, «νονός» της οικογένειας Τζενοβέζε, περιφερόταν στους δρόμους με μπουρνούζι και παντόφλες υποδυόμενος τον ψυχικώς ασθενή για να αποφύγει τη σύλληψη. Τον περασμένο μήνα απαγγέλθηκαν κατηγορίες εναντίον εκατό μαφιόζων της Νέας Υόρκης, κανείς από τους οποίους δεν κατοικεί στη Μικρή Ιταλία.

Πέρυσι η Υπηρεσία Εθνικών Πάρκων, κατά τον σχεδιασμό του χάρτη της περιοχής, δεν χάραξε σαφή όρια ανάμεσα στις δύο γειτονιές.

Σε αυτήν, όμως, τη γειτονιά που εξαφανίζεται, πολλά από τα μικρά «μνημεία της ιστορίας της» επιβίωσαν και γνωρίζουν ιδιαίτερη ακμή χάρη στους τουρίστες και σε αυτό που ο συγγραφέας Νίκολας Πιλέτζι περιγράφει ως «Ιταλούς του Σαββατοκύριακου»: τους εύπορους και ευτραφείς γιους των αδύνατων μεταναστών πατεράδων τους.

Ενα από αυτά τα μνημεία της γειτονιάς είναι το μικρό μπακάλικο της οικογένειας Ντι Πάλο, που άνοιξε το 1903, μία μόλις δεκαετία από το Alleva, το οποίο επαίρεται ότι είναι το παλαιότερο τυροπωλείο των ΗΠΑ, και το κατάστημα της οικογένειας Ντι Φεράρα που άνοιξε τις πόρτες του το 1892. Πέντε γενιές συγγενών εργάζονται σε αυτά τα τρία καταστήματα, αλλά και τα τρία δεν έχουν αρνηθεί την τεχνολογία και πωλούν τα προϊόντα τους και μέσω Ιντερνετ.

Το 1990, διηγείται ο Λου ντι Πάλο, ο άρρωστος πατέρας του κληροδότησε τα κλειδιά της επιχείρησης στην επόμενη γενιά. «Ετσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς το παρελθόν, προς την ιστορία και τις ρίζες μας, να υιοθετήσουμε τον τρόπο που δούλευαν το μαγαζί οι γονείς, οι παππούδες και προπαππούδες μας. Θελήσαμε να γίνουμε μια οικογενειακή, μια ανθρώπινη επιχείρηση που θα έχει στο κέντρο της τον πελάτη. Εξακολουθούμε να είμαστε ένα μικρό κατάστημα, αλλά ταυτόχρονα είμαστε σημείο αναφοράς, ένας προορισμός στη γειτονιά. 

Ο κόσμος μού λέει: “Τι ωραία. Ακόμα βρίσκεστε εδώ”. Τους απαντώ ότι θα βρίσκομαι εδώ όσο εξακολουθούν να έρχονται», καταλήγει ο Ιταλοαμερικανός επιχειρηματίας.

Του Sam Roberts (The New York Times)
23.2.2011

Υπογραφές για άρση της βουλευτικής ασυλίας

Πληθαίνουν οι φίλοι πρωτοβουλίας στο Facebook με αίτημα την άρση της βουλευτικής ασυλίας. Έγγραφο με 8.000 υπογραφές πολιτών κατατέθηκε στη Βουλή. "Ο κόσμος θέλει επιτέλους να τιμωρηθεί κάποιος" δηλώνει μέλος της επιτροπής.

Ξεκίνησε ως διαμαρτυρία στο Facebook κατά της ατιμωρησίας των πολιτικών, ωστόσο δείχνει να μετατρέπεται σε κίνημα που διεκδικεί να λογοδοτήσουν υπουργοί και πρώην υπουργοί για τα σκάνδαλα, που διαρκώς οδηγούνται στο αρχείο.
Η πρωτοβουλία "Υπογράφουμε για την άρση της βουλευτικής ασυλίας" (δείτε εδώ)  στη δημοφιλή ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης έχει ήδη περισσότερους από 39.000 φίλους.
Μάλιστα 8.000 άνθρωποι έχουν υπογράψει το αίτημα (δείτε εδώ) για την άρση της βουλευτικής ασυλίας και την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
Τα μέλη στα σχόλια τους, ζητούν περισσότερη δράση και ενεργοποίηση για την τιμωρία των πολιτικών, χαιρετίζουν την προσπάθεια, ωστόσο πολλοί από αυτούς επισημαίνουν ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει
 
Διαχειριστές της σελίδας, φιλοξενήθηκαν το πρωί του Σαββάτου σε τηλεοπτική εκπομπή του Mega, εξηγώντας πώς ξεκίνησε η πρωτοβουλία.
Σύμφωνα με το μέλος της κίνησης Β. Σαρλή, "ο κόσμος θέλει επιτέλους να τιμωρηθεί κάποιος" και αυτό οδήγησε τα ιδρυτικά μέλη να φτιάξουν τη σελίδα στο Facebook και να καλέσουν σε συλλογή υπογραφών.
Μάλιστα, οι υπογραφές κατατέθηκαν στη Βουλή. Μέλη της πρωτοβουλίας έφτασαν στο κοινοβούλιο συνοδεία ισχυρής αστυνομικής δύναμης.
Υπάλληλος της γραμματείας παρέλαβε και πρωτοκόλλησε το αίτημα με τις υπογραφές, ωστόσο κανένας βουλευτής δεν ασχολήθηκε με το θέμα.

 Πηγή News 247

Που βρίσκεται το χαμένο αριστούργημα του Νταβίντ

Αυτοπροσωπογραφία του Ζακ-Λουι Νταβιντ (1748-1825)
Ο συγγραφέας και ακαδηµαϊκός Ζαν Ντ’ Ορµεσόν αναζητά το χαµένο πορτρέτο του προγόνου του Λουί - Μισέλ Λε Πελετιέ, το οποίο έχει φιλοτεχνήσει ο σπουδαίος ζωγράφος Νταβίντ. 
 
Το κάστρο του Σεν Φαργκό ορθώνει τους πέντε ογκώδεις πύργους του, µε τα µικρά καµπαναριά στις κορυφές τους, καθώς και τα χτισµένα από ρόδινους πλίνθους τείχη του στην καρδιά της Πουισάιγ. Στον Βορρά της Βουργουνδίας, η Πουισάιγ αριθµεί πολλά µεγάλα χωριά ή, αν προτιµάτε, πολλές µικρές πόλεις, που έπαιξαν σηµαντικό ρόλο στην ιστορία, και έχει πρωτεύουσα το Σεν Φαργκό.

Το κάστρο είναι κυνηγετικό καταφύγιο που έχτισε ο Εριµπέρ, ενώ στη συνέχεια περνά διαδοχικά από τα χέρια πολλών ιδιοκτητών µέχρι να καταλήξει στον Ζακ Κερ, µεγάλο αργυροχόο του Κάρολου Ζ΄, ο οποίος όµως διώχθηκε, για να πεθάνει τελικά στο µικρό ελληνικό νησί της Χίου. Τον 17ο αιώνα, αποτελεί ιδιοκτησία της Αννας - Μαρίας - Λουίζας της Ορλεάνης, δούκισσας του Μονπανσιέ, που είναι πιο γνωστή ως η Μεγάλη ∆εσποινίς. Κόρη του Φιλίππου της Ορλεάνης, αδελφού του Λουδοβίκου ΙΓ΄, η Μεγάλη ∆εσποινίς είναι εξαδέλφη του Λουδοβίκου Ι∆΄, τον οποίο φιλοδοξεί κάποτε να παντρευτεί, προτού αποφασίσει να καταστήσει τα βασιλικά στρατεύµατα στόχαστρο των κανονιών της, την Εποχή της Σφενδόνης. Ο θρύλος λέει ότι µια µέρα άκουσε έναν λαντζιέρη να σφυρίζει υπέροχα µέσα στις απέραντες κουζίνες του Σεν Φαργκό: ήταν ο περίφηµος συνθέτης του µπαρόκ Λουλί, πολύ νέος ακόµα.

Υστερα από αρκετές αλλαγές ιδιοκτησίας, το κάστρο περνάει στην οικογένεια των Λε Πελετιέ, οι οποίοι ονοµάστηκαν Λε Πελετιέ Ντε Σεν Φαργκό. Πολύ αργότερα, ένας από τους απογόνους των πρώτων ιδιοκτητών, ο Λουί - Μισέλ, θα προκαλούσε συζητήσεις γύρω από το άτοµό του.

Οταν ξεσπά η Επανάσταση, ο Λουί - Μισέλ Λε Πελετιέ Ντε Σεν Φαργκό, ένστολος πρόεδρος του παρισινού Κοινοβουλίου και κάτοχος µιας διόλου ευκαταφρόνητης περιουσίας, εκλέγεται βουλευτής των Ευγενών, υπεύθυνος για ζητήµατα γενικού ενδιαφέροντος. Σύντοµα όµως, αφού συνδέεται µε τον Ροβεσπιέρο, κλίνει µε πάθος προς τα αριστερά και στην Εθνική Συνέλευση κάθεται µεταξύ των Ορεινών. Στη δίκη του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ ψηφίζει υπέρ της καταδίκης σε θάνατο του βασιλέα.

Το βράδυ της εκτέλεσης του βασιλέα, στις 21 Ιανουαρίου του 1793, ο Λουί - Μισέλ Λε Πελετιέ δειπνεί στο Παλέ Ρουαγιάλ, περίπου στη θέση του σηµερινού εστιατορίου «Βεφούρ», σε ένα στέκι µε την επωνυµία «Φεβριέ», διάσηµο στην εποχή του. Στη διάρκεια του γεύµατος εµφανίζεται ένας άνδρας, κάποιος παλιός φρουρός του βασιλέα που ονοµάζεται Πάρις. Κάθεται απέναντι από τον Λουί - Μισέλ που τρώει και τον ρωτά: «Είσαι ο Λε Πελετιέ Ντε Σεν Φαργκό;». «Ναι», απαντά ο Λουί - Μισέλ. Τότε ο Πάρις διαπερνά µε ένα σπαθί το σώµα του. Ο Λε Πελετιέ Ντε Σεν Φαργκό σωριάζεται νεκρός, βουτηγµένος στο αίµα του. 
Ανώνυμη γκραβούρα που σώζεται στο Μουσείο Λούβρου και απεικονίζει τη δολοφονία του Λουι-Μισέλ Λε Πελετιέ Ντε Σεν Φαργκό
 
Ο Πάρις εξαφανίζεται για πάντα. Οσο για το θύµα, γίνεται αµέσως – µαζί µε τον Μαρά που δολοφονήθηκε στην µπανιέρα του από τη Σαρλότ Κορντέ – ένας από τους δύο µάρτυρες - εµβλήµατα της Γαλλικής Επανάστασης.

Στα αποµνηµονεύµατά του, ο πατέρας του Αλέξις Ντε Τοκβίλ υποστηρίζει µια τολµηρή άποψη. Η δολοφονία του Λε Πελετιέ, κατά πάσα πιθανότητα, δεν ήταν πράξη κάποιου βασιλόφρονος που είχε εξοργιστεί από τη συµπεριφορά ενός ανθρώπου, ο οποίος είχε δειπνήσει πολλές φορές στις Βερσαλλίες, στο τραπέζι του βασιλέα. Πιθανότατα ήταν καρπός µιας συνωµοσίας των Συνταγµατικών, οι οποίοι ανησυχούσαν για τις αντιδράσεις του λαού απέναντι στην εκτέλεση του µονάρχη και θυσίασαν έναν δικό τους, µε στόχο να φορτίσουν τον λαό εναντίον των υποστηρικτών της µοναρχίας.

Ο,τι κι αν ισχύει, η λατρεία του Λε Πελετιέ Ντε Σεν Φαργκό εξαπλώνεται γρήγορα. Ενας άλλος βασιλοκτόνος, ο ζωγράφος Λουί Νταβίντ, αναπαριστά τον µάρτυρα της ελευθερίαςνεκρό πάνω στο κρεβάτι του. Πρόκειται για ένα από τα πιο ολοκληρωµένα έργα του καλλιτέχνη που γίνεται αµέσως διάσηµο. Το θύµα έχει µια κόρη 7-8 ετών, τη Σουζάν. Ο Ροβεσπιέρος την παίρνει στην αγκαλιά του στην Εθνική Συνέλευση και την παρουσιάζει στους συναδέλφους του: «Πολίτες, ιδού η κόρη σας. Παιδί µου, ιδού οι πατέρες σου».

Στη Σουζάν ΛεΠελετιέ απονέµεται ο τίτλος της κόρης του έθνους. Ετσι το κάστρο του Σεν Φαργκό διανύει τη σκληρή περίοδο της τροµοκρατίας χωρίς προβλήµατα. Μόνο το µονόγραµµα της Μεγάλης ∆εσποινίδος, ΑΜΛΟ – Αννα - Μαρία - Λουίζα της Ορλεάνης–, παραµένει σκαλισµένο στα ροζ τείχη του κάστρου.

Η Σουζάν, παρά το ότι αγαπούσε τον πατέρα της, δεν άργησε να γίνει φανατική φιλοβασιλική – συµβαίνει συχνά τα παιδιά να πηγαίνουν στην αντίπερα όχθη από τους γονείς τους. Εβαλε σκοπό να αγοράσει όλα τα ενθυµήµατα του πατέρα της, που λάτρευε και µισούσε, µε σκοπό να τα καταστρέψει. Και πρώτο απ’ όλα, τον πίνακα που είχε φιλοτεχνήσει ο Νταβίντ.

Αφού υπηρέτησε το Ναπολέοντα, του οποίου τη στέψη είχε απαθανατίσει µε το έργο του, ο Νταβίντ, κατά την Παλινόρθωση, µετανάστευσε στο Βέλγιο παίρνοντας µαζί του µερικά από τα αγαπηµένα του έργα. Η Σουζάν πήγε να τον βρει στις Βρυξέλλες και του πρότεινε να αγοράσει τον πίνακα που απεικόνιζε τον πατέρα της. Στην αρχή ο Νταβίντ αρνήθηκε. Οµως µπροστά στο ύψος της προσφοράς – το τεράστιο ποσό των εκατό χιλιάδων χρυσών φράγκων – τελικά υποχώρησε.

∆ύσπιστος απέναντι στις προθέσεις της αγοράστριας, της ζήτησε να δεσµευτεί ότι δεν θα κατέστρεφε τον πίνακα. Η Σουζάν έδωσε τον λόγο της.

Η Σουζάν Λε Πελετιέ Ντε Σεν Φαργκό ήταν η προγιαγιά της γιαγιάς της µητέρας µου. Η οικογενειακή παράδοση υποστηρίζει ότι έκρυψε τον πίνακα του Νταβίντ µέσα στα χοντρά τείχη του Σεν Φαργκό. Στο τραπέζι των παππούδων µου, οι οποίοι ήταν πιστοί στη φιλοµοναρχική παράδοση, ο πατέρας µου, περίεργος για τα πάντα και, κυρίως, για τα µυστικά της ιστορίας, επιθυµούσε διακαώς να στρέψει τη συζήτηση στο θέµα του Λουί - Μισέλ, του Πάρις και του Νταβίντ. Οµως έπεφτε σιωπή µόλις αναφέρονταν τα ονόµατα των βασιλοκτόνων – και κυρίως αυτό του προγόνου µας. Είχαµε φέρει στον πύργο µάντεις και ερευνητές όλων των ειδών, αλλά οι προσπάθειες αυτές δεν απέδωσαν ποτέ τίποτα. Ο πίνακας κράτησε για πάντα το µυστικό του.

Εχουµε πολλές µαρτυρίες για το αριστούργηµα του Νταβίντ – σκίτσα, γκραβούρες, αµέτρητες αναφορές στα γραπτά της εποχής.

Οµως ο ίδιος ο πίνακας µάλλον έχει χαθεί για πάντα. Ισως µέσα στα εντυπωσιακά ρόδινα τείχη του κάστρου του Σεν Φαργκό...

Του Jean D' Ormesson
Πηγή ΤΑ ΝΕΑ
19.2.2011

Διαμαρτυρία χωρίς πολιτική μορφή

Το πλήθος ήταν μεγάλο προχθές στους δρόμους της Αθήνας, μέρα γενικής απεργίας. Αλλά τα πρόσωπα ήταν σκυθρωπά. Περίσσευε η απογοήτευση, σχεδόν απόγνωση· αυτή έδινε τον τόνο και όχι η οργή. 

Και κυριαρχούσαν συντριπτικά άνθρωποι ώριμοι, μεσήλικοι και μεγαλύτεροι, άνθρωποι της εργασίας, κάτω από πανό επαγγελματικών ενώσεων και συχνά με στολές εργασίας. Κάθε ομάδα έχει τα δικά της προβλήματα, δικά της αιτήματα, βιώνει το δικό της βάσανο· οι διαμαρτυρίες τους ακούγονταν παράλληλες, αποσπασμένες η μία από την άλλη και ως εκ τούτου, ελάχιστα δραστικές. 

Μένουν διαμαρτυρίες, κλαδικές, επαγγελματικές, οικονομικές· εκφράζεται ο φόβος της καταστροφής, εκφράζεται η απελπισία, αλλά αυτά δεν μετασχηματίζονται σε πολιτικό αίτημα, σε πολιτικό λόγο. Εξ ου και η διάχυτη αμηχανία. Ο κόσμος της εργασίας εξακολουθεί να κατεβαίνει στον δρόμο, προσπαθώντας να υπερασπιστεί τα παλιά αυτονόητα. Αλλά η ογκούμενη απόγνωση, στα όρια υπαρξιακού αδιεξόδου, αδυνατεί να λάβει πολιτική μορφή. 

Οι απεργοί προχθές πορεύονταν ανάμεσα σε συνθήματα και δακρυγόνα κι ανάμεσα σε κλειστά μαγαζιά: πολλά απ’ αυτά ήταν κλειστά από μήνες πολλούς, δεν είχαν κλείσει λόγω απεργίας. Μέσα στο πλήθος, το τόσο σωματικό, ένιωθες, ωστόσο, πυκνή την απουσία: απουσίαζαν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, απουσίαζαν οι χιλιάδες κατεστραμμένοι καταστηματάρχες, μικροεπιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες, βιοτέχνες. Αυτές οι ομάδες δεν έχουν την οργάνωση και τη συνείδηση των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και στον δημόσιο τομέα. Απουσίαζαν. Αλλά πιο βαριά απ’ όλες ήταν η απουσία διεξόδου, η απουσία ελπίδας. 

Ανάμεσα σε κρότους και σκόρπιες ριπές χημικών, στους έρημους δρόμους των Αθηνών, ένιωθες βαριά την απουσία εθνικού σχεδίου, που θα μπορούσε να ενώσει διάσπαρτες ομάδες τραυματισμένων ανθρώπων, έμφοβων ενώπιον του μέλλοντος, και να τους μεταδώσει μια ελπίδα: ότι στο μακρινό άκρο, σε πέντε, δέκα, δεκαπέντε χρόνια, με σκληρή δουλειά, με κοινή προσπάθεια, υπάρχει φως. 

Τίποτε τέτοιο δεν υπήρχε προχθές, τίποτε τέτοιο δεν υπάρχει σήμερα. Η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο, απλώς εφαρμόζει ένα μάνιουαλ αντιμετώπισης κρίσεων, σχεδιασμένο από τρίτους σε ένα γραφείο, εκτός πραγματικής οικονομίας και εκτός πολιτικού πεδίου. Ούτε όμως η αντιπολίτευση, μείζων και ελάσσων, διαθέτει πειστικό, ολοκληρωμένο σχέδιο ανάκαμψης της κοινωνίας, έτσι ώστε να νικηθούν ο φόβος και η απόγνωση. 

Η διαμαρτυρία εμφανίζεται σαν συνάθροιση μερικοτήτων, σαν ασυντόνιστοι σπασμοί και εκδηλώσεις πένθους γι’ αυτό που χάνεται ανεπιστρεπτί. Και σαν βαθιά ματαίωση που σιγοβράζει εντός, αυτοκαταστροφικά. Ομως, δεν υπάρχει περιθώριο για αδράνεια. 

Η δριμεία ύφεση, ο δημογραφικός μαρασμός, οι απογοητευμένοι νέοι που γυρεύουν να μεταναστεύσουν υπό δυσμενείς όρους, η γεωπολιτική αναστάτωση στην περιοχή, όλα τούτα τα απειλητικά δεν αφήνουν περιθώριο: 
Ζητείται σχέδιο ανόρθωσης, οικονομικής αλλά και ψυχικής και πνευματικής, διότι πλησιάσαμε επικίνδυνα στο όριο θραύσεως.

Του Νίκου Ξυδάκη
25.2.2011

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Αντίδραση κατασκευαστικών (για τον ΦΠΑ)

Εντονη και δίκαιη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αντίδραση των κατασκευαστών στις διατάξεις του φορολογικού νομοσχεδίου, βάσει του οποίου επιβάλλονται κυρώσεις, όπως στέρηση της προσωπικής ελευθερίας σε επιχειρηματίες που δεν αποδίδουν ΦΠΑ στο Δημόσιο. 

Οπως εύλογα αναρωτιέται ο Σύνδεσμος Ανώνυμων Τεχνικών Εταιρειών (ΣΑΤΕ), για να αποδώσουν ΦΠΑ οι επιχειρήσεις του κλάδου, θα πρέπει πρώτα να τον εισπράξουν, κάτι που δεν συμβαίνει. 

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την τακτική των δημοσίων φορέων να αμφισβητούν επί μακρόν τα τιμολόγια, μεταφράζεται σε αδυναμία των εταιρειών να επιδείξουν βέβαιες και εκκαθαρισμένες απαιτήσεις από το Δημόσιο, ώστε να αποφύγουν τη δέσμευση των καταθέσεών τους.

25.2.2011

Γεγονότα ναι, δελτία όχι (για την απεργία των δημοσιογράφων)

Ενα εικοσιτετράωρο κύλησε χωρίς ειδήσεις λόγω της συμμετοχής των εργαζόμενων στα ΜΜΕ στην πανελλαδική απεργία. Για την ακρίβεια, το εικοσιτετράωρο κύλησε χωρίς ειδήσεις στην τηλεόραση, στις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και στα περισσότερα ελληνικά ειδησεογραφικά sites, όμως άφθονες ανταποκρίσεις μπορούσε να βρει κανείς μέσω Twitter, όπως και σε αρκετά blogs και σε ιστοσελίδες ξένων εφημερίδων και ειδησεογραφικών πρακτορείων.
Η απουσία των δελτίων δεν σημαίνει ότι ο κόσμος έπαψε να γυρίζει. Στην οθόνη των κρατικών καναλιών υπήρχε ένα «σούπερ», ένας τίτλος που εξηγούσε τους λόγους της απεργίας, έστω και αν το έκανε με κάπως... ελλειπτικό τρόπο («Η ΠΟΣΠΕΡΤ απεργεί για τη ΣΣΕ, την οικονομική αυτοτέλεια της ΕΡΤ και για την τρίτη άδικη μείωση των μισθών μας»), αφού πολλοί δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ΠΟΣΠΕΡΤ ή ΣΣΕ.
Οσοι είναι εξοικειωμένοι με το Διαδίκτυο και τα νέα μέσα επικοινωνίας, κάτι μπορούσαν να μάθουν για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στον κόσμο, π.χ., για τις δραματικές εξελίξεις στη Λιβύη. Επεσε, πέφτει, θα πέσει ο Καντάφι; Ξέσπασε, θα ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος; Tι θα συμβεί με την τιμή του πετρελαίου, πώς θα αντιδράσουν οι Μεγάλες Δυνάμεις; Αυτά δεν είναι ερωτήματα πολυτελείας, αλλά απηχούν τις βαθιές και βάσιμες ανησυχίες όλων μας.

Οπως τις ημέρες των απεργιών στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας υπάρχει ένα προσωπικό ασφαλείας, έτσι θα μπορούσε, με ευθύνη των κατά τόπους ενώσεων συντακτών, να συντάσσεται από τους ίδιους τους απεργούς δημοσιογράφους ένα πολύ σύντομο δελτίο, που θα ανανεώνεται, π.χ., ανά ώρα, και θα προβάλλεται με μορφή κάρτας, σε όλα τα κανάλια, δημόσια και ιδιωτικά, που θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε κάτι τέτοιο. Το ίδιο δελτίο θα μπορούσε να ηχογραφείται και να μεταδίδεται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Ακόμα και αυτοί που δεν μπαίνουν στο Ιντερνετ και δεν συμμετείχαν στις πορείες της Τετάρτης ενδιαφέρονταν να μάθουν αν αυτές ήταν ειρηνικές, αν έπεσαν χημικά και δακρυγόνα, αν τραυματίστηκαν άνθρωποι, αν λειτουργούν οι σταθμοί του μετρό – και νομίζω ότι θα τους άξιζε να το μάθουν.

Η ενημέρωση μέσω Twitter ήταν «περιβόλι». Μπορεί η αξιοπιστία των πληροφοριών να είναι αμφισβητήσιμη, όμως πολλά twits είχαν τη ζωντάνια, την αμεσότητα που συχνά απουσιάζουν από τα «χτενισμένα» ρεπορτάζ. Π.χ.: «Καμήλες στο Κάιρο, τοξότες στην Αθήνα. Τι άλλο θα δούμε, πολεμικούς ελέφαντες και καταπέλτες;» ή «Το ΙΚΕΑ είναι γεμάτο κόσμο» ή «Οι κάτοικοι της Κερατέας σκαρφαλώνουν τώρα στην Ακρόπολη». Αλλα μηνύματα εξέφραζαν αμηχανία, μαχητικότητα κι ελπίδα, άλλα πίκρα και αυτοσαρκασμό – και αφήνω κατά μέρος εκείνα που ξεχείλιζαν από μίσος. Το σίγουρο είναι ότι από τις πολλές μικρές «εικόνες» δεν μπορούσες να σχηματίσεις «μία» και μοναδική εικόνα για την κινητοποίηση της Τετάρτης, μπορούσες όμως κάτι να μάθεις για εκείνους που είτε τη ζούσαν είτε τη σχολίαζαν από μακριά.

Της Μαριάννας Τζιντζή

25.2.2011

Σχόλιο δικό μας :
Εχουμε ξανασχολιάσει πως η "σύμπτωση" να απεργούν οι δημοσιογράφοι κάθε φορά που διαδραματίζεται μια πανελλαδική απεργία μόνο ως "σύμπτωση" δεν μπορεί να νοείται. Μπορεί  κανείς να ψελλίσει πως πρόκειται είτε για απροθυμία των δημοσιογράφων να καταγράφουν αλήθειες που δεν συμφέρουν τον πολιτικό κόσμο, είτε απλά να έχουν υποκύψει σε ένα άκρως ιδιοτελές παιχνίδι "εξαγοράσιμης" σιωπής...Οπως θέλει κανείς το παίρνει....Εγώ πάντως έπειτα από την επαναλαμβανόμενη αυτή στάση των δημοσιογράφων τείνω να πιστέψω τη δεύτερη άποψη....

Ψυχασθένεια και τέχνη

Βλέποντας από τη σημερινή χρονική απόσταση το χάρτινο, εικαστικό και βιογραφικό, υλικό της έκθεσης Prinzhorn στο Μουσείο Μπενάκη «Αιτία θανάτου: Ευθανασία» (21 Ιανουαρίου - 13 Μαρτίου 2011), η υπόθεση μοιάζει με ιδιοφυή μυθιστορηματική σύλληψη μιας απεχθούς δυστοπίας. 

Στις αρχές του 20ού αιώνα βρισκόμαστε σε έναν κόσμο αχανή, όπου όλα ανατρέπονται χάνοντας το γνωστό περίγραμμά τους. Είμαστε σε μια εποχή αδιανόητων επιστημονικών αλλαγών και ασύλληπτων τεχνολογικών εφαρμογών· είμαστε σε έναν καιρό πυρετικής καλλιέργειας ουτοπιών και βαθιάς αποκρυφιστικής πίστης· είμαστε σε ένα περιβάλλον που ευνοεί τη βούληση για ισχύ, σε έναν κόσμο απόλυτου καλλιτεχνικού ριζοσπαστισμού, σε ένα περιβάλλον ευπιστίας και φανατισμού, σε μια εποχή επιθετικού εθνικισμού και εμπόλεμης βίας. 

Μοιάζει έτσι αναμενόμενο πως μέσα στην αναταραχή των κοινωνικών ανατροπών, οι πιο αδύναμοι ψυχολογικά κρίκοι έχασαν το μυαλό τους, άρχισαν να παραληρούν, εγκλείσθηκαν σε ψυχιατρικά ιδρύματα και παρέμειναν δεκαετίες ολόκληρες μιλώντας μοναχοί, θεωρώντας τον εαυτό τους απεσταλμένο του Θεού, απαντώντας στη βία με βία. 

Και ορισμένοι, όπως οι δεκαοκτώ ασθενείς της έκθεσης, με ένα απλό μολυβάκι, με ακουαρέλες, ξυλομπογιές, πενάκια και κιμωλίες, βυθίστηκαν μέσα στο σχέδιο, αποτυπώνοντας με κοφτές νευρικές γραμμές, με υπέροχα χρώματα, με θαμπές αποχρώσεις, πάνω σε χαρτόνια και σε χαρτιά, τα περίεργα πλάσματα της φαντασίας τους και τον κόσμο όπως τον καταλάβαινε ο νους τους. Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό, ένα σύμπαν πολύχρωμο, λαμπρό, εφιαλτικό, απελπισμένο, σκουρόχρωμο, συμμετρικό, λεπτοδουλεμένο, μαγικό, δραματικό, παραστατικό, μπερδεμένο. Είναι η ίδια εποχή που πριν ριχτεί απ’ το παράθυρο, ο Σέπτιμους της Βιρτζίνια Γουλφ ακούει τα πουλάκια να του μιλούν απ’ τα κλαδιά των δέντρων ελληνικά. Είναι η ίδια περίοδος που μετά την πολύχρονη αιχμαλωσία του στη μακρινή Σιβηρία, ο Γκάμπριελ Νταν του Γιόζεφ Ροτ περιφέρεται εντελώς άσκοπα συναντώντας αλλόκοτα πλάσματα κάπου στην ανατολική μεθόριο, στο πολυτελές Ξενοδοχείο Σαβόι. Είναι η ίδια εποχή που, βυθισμένοι μες στην καρδιά της αστικής πραγματικότητας, οι ήρωες του Χέρμαν Μπροχ υπνοβατούν και ο Στήβεν Δαίδαλος παραμιλά στο Δουβλίνο.

Ο ομώνυμος τόμος της έκθεσης, την οποία οργάνωσε η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία και έχει επίτιτλο «Συγκαλυμμένη εξόντωση των ψυχικά ασθενών στην εποχή του Ναζισμού» (μετ. Εμη Βαϊκούση, σελ. 130), προσφέρει άφθονο υλικό μελέτης. Ποιες είναι οι σχέσεις της καλλιτεχνικής (ανατρεπτικής) έκφρασης με την ψυχική ασθένεια και την ψυχική υγεία; Οι αισθητικές αρετές των συγκεκριμένων έργων δεν περιέχουν στοιχεία τα οποία να προδίδουν την ψυχοπαθολογία των δημιουργών τους, υποστήριξε ο φωτισμένος ψυχίατρος και ιστορικός της τέχνης Hans Prinzhorn (1886-1933), ο οποίος συνέβαλε στη συγκέντρωση χιλιάδων σχεδίων ψυχικώς ασθενών. 

Η συγγένεια με το ριζοσπαστικό ρεύμα του καλλιτεχνικού μοντερνισμού είναι εκρηκτικά παρούσα. Το γεγονός αποδεικνύει πως υπήρχαν σημεία επαφής των δημιουργών με την περιβάλλουσα ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα και κατέρριπτε την κρατούσα άποψη για την πνευματική απομόνωση και άμβλυνσή τους. Οι σαφείς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις διαφορετικές δυνατότητες της ύπαρξης αμφισβητήθηκαν εμπράκτως. Μπορεί έτσι η Gertrud Fleck να υπήρξε ανεξέλεγκτα επιθετική, όμως τα πολύχρωμα άνθη της έρχονται απ’ ευθείας από την παράδοση του Van Huysum και του Jan van Os. Μπορεί ο Paul Gosch να νόμιζε πως συναναστρέφεται πρίγκιπες, αλλά η σχέση της τέχνης του με τον πριμιτιβισμό είναι αδιαμφισβήτητη, όπως και του Ernst Bernhardt με την αφαίρεση ή της Johanna Melitta Arnold με τη μη παραστατική τέχνη.

Δυστυχώς, όπως ξέρουμε, οι άνθρωποι αυτοί θανατώθηκαν από το 1940 και μετά, στα ναζιστικά κρεματόρια με βάση τη «διά νόμου εξόντωση της άχρηστης ζωής». Στις μεγάλες εξιστορήσεις, το αφηγηματικό τέχνασμα της προοικονομίας ειδοποιεί τον αναγνώστη για την τελική λύση. Φαίνεται έτσι εντελώς ειρωνικό το ότι, διαβάζοντας τις ατομικές περιπέτειες του κάθε ασθενούς, παρακολουθώντας την παράλογη επιθετικότητα, τα ακατανόητα λόγια τους, τις κρίσεις καταδίωξης και το παραλήρημα μεγαλείου, μοιάζει ωσάν οι διαταραγμένες τους προσωπικότητες να διέθεταν μια οξεία ενόραση, ωσάν ηθελημένα να αρνήθηκαν επί δεκαετίες να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, ωσάν έγκαιρα να απέρριψαν μια κοινωνία η οποία κατέληξε, αντί όπως όφειλε να προστατεύει τα πιο αδύναμα μέλη της, να οργανώσει τελικά την αποτελεσματική τους εξόντωση, προετοιμάζοντας το ανατριχιαστικής κλίμακας ασύλληπτο σχέδιο των μαζικών εκκαθαρίσεων «μπολσεβικιστών», τσιγγάνων και Εβραίων.

Της Ελισάβετ Κοτζιά
20.2.2011

Ρόδος : Ιδού η τύχη της "ακρογιαλιάς Κουίν"

Ο Μίκης Θεοδωράκης διευθύνει στο Ηρώδειο. «Ζορμπάς», ο χορευτής και χορογράφος Λόρκα Μασίν, 1990. Σκίτσο από το βιβλίο της Ελλης Σολομωνίδη-Μπαλάνου. Πάνω στην άμμο την ξανθή, έγραψε τ’ όνομά του «Aντονι Κουίν», και την αγόρασε! Το συρτάκι «Zorbas» εξακολουθεί να κάνει, με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, τον γύρο του κόσμου, ως ο δημοφιλέστερος χορός, αλλά τώρα στη Ρόδο, έχουμε άλλου είδους ταραχή! Το ότι ήρθαν οκτώ πρέσβεις και εκθειάζουν τη Ρόδο, είναι η μια πλευρά της είδησης. Η άλλη είναι ότι έρχεται η χήρα του Αντονι Κουίν, η υπ’ αρ. τρία Cathy Benvin – μετά τήν πρώτη του σύζυγο Kathryn de Mille, που πέθανε, και τη Γιολάντα Αντιλόρι, με την οποία χώρισε για να παντρευτεί τη γραμματέα του Cathy. Αυτή έρχεται δυναμικά στην Ελλάδα και ζητεί είτε να της δώσουν τους τίτλους ιδιοκτησίας της «ακρογιαλιάς Aντονι Κουίν» είτε να της επιστρέψουν τα χρήματα αγοράς, με υψηλό ποσόν αποζημιώσεως! Κι αυτή η είδηση επέτρεψε στην Πόπη Τσαπανίδου της εκπομπής «ΣKAΪ Tώρα» του ΣΚΑΪ να κάνει χθες εντυπωσιακή στροφή πάνω στις ψηλοτάκουνες πράσινες γόβες της, από τους νεκρούς του σεισμού της Νέας Ζηλανδίας και των ταραχών της Λιβύης στην τύχη της «αμμουδιάς Aντονι Κουίν». «Κόβουμε τις κορδέλες, το ’χουμε εύκολο, και μετά, άντε να βρεις άκρη» το σχόλιο της Πόπης...
THΛEΦOΣ

Πηγή Καθημερινή
25.2.2011

Στον εισαγγελέα δεκαέξι ελεγκτές του υπ. Οικονομικών

Δεκαέξι επιθεωρητές και ελεγκτές του υπουργείου Οικονομικών καλούνται από την αντεισαγγελέα Πρωτοδικών κ. Π. Παπανδρέου για παροχή εξηγήσεων σχετικά με την πρακτική των επανελέγχων φυσικών και νομικών προσώπων. Μαζί τους και ένας και ιδιώτης δικηγόρος ιδιωτών ή νομικών προσώπων, που έχουν κληθεί για επανέλεγχο φορολογικών τους υποθέσεων. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», η εισαγγελική έρευνα στράφηκε σε περίπου 20 επανελέγχους, που άλλοι αφορούν ΟΤΑ και άλλοι εταιρείες ή φυσικά πρόσωπα.
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι μεταξύ των επανελέγχων των εταιρειών είναι και εκείνος γνωστού τηλεοπτικού σταθμού, στον οποίο στον αρχικό έλεγχο είχε καταλογισθεί πρόστιμο πολλών εκατομμυρίων ευρώ.
Για την υπόθεση αυτή καλούνται για εξηγήσεις ο επικεφαλής της επιθεώρησης, ο προϊστάμενος του ελέγχου και ένας από τους δύο ελεγκτές. Πάντως σε ό, τι αφορά τις περιπτώσεις των επανελέγχων στους δήμους, ο τότε προϊστάμενος της επιθεώρησης είχε διαβεβαιώσει την «Κ» -με επιστολή που είχε στείλει- ότι δεν χάθηκε «ένα ευρώ» για το Δημόσιο. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», έχει κληθεί και αυτός να δώσει εξηγήσεις.
Kεντρική θέση της εισαγγελικής έρευνας, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι ότι δεν τηρούνταν οι προϋποθέσεις του νόμου για τη διενέργεια των επανελέγχων, ενώ για τους μεν ιδιώτες διαγράφονταν τα ποσά που αρχικά είχαν καταλογισθεί, με αποτέλεσμα οι ζημιές του Δημοσίου να φτάνουν πολλά εκατομμύρια ευρώ. Τα αιτήματα επανελέγχου υποβάλλονταν στον επικεφαλής των επιθεωρητών, που είχε αποφασιστικό ρόλο στην επιλογή του κλιμακίου επανελέγχου και μάλιστα συχνά, ενώ η υπόθεση βρισκόταν σε διαδικασία δικαστικής αποτίμησης. Το περίεργο είναι ότι οι υπάλληλοι που έκαναν τους αρχικούς καταλογισμούς επίσης απαλλάσσονταν έπειτα από ΕΔΕ.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία, ο φορολογικός έλεγχος διατάσσεται μόνο αν νεότερα στοιχεία που προσκομισθούν από τον φορολογούμενο τον δικαιολογούν.

Από το 2007 καταγγελίες
Η Εισαγγελία, πάντως, δεν φαίνεται να εξετάζει το ενδεχόμενο δωροδοκιών, αλλά να ερευνά προς την κατεύθυνση του αδικήματος της απιστίας περί την υπηρεσία με τις ιδιαίτερα επιβαρυντικές περιστάσεις του ν. 1608/50 καθώς και για ψευδή βεβαίωση σε βαθμό κακουργήματος. Καταγγελίες για την πρακτική των επανελέγχων γίνονταν διαρκώς από το 2007 αρχικά προς τον επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και στη συνέχεια προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ Ιω. Τέντε. Οι τελευταίες ήχθησαν και στην Εισαγγελία Αθηνών. Αντίθετα, η εξέταση των (ανωνύμων) καταγγελιών του 2007 είχε περάσει στα χέρια υφισταμένων όσων καταγγέλθηκαν, που τους είχαν απαλλάξει. Οι συντάκτες του πορίσματος καλούνται τώρα για εξηγήσεις.

Του Τασου Tελλογλου
23.2.2011

ShareThis