«Δεν έχει νόημα να παλεύεις με το σκοτάδι,αλλά να κάνεις πιο δυνατό το φως». Το μότο ζωής του Νίκου Πορτοκάλογλου δεν είναι «δικό του». Κάπου το διάβασε, του άρεσε και το υιοθέτησε. «Αυτό με χαρακτηρίζει» λέει. «Ισως σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή.Και αυτό επειδή επικρατεί παντού γύρω μας ένα κλίμα μιζέριας και γρουσουζιάς που δίνει τον τόνο στην καθημερινότητά μας.Υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων που ζει άσχημα, μισεί τη δουλειά του,και ένα άλλο που ζει καλά.Αλλά για κάποιον λόγο,για να έχει το κεφάλι του ήσυχο, γκρινιάζει.Θέλω να παρουσιάσω μια παράσταση ενάντια σε αυτό το κλίμα. Πάντα αυτό έκανα,αλλά τώρα το κάνω πιο συνειδητά ».
Τριάντα χρόνια παρουσίας στη μουσική και στο τραγούδι συμπλήρωσε ο Πορτοκάλογλου. «Ενας αυτοδίδακτος μουσικός είμαι, που με δίδαξαν άλλοι αυτοδίδακτοι μουσικοί, όπως ο Λένον ή ο Ντίλαν. Το ωδείο μου ήταν το “λιώσιμο” των δίσκων τους για να μάθω μουσική» ση μειώνει. «Αυτό που με χαρακτηρίζει όλα αυτά τα χρόνια είναι το πείσμα και η τρέλα.Θεωρώ ότι το τραγούδι μου “Τα καράβια μου καίω”,αν και γραμμένο πριν από 20 χρόνια,είναι άκρως επίκαιρο. Για θυμήσου τους στίχους:“Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα ώσπου να βρω νερό,γιατί ανήκω εδώ”».
Ο «ροκάς ανατολίτης», όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, αποποιείται τον ρόλο του θεματοφύλακα της παράδοσης ή του καθηγητή που από καθέδρας κουνάει το δάχτυλο και δίνει συμβουλές, υπογραμμίζει όμως: «Δεν γουστάρω τον φθηνό λαϊκισμό.Τώρα που φθάσαμε στην πληρωμή και ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει, λέμε ότι φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Αυτό είναι ένας πολύ φθηνός λαϊκισμός.Φυσικά και υπάρχουν ευθύνες στην κοινωνία. Δηλαδή για το ότι πήραμε τα λεφτά για τις αγροτικές επιδοτήσεις και αντί να αλλάξουμε καλλιέργειες τα κάναμε βίλες,φταίνε οι πολιτικοί;Ως κοινωνία φαίνεται ότι έχουμε μια συμπεριφορά απροσάρμοστου ανηλίκου:όλο οι άλλοι μάς αναγκάζουν να κάνουμε πράγματα. Σε λίγο θα λέμε ότι μας ανάγκασαν να αγοράσουμε Καγέν ».
Δημιουργός μεν, πρακτικός άνθρωπος δε- κάτι που συνηθίζεται στη « ράτσα των τραγουδοποιών », στην οποία ανήκει. « Κοίταξε να δεις, η κρίση έχει γίνει σε όλους μας μια έμμονη ιδέα που αναπαράγεται 24 ώρες το 24ωρο από όλα τα Μέσα.Για να παρακολουθήσεις σήμερα ειδήσεις,πρέπει να έχεις πάρει ντοκτορά στην οικονομία. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο οικονομία. Είναι τα υπαρξιακά μας,είναι τα οικολογικά προβλήματα κτλ.Πάντως για μένα η χειροπιαστή απόδειξη της κρίσης είναι το γεγονός ότι ο κόσμος χάνει τις δουλειές του και η συρρίκνωση των ήδη χαμηλών απολαβών των συνταξιούχων ».
Χωρίς να αδιαφορεί για την οικονομική κρίση, ο Νίκος Πορτοκάλογλου εστιάζει πρωτίστως στις ανθρώπινες σχέσεις. « Χρειάζεται να βρεθούμε, να ακούσουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά αυτό είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα. Είμαστε χαμένοι στα προσωπικά μας και κανείς δεν ακούει κανέναν. Ολοι θέλουν να μιλάνε και να λένε τις απόψεις τους. Χρειάζεται όμως ένα κλειδί για να ξεκλειδώσουν οι κλειστές πόρτες.Μπορεί να το παίζουμε άνετοι και προχωρημένοι,αλλά τα βαθιά μας συναισθήματα τα κρύβουμε για να μη δείξουμε ευάλωτοι. Είναι “καθωσπρέπει” να δείχνουμε θυμωμένοι.Ο θυμωμένος άνθρωπος είναι σεβαστός στους γύρω του.Πολύ δύσκολα ακούς κάποιον να λέει ότι γουστάρει τη δουλειά του.Είναι ως και αντισυνδικαλιστικό. Γι΄ αυτό χρειαζόμαστε ενεργοποίηση και χαμόγελο».
Αυτός είναι ο ρόλος που καλούνται να αναλάβουν οι τραγουδοποιοί; « Εδώ και αρκετά χρόνια η μόνη δημιουργική δύναμη που υπάρχει στην Ελλάδα είναι οι τραγουδοποιοί. Εννοώ ότι είναι οι πλέον ενεργοποιημένοι δημιουργοί. Και αναφέρομαι τόσο στους μεγαλύτερους όσο και στη νεότερη γενιά».
Παραστάσεις και βιβλίο
Από την προσεχή Παρασκευή και κάθε Παρασκευή και Σάββατο, για οκτώ βράδια, ο Νίκος Πορτοκάλογλου θα παρουσιάζει στην αίθουσα εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου Ιανός τη σειρά παραστάσεων «Ζωντανό ρεμίξ». «Συνήθως κάνουμε ρεμίξ στα τραγούδια για να τους δώσουμε έναν ήχο πιο ηλεκτρονικό, πιο μπιτάτο, πιο χορευτικό. Εδώ θα κάνουμε το αντίστροφο.“Ρεμιξάρω” τα ηλεκτρικά μου τραγούδια με την κιθάρα μου, ενώ με τη συνοδεία τριών μουσικών (Μιχάλης Βρέττας- βιολί, φωνητικά, Μιχάλης Καλκάνης- κοντραμπάσο, φωνητικά, Νίκος Πασσαλίδης- μπουζούκι, τζουράς, κιθάρα) επιστρέφω στην πρωτόγονη μορφή των τραγουδιών. Παράλληλα ήθελα να ξεκολλήσω και από τους γνωστούς χώρους όπου εμφανίζομαι όλα αυτά τα χρόνια.Θέλω να επιστρέψω στα βασικά,στις ρίζες. Να αναζητήσω μαζί με το κοινό τα νήματα που με συνδέουν με το παρελθόν». Οι παραστάσεις συνδυάζονται με την έκδοση του βιβλίου του «Λόγια και ακόρντα» από τις εκδόσεις Ιανός ο Μελωδός, στο οποίο περιέχονται με αλφαβητική σειρά οι στίχοι και τα ακόρντα από το σύνολο των τραγουδιών του. «Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο με παρτιτούρες αλλά για έναν πρακτικό οδηγό με τις συγχορδίες για όσους παίζουν πιάνο και κιθάρα. Κάπως έτσι έμαθα και εγώ κιθάρα, από ένα βιβλίο».
ΟΙ ΑΓΓΛΟΦΩΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ «ΠΑΤΡΟΚΤΟΝΟΙ»
Ως εκπρόσωπος της «ράτσας» των τραγουδοποιών,ο Νίκος Πορτοκάλογλου έχει άποψη και για την εγχώρια αγγλόφωνη σκηνή,η οποία το τελευταίο διάστημα έχει πάρει τα πάνω της. «Κατ΄ αρχήν,καλά κάνουν οι νεότεροι και θέλουν να μας αποκαθηλώσουν.Δεκτή η πατροκτονία.Αλλωστε εγώ ανήκω στη γενιά των γονιών τους.Είναι σημάδι υγείας.Από την άλλη,βλέπω και νέα παιδιά στις συναυλίες μου.Ισως και να γουστάρουν.Η αγγλόφωνη σκηνή δεν είναι όμως κάτι καινούργιο. Ακούγεται περισσότερο σήμερα επειδή την έχουν αγκαλιάσει τα Μέσα.Αυτό είναι το καινούργιο.Και εγώ όταν ξεκίνησα με τους Φατμέ,οι Sharp Τies μεσουρανούσαν.Δεν το θεωρώ στην Ελλάδα πρόοδο να φτιάξουμε μιαν αγγλόφωνη σκηνή.Το θεωρώ πισωγύρισμα.Για να μην παρεξηγηθώ,το πρόβλημα δεν είναι τα παιδιά.Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι την αγκάλιασε η γενιά μου.Είναι σαχλό να πιστεύει κανείς ότι το ελληνικό τραγούδι πρέπει να γίνει αγγλόφωνο. Αυτό είναι μεταμφίεση και καμουφλάρισμα.
Τριάντα χρόνια παρουσίας στη μουσική και στο τραγούδι συμπλήρωσε ο Πορτοκάλογλου. «Ενας αυτοδίδακτος μουσικός είμαι, που με δίδαξαν άλλοι αυτοδίδακτοι μουσικοί, όπως ο Λένον ή ο Ντίλαν. Το ωδείο μου ήταν το “λιώσιμο” των δίσκων τους για να μάθω μουσική» ση μειώνει. «Αυτό που με χαρακτηρίζει όλα αυτά τα χρόνια είναι το πείσμα και η τρέλα.Θεωρώ ότι το τραγούδι μου “Τα καράβια μου καίω”,αν και γραμμένο πριν από 20 χρόνια,είναι άκρως επίκαιρο. Για θυμήσου τους στίχους:“Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα ώσπου να βρω νερό,γιατί ανήκω εδώ”».
Ο «ροκάς ανατολίτης», όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, αποποιείται τον ρόλο του θεματοφύλακα της παράδοσης ή του καθηγητή που από καθέδρας κουνάει το δάχτυλο και δίνει συμβουλές, υπογραμμίζει όμως: «Δεν γουστάρω τον φθηνό λαϊκισμό.Τώρα που φθάσαμε στην πληρωμή και ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει, λέμε ότι φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Αυτό είναι ένας πολύ φθηνός λαϊκισμός.Φυσικά και υπάρχουν ευθύνες στην κοινωνία. Δηλαδή για το ότι πήραμε τα λεφτά για τις αγροτικές επιδοτήσεις και αντί να αλλάξουμε καλλιέργειες τα κάναμε βίλες,φταίνε οι πολιτικοί;Ως κοινωνία φαίνεται ότι έχουμε μια συμπεριφορά απροσάρμοστου ανηλίκου:όλο οι άλλοι μάς αναγκάζουν να κάνουμε πράγματα. Σε λίγο θα λέμε ότι μας ανάγκασαν να αγοράσουμε Καγέν ».
Δημιουργός μεν, πρακτικός άνθρωπος δε- κάτι που συνηθίζεται στη « ράτσα των τραγουδοποιών », στην οποία ανήκει. « Κοίταξε να δεις, η κρίση έχει γίνει σε όλους μας μια έμμονη ιδέα που αναπαράγεται 24 ώρες το 24ωρο από όλα τα Μέσα.Για να παρακολουθήσεις σήμερα ειδήσεις,πρέπει να έχεις πάρει ντοκτορά στην οικονομία. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο οικονομία. Είναι τα υπαρξιακά μας,είναι τα οικολογικά προβλήματα κτλ.Πάντως για μένα η χειροπιαστή απόδειξη της κρίσης είναι το γεγονός ότι ο κόσμος χάνει τις δουλειές του και η συρρίκνωση των ήδη χαμηλών απολαβών των συνταξιούχων ».
Χωρίς να αδιαφορεί για την οικονομική κρίση, ο Νίκος Πορτοκάλογλου εστιάζει πρωτίστως στις ανθρώπινες σχέσεις. « Χρειάζεται να βρεθούμε, να ακούσουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά αυτό είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα. Είμαστε χαμένοι στα προσωπικά μας και κανείς δεν ακούει κανέναν. Ολοι θέλουν να μιλάνε και να λένε τις απόψεις τους. Χρειάζεται όμως ένα κλειδί για να ξεκλειδώσουν οι κλειστές πόρτες.Μπορεί να το παίζουμε άνετοι και προχωρημένοι,αλλά τα βαθιά μας συναισθήματα τα κρύβουμε για να μη δείξουμε ευάλωτοι. Είναι “καθωσπρέπει” να δείχνουμε θυμωμένοι.Ο θυμωμένος άνθρωπος είναι σεβαστός στους γύρω του.Πολύ δύσκολα ακούς κάποιον να λέει ότι γουστάρει τη δουλειά του.Είναι ως και αντισυνδικαλιστικό. Γι΄ αυτό χρειαζόμαστε ενεργοποίηση και χαμόγελο».
Αυτός είναι ο ρόλος που καλούνται να αναλάβουν οι τραγουδοποιοί; « Εδώ και αρκετά χρόνια η μόνη δημιουργική δύναμη που υπάρχει στην Ελλάδα είναι οι τραγουδοποιοί. Εννοώ ότι είναι οι πλέον ενεργοποιημένοι δημιουργοί. Και αναφέρομαι τόσο στους μεγαλύτερους όσο και στη νεότερη γενιά».
Παραστάσεις και βιβλίο
Από την προσεχή Παρασκευή και κάθε Παρασκευή και Σάββατο, για οκτώ βράδια, ο Νίκος Πορτοκάλογλου θα παρουσιάζει στην αίθουσα εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου Ιανός τη σειρά παραστάσεων «Ζωντανό ρεμίξ». «Συνήθως κάνουμε ρεμίξ στα τραγούδια για να τους δώσουμε έναν ήχο πιο ηλεκτρονικό, πιο μπιτάτο, πιο χορευτικό. Εδώ θα κάνουμε το αντίστροφο.“Ρεμιξάρω” τα ηλεκτρικά μου τραγούδια με την κιθάρα μου, ενώ με τη συνοδεία τριών μουσικών (Μιχάλης Βρέττας- βιολί, φωνητικά, Μιχάλης Καλκάνης- κοντραμπάσο, φωνητικά, Νίκος Πασσαλίδης- μπουζούκι, τζουράς, κιθάρα) επιστρέφω στην πρωτόγονη μορφή των τραγουδιών. Παράλληλα ήθελα να ξεκολλήσω και από τους γνωστούς χώρους όπου εμφανίζομαι όλα αυτά τα χρόνια.Θέλω να επιστρέψω στα βασικά,στις ρίζες. Να αναζητήσω μαζί με το κοινό τα νήματα που με συνδέουν με το παρελθόν». Οι παραστάσεις συνδυάζονται με την έκδοση του βιβλίου του «Λόγια και ακόρντα» από τις εκδόσεις Ιανός ο Μελωδός, στο οποίο περιέχονται με αλφαβητική σειρά οι στίχοι και τα ακόρντα από το σύνολο των τραγουδιών του. «Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο με παρτιτούρες αλλά για έναν πρακτικό οδηγό με τις συγχορδίες για όσους παίζουν πιάνο και κιθάρα. Κάπως έτσι έμαθα και εγώ κιθάρα, από ένα βιβλίο».
ΟΙ ΑΓΓΛΟΦΩΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ «ΠΑΤΡΟΚΤΟΝΟΙ»
Ως εκπρόσωπος της «ράτσας» των τραγουδοποιών,ο Νίκος Πορτοκάλογλου έχει άποψη και για την εγχώρια αγγλόφωνη σκηνή,η οποία το τελευταίο διάστημα έχει πάρει τα πάνω της. «Κατ΄ αρχήν,καλά κάνουν οι νεότεροι και θέλουν να μας αποκαθηλώσουν.Δεκτή η πατροκτονία.Αλλωστε εγώ ανήκω στη γενιά των γονιών τους.Είναι σημάδι υγείας.Από την άλλη,βλέπω και νέα παιδιά στις συναυλίες μου.Ισως και να γουστάρουν.Η αγγλόφωνη σκηνή δεν είναι όμως κάτι καινούργιο. Ακούγεται περισσότερο σήμερα επειδή την έχουν αγκαλιάσει τα Μέσα.Αυτό είναι το καινούργιο.Και εγώ όταν ξεκίνησα με τους Φατμέ,οι Sharp Τies μεσουρανούσαν.Δεν το θεωρώ στην Ελλάδα πρόοδο να φτιάξουμε μιαν αγγλόφωνη σκηνή.Το θεωρώ πισωγύρισμα.Για να μην παρεξηγηθώ,το πρόβλημα δεν είναι τα παιδιά.Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι την αγκάλιασε η γενιά μου.Είναι σαχλό να πιστεύει κανείς ότι το ελληνικό τραγούδι πρέπει να γίνει αγγλόφωνο. Αυτό είναι μεταμφίεση και καμουφλάρισμα.
Και όπως λέω χαριτολογώντας,θα υπάρξουν κάποια παιδιά που θα τραγουδούν κρυφά στα υπόγεια ελληνικά τραγούδια».
Του Γιώργου Σκίντσα
Πηγή Το Βήμα
30.1.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου