Η μαρκίζα του πρώην θερινού σινεμά «Ατενέ» στην οδό Λευκωσίας, είναι ένα από τα δικά μου σημεία αναφοράς του τέλους εποχής των Πατησίων. Κάθε βράδυ, γυρνώντας από τη δουλειά στρίβω να την κοιτάξω και περίεργο, αλλά η νοσταλγία είναι πάντα εκεί. Θυμάμαι τα γεράνια που είχαν φυτευθεί στην πεντακάθαρη αυλή του, τα καλοκαίρια που περνούσαμε βλέποντας όλες τις ταινίες του χειμώνα. Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω για παραπάνω από σαράντα χρόνια στη γειτονιά της πλατείας Αμερικής - Πατησίων και η αλλαγή που επήλθε στο περιβάλλον της, σαρωτική τα τελευταία πέντε χρόνια, είναι κάτι με το οποίο εγώ και οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής προσπαθούμε να προσαρμοστούμε. Μικρή, μου άρεσε να χάνομαι στους παράδρομους της Πατησίων φτιάχνοντας με τη φαντασία μου τα άλλοτε λαμπερά αρχοντικά σπίτια που συναντούσα. Τώρα μετράω τα μαγαζάκια όλων των εθνικοτήτων που έχουν ανοίξει σε κάθε στενό. Χαμογελάω όταν οι φίλοι μου σχολιάζουν τα πλήθη των ξένων σαν να έχουν βρεθεί σε ένα αποκρουστικό αξιοθέατο της Αθήνας. Κι από μέσα μου, βλέποντας την εξαθλίωση που επικρατεί, σκέφτομαι ότι θα ήθελα ν' άλλαζα πόλη ή χώρα, όμως γειτονιά ίσως και όχι. Για κάποιον περίεργο λόγο μού αρέσει να χάνομαι ακόμη στους δρόμους των Πατησίων και να φαντάζομαι ένα καλύτερο μέλλον. Δεν υπάρχουν ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που έχουν καταφέρει μια παραδειγματική ένταξη των ξένων στην πόλη τους ή μια εκπληκτική αναδιαμόρφωση υποβαθμισμένων περιοχών; Αν μπορούσαν κι άλλοι να δουν αυτό το κομμάτι της Αθήνας ως εργαστήρι μείξης και ένωσης πολιτισμών.
Οι μαθητές στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς ζωγραφίζουν παιδιά όλων των χρωμάτων να κρατούνται χέρι χέρι. Για σκεφτείτε: αν υπάρχει ένα μέρος στην Αθήνα όπου αυτή η εικόνα θα μπορούσε να ζωντανέψει, αυτή δεν είναι η περιοχή των Πατησίων; Υπάρχουν διαφορές απόψεων. Αλλοι φεύγουν, ενώ άλλοι παίρνουν την απόφαση να μετακομίσουν στη γειτονιά μας. Κάποιοι θα παραμείνουν πιστοί ώς το τέλος.
Ο Αγ. Παντελεήμονας είναι και θα παραμείνει γειτονιά μου
Προ δεκαετίας αγόρασα το διαμέρισμα, στο οποίο εξακολουθώ να ζω μέχρι σήμερα. Το ανακαίνισα, το έφτιαξα σύμφωνα με την αισθητική μου κι αποφάσισα να συνεχίσω τη ζωή μου, όπως κάθε σωστός κι αξιοπρεπής Ελληνας. Στον Αγιο Παντελεήμονα. Αλλωστε, με εξυπηρετούν όλες οι συγκοινωνίες, που είναι τριγύρω (λεωφορεία, τρόλεϊ στην Αχαρνών, μετρό Αττική, τρόλεϊ και λεωφορεία στην Πατησίων). Μπορώ, είτε να χρησιμοποιήσω όποιο μεταφορικό μέσο είναι της αρεσκείας μου είτε πεζή να φτάσω γρήγορα στο κέντρο της Αθήνας. Συνήθως, σε μισή ωρίτσα προσεγγίζω το Σύνταγμα. Επιπλέον, έχω την άνεση να βγω σε δύο λεωφόρους, την Αχαρνών και την Πατησίων. Είναι γνωστό, ότι πολλά εμπορικά καταστήματα βρίσκονται στην Πατησίων. Μια σύντομη βόλτα αρκεί, για να με διασκεδάσει και να μου δώσει την ευκαιρία για ψώνια. Αρα, από τις πιο πάνω παραμέτρους κερδίζω τον ελεύθερο χρόνο μου. Ξέρετε, η δημιουργική γραφή και η Δερματολογία είναι απαιτητικές σύντροφοι. Ομως, τα τελευταία χρόνια, εμφανίστηκαν διάφορες φυλές κι εθνότητες, που έφεραν μαζί τους, ήθη, έθιμα και θρησκείες, άγνωστες στην πρακτική τους. Ολα άλλαξαν κι η ζωή έγινε δύσκολη. Πώς να συνηθίσει κανείς τριάντα έγχρωμους στοιβαγμένους σ’ ένα διάρι; Κάτω από το δικό σου. Τι φταίνε αυτοί, τι φταίω κι εγώ; Οχι, δεν θα παραδώσω τους κόπους μου αμαχητί. Θα προσπαθήσω να προσαρμοστώ, αν όχι, θα προσπαθήσω να πουλήσω το σπίτι ή να το νοικιάσω. Αλλά, ποιος υποψήφιος πωλητής ή ενοικιαστής θα δεχτεί τριάντα αλλοεθνείς στον από κάτω όροφο, κι ό,τι αυτό συνεπάγεται. ΄Η ποιος θα ανεχτεί τις ανατολίτικες συνήθειές τους; Μπαχαρικά, εξωτική κουζίνα, ακαθόριστη προσωπική υγιεινή; Εκτός τούτων, οι περισσότεροι ένοικοι της πολυκατοικίας είναι μετανάστες κι αδυνατούν να συνεισφέρουν στα κοινά της πολυκατοικίας. Αποτέλεσμα: πολλά βράδια του χειμώνα να μην υπάρχει θέρμανση λόγω μη αγοράς πετρελαίου κ.λπ. Παρ’ όλ’ αυτά, θεωρώ τον πολύπαθο Αγ. Παντελεήμονα γειτονιά μου και δεν θέλω να τον αποχωριστώ. Θα παραμείνω στις επάλξεις του κι ελπίζω να τα καταφέρω. Ωστόσο, ονειρεύομαι ένα καταπράσινο προάστιο, καθαρό, ευπρεπές, να μπορεί η ζωή να γίνεται βολική ακόμα και με τους μετανάστες.
Του Χρ. Ναούμ
* Ο κ. Χρήστος Ναούμ είναι γιατρός και συγγραφέας.
Γιατί προτιμήσαμε την Κυψέλη
Tο project space salon de vortex είναι ένας νέος αυτοδιαχειριζόμενος χώρος στην Κυψέλη, που σκοπεύει στην παρουσίαση και ανάδειξη συλλογικοτήτων και συνεργασιών από τον χώρο των εικαστικών, της ποίησης και του κοινωνικοπολιτικού στοχασμού, με επίκεντρο την αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη σκηνή στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Εγκαινίασε τη λειτουργία του με την κοινή μας έκθεση με τον Γιάννη Γρηγοριάδη και τίτλο «Μοφερισμός μια πρώτη αποτίμηση», στις 20 Ιανουαρίου του 2011 (διάρκεια έως 18 Φεβρουαρίου).
Το «παγκοσμιοποιημένο σκηνικό» και οι τομές της καθημερινής ζωής είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την περιοχή της Κυψέλης. Η πυκνή κατοίκηση, η διάσπαρτη αγορά, οι πολυκατοικίες με την πλούσια τυπολογία, τα ρετιρέ και τα θυρωρεία, η ορθολογική πολεοδομία μαζί με τα κτίρια Μπαουχάουζ και τα ανακαινισμένα νεοκλασικά, η ήπια χρήση των χώρων διασκέδασης και η διατήρηση του δημόσιου χώρου, ορίζουν τη γειτονιά ως αναφορά της καθημερινότητας και ως κυρίαρχη χωρική κλίμακα. Ταυτόχρονα, η ταξική και ηλικιακή διαστρωμάτωση, οι δραστήριες και σε μεγάλο βαθμό αφομοιωμένες αλλοδαπές κοινότητες, οι πολυσύχναστες πλατείες, τα ποικίλα επιτηδεύματα, δημιουργούν μιαν πολυεπίπεδη συνύπαρξη και ένα φορτίο εντάσεων, που με τη σειρά του διαμορφώνει το κατεξοχήν αστικό πεδίο δράσης της τέχνης. Στην Κυψέλη, όπου έζησαν πολλοί ποιητές (Ελύτης, Σαχτούρης, Εγγονόπουλος, Γκάτσος, Δημουλά), λειτουργούν και άλλοι χώροι τέχνης, στεγάζονται εργαστήρια καλλιτεχνών, καθώς και τα ιστορικά θέατρα και πολλοί κινηματογράφοι.
Μαζί με τα πρακτικά πλεονεκτήματα της περιοχής, την εγγύτητα με το κέντρο της πόλης, η Κυψέλη φαίνεται να κερδίζει μια νέα αίγλη, μετά και διά μέσου της παρακμής των δύο δεκαετιών που έκλεισαν τον 20ό αιώνα.
Βιώνοντας και ερμηνεύοντας σε βάθος χρόνου τα παραπάνω, θεωρήσαμε ότι η λειτουργία ενός ανεξάρτητου χώρου για την προβολή της ελληνικής εικαστικής σκηνής, της ποίησης και του κοινωνικοπολιτικού στοχασμού, θα μπορούσε να ενταχθεί και να συμβάλει δημιουργικά στον χαρακτήρα της περιοχής.
Του Γιαννη Ισιδωρου*
* Ο κ. Γιάννης Ισιδώρος είναι εικαστικός καλλιτέχνης και ένας από τους τρεις υπεύθυνους του Salon de Vortex.
Πηγή Καθημερινή
5.2.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου