Οσοι αναρωτιούνται πότε θα βγει η οικονομία μας από την κρίση μπορούν να βρουν τη λύση μόνο αν απαντήσουν στο ερώτημα πώς και πότε θα απεγκλωβιστoύμε από τον απέραντο δημόσιο τομέα.
Διαβάζοντας κανείς προσεκτικά το μνημόνιο και τους αριθμούς μπορεί να διακρίνει ότι το σχέδιο που εφαρμόζεται για να αποφύγει η χώρα μας τη στάση πληρωμών στηρίζεται σε δύο βασικές αρχές: στη μείωση του κράτους και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Και όσο νωρίτερα γίνει αυτό αντιληπτό από τις πολιτικές και τις κοινωνικές δυνάμεις του τόπου τόσο ταχύτερα θα βρούμε τη λύση.
Η αλήθεια είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας, με τις μειώσεις αποδοχών και την ευελιξία που έδειξαν οι εργαζόμενοι (όχι τα συνδικάτα) διευρύνοντας το ωράριο εργασίας τους, αυξάνοντας την παραγωγικότητά τους και πληρώνοντας το μεγάλο κόστος των 200.000 και πλέον απολύσεων, βαδίζει γοργά στην ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας. Αλλωστε αυτό αποτυπώνεται στην αύξηση των εξαγωγών.
Αντιθέτως, στον δημόσιο τομέα, παρά τις περικοπές των δώρων των Χριστουγέννων και του Πάσχα και των επιδομάτων, η εικόνα εξακολουθεί να είναι θολή. Οι δαπάνες υποχωρούν με δυσκολία.
Ο στόχος, η δέσμευση που έχει αναλάβει η χώρα, είναι να συρρικνωθεί το κράτος και ο ρόλος του στην οικονομία κατά το ένα τρίτο. Αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα πρέπει να περιοριστεί από τις 760.000 που ήταν το 2010 γύρω στις 500.000. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Οι αποφάσεις είναι δύσκολες και η διαδικασία θα είναι οδυνηρή.
Γι΄ αυτόν τον λόγο σε αυτή την κρίσιμη καμπή απαιτείται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων. Συναίνεση που προϋποθέτει ασφαλώς να ακουστεί η αλήθεια, πέρα από τα επικοινωνιακά «τρυκ» και τον εξωραϊσμό της πραγματικότητας. Και αυτό που συμφωνήσαμε με τους ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ είναι να εξυπηρετούμε με τις δικές μας δυνάμεις από το 2014 και μετά το τεράστιο χρέος που συσσωρεύθηκε τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχει άλλη λύση από τη συρρίκνωση του κράτους.
Επίσης πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε όλους ότι, αν όλα πάνε καλά, το 2017(!) θα ανακτήσουμε το βιοτικό επίπεδο του 2008. Δηλαδή θα έχουμε περάσει στην ουσία μία χαμένη δεκαετία για να ανακτήσουμε τα εισοδήματά μας, να μειωθεί ο πληθωρισμός κάτω του 2% και το κράτος να μην υποφέρει από τα ελλείμματα.
Μόνο στο τέλος αυτής της διαδρομής η ελληνική οικονομία θα βγει από την κρίση και το νέο περιβάλλον θα οδηγήσει σε βελτίωση της ποιότητας ζωής, αφού τότε θα ζούμε σε ένα νέο κράτος.
Το μεγαλύτερο όμως ερώτημα είναι ποιος μπορεί να φέρει σε πέρας αυτό το πρόγραμμα...
ztsolis@dolnet.gr
Διαβάζοντας κανείς προσεκτικά το μνημόνιο και τους αριθμούς μπορεί να διακρίνει ότι το σχέδιο που εφαρμόζεται για να αποφύγει η χώρα μας τη στάση πληρωμών στηρίζεται σε δύο βασικές αρχές: στη μείωση του κράτους και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Και όσο νωρίτερα γίνει αυτό αντιληπτό από τις πολιτικές και τις κοινωνικές δυνάμεις του τόπου τόσο ταχύτερα θα βρούμε τη λύση.
Η αλήθεια είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας, με τις μειώσεις αποδοχών και την ευελιξία που έδειξαν οι εργαζόμενοι (όχι τα συνδικάτα) διευρύνοντας το ωράριο εργασίας τους, αυξάνοντας την παραγωγικότητά τους και πληρώνοντας το μεγάλο κόστος των 200.000 και πλέον απολύσεων, βαδίζει γοργά στην ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας. Αλλωστε αυτό αποτυπώνεται στην αύξηση των εξαγωγών.
Αντιθέτως, στον δημόσιο τομέα, παρά τις περικοπές των δώρων των Χριστουγέννων και του Πάσχα και των επιδομάτων, η εικόνα εξακολουθεί να είναι θολή. Οι δαπάνες υποχωρούν με δυσκολία.
Ο στόχος, η δέσμευση που έχει αναλάβει η χώρα, είναι να συρρικνωθεί το κράτος και ο ρόλος του στην οικονομία κατά το ένα τρίτο. Αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα πρέπει να περιοριστεί από τις 760.000 που ήταν το 2010 γύρω στις 500.000. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Οι αποφάσεις είναι δύσκολες και η διαδικασία θα είναι οδυνηρή.
Γι΄ αυτόν τον λόγο σε αυτή την κρίσιμη καμπή απαιτείται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων. Συναίνεση που προϋποθέτει ασφαλώς να ακουστεί η αλήθεια, πέρα από τα επικοινωνιακά «τρυκ» και τον εξωραϊσμό της πραγματικότητας. Και αυτό που συμφωνήσαμε με τους ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ είναι να εξυπηρετούμε με τις δικές μας δυνάμεις από το 2014 και μετά το τεράστιο χρέος που συσσωρεύθηκε τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχει άλλη λύση από τη συρρίκνωση του κράτους.
Επίσης πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε όλους ότι, αν όλα πάνε καλά, το 2017(!) θα ανακτήσουμε το βιοτικό επίπεδο του 2008. Δηλαδή θα έχουμε περάσει στην ουσία μία χαμένη δεκαετία για να ανακτήσουμε τα εισοδήματά μας, να μειωθεί ο πληθωρισμός κάτω του 2% και το κράτος να μην υποφέρει από τα ελλείμματα.
Μόνο στο τέλος αυτής της διαδρομής η ελληνική οικονομία θα βγει από την κρίση και το νέο περιβάλλον θα οδηγήσει σε βελτίωση της ποιότητας ζωής, αφού τότε θα ζούμε σε ένα νέο κράτος.
Το μεγαλύτερο όμως ερώτημα είναι ποιος μπορεί να φέρει σε πέρας αυτό το πρόγραμμα...
ztsolis@dolnet.gr
Του Ζώη Τσώλη
Πηγή Το Βήμα
27.2.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου