Πρόσφατα, ένας φίλος μού δώρισε τον τόμο του Μουσείου Μπενάκη για τον Κάρολο Κουν, την ιστορία και τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης. Η σπουδαία αυτή έκδοση ξεκινά με μια φράση του Κουν: «Το θέατρο ως μορφή τέχνης δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο ως μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου». Οποιος κάνει μια βόλτα από το Εθνικό Θέατρο τούτες τις μέρες θα ακούσει από τους ταμίες ότι λίγα εισιτήρια έχουν μείνει για τις τρέχουσες παραστάσεις στο κτίριο της οδού Αγίου Κωνσταντίνου.
Υψηλές πληρότητες παρουσιάζει και η «Κυρία Κούλα» στο Θέατρο Τέχνης, της οδού Φρυνίχου, στην Πλάκα. Το ίδιο και η «Μπερνάρντα Αλμπα» στο Θέατρο Κεφαλληνίας. Το ίδιο συνέβη και στις «Πενήντα Λέξεις» στο Θέατρο Βικτώρια, σε μια «δύσκολη» αθηναϊκή γειτονιά - λίγο πιο κάτω από τον Αγιο Παντελεήμονα. Είναι ορισμένες από τις παραστάσεις για τις οποίες αυτές τις μέρες αναζήτησα μία θέση, και οι οποίες μου έδωσαν -πριν ακόμη μπω στην αίθουσα- ένα αίσθημα ευφορίας, αισιοδοξίας, καθώς διαπίστωσα ότι πολλοί είναι εκείνοι που αναζητούν το καλό θέατρο ως μια διέξοδο στην γκρίζα, φοβισμένη καθημερινότητά τους.
Θυμάμαι ένα σημαντικό ηθοποιό και δάσκαλο στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, που περίπου 20 χρόνια πριν μετέφερε σε μια ομάδα εκκολαπτόμενων ηθοποιών τα λόγια του Κουν: «Το θέατρο είναι αρωγός ψυχής. Πρέπει να ξεφεύγετε από τον εγωκεντρισμό για να ξεπετάξει ο μικρός θεός που ο καθένας κρύβει μέσα του. Χρειάζεται πίστη».
Καθώς η χώρα διανύει μια μεταβατική περίοδο νιώθω ότι, έστω και ακούσια, η επιλογή κάποιου να πληρώσει για να δει μια καλή παράσταση είναι μία άκρως πολιτική πράξη. Μία θεατρική παράσταση δεν είναι απλώς ένας τρόπος να ξεφύγει ο θεατής από τη μίζερη καθημερινότητά του, χασκογελώντας με τα ακκιζόμενα τηλεοπτικά είδωλα, που εξαργυρώνουν στο σανίδι την εφήμερη δόξα τους. Το καλό θέατρο είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας που το αναζητά μια μειοψηφική μεν, αλλά σημαντική ομάδα ανθρώπων, η οποία θέλει να αποφύγει τη νάρκωση των ημερών - μια νάρκωση στην οποία καταφεύγουν πολλοί άλλοι για να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα.
Το στήσιμο μιας καλής παράστασης, ο συντονισμός ταλαντούχων ανθρώπων, το δημιουργικό ξόδεμά τους στις πρόβες και η έκθεσή τους επί σκηνής από τη μια, και, από την άλλη, η έξοδος από το σπίτι, η ψυχική συμμετοχή του κοινού στην παράσταση, αποτελούν σαφώς μία πολιτική πράξη. Πώς αυτό; Μα γιατί «Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας», όπως έλεγε ο Κάρολος Κουν. Και η αρρώστια της ψυχής είναι, στην ουσία, αυτό που οδήγησε τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση.
Οι περικοπές δαπανών είναι λογιστικός τρόπος για να έχει το ταμείο χρήματα. Είναι απαραίτητος. Χρειάζεται, όμως, παράλληλα και αγωγή ψυχής για να μπορούμε να τα διαχειριστούμε λελογισμένα, για να ξέρουμε πώς θα τα ξοδέψουμε. Για να μπορούμε να πηγαίνουμε στο θέατρο…
Του Απόστολου Λακασά
Πηγή Καθημερινή
27.1.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου