Ευκαιριακά νομοθετήματα (Νόμους έχουμε, εφαρμόζονται όμως???)

Η γνώμη μου ήταν πάντοτε ότι οι νόμοι είναι επαρκέστατοι για κάθε είδους διαπραττόμενο αδίκημα και το πρόβλημα έγκειται στην μη εφαρμογή τους, με τα γνωστά αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε. Δηλαδή την ανομία να κυριαρχεί και τους βαρείς παραβαίνοντες, εγκληματούντες να απολαμβάνουν τα αγαθά της ανυπαρξίας του κράτους. Εκατοντάδες φορείς, με αφορμή κάποια υπερπροβαλλόμενα συμβάντα (μόνο έτσι ενεργοποιούνται οι κρατικοί μηχανισμοί), ο αρμόδιος υπουργός φέρνει εσπευσμένα με τις γνωστές διαδικασίες νομοσχέδια περαιτέρω αυστηροποίησης των απειλούμενων ποινών, συνήθως σε βαθμό κακουργήματος.

Από την άλλη πλευρά ίσταται η άλλη πλευρά, της υπερβολικής επιείκειας της πολιτείας, που για τους δικούς της λόγους, λόγους σκοπιμότητας, εισπρακτικούς κυρίως ή και αποσυμφόρησης των φυλακών, κάνει ό,τι μπορεί για να αυτοαναιρείται και να αυτοκαταργείται. Να γράφει και να σβήνει καθημερινά από το τεφτέρι της λογαριασμούς και βερεσέδια, χωρίς να βρίσκει άκρη και πάντα ο απολογισμός να είναι μείον, κυρίως στην αξιοπρέπεια.

Νέο φορολογικό νομοσχέδιο με ειδικά σώματα ελεγκτών ακόμη και αναγκαστικής είσπραξης εσόδων, με μπόνους επίτευξης στόχων, νέα κυβερνητικά όργανα, οικονομικός εισαγγελέας. Θεσμοί νεοπαγείς, στα όρια της νομιμότητας, με συρρίκνωση του κράτους δικαίου, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα, όπως πάντα.

Οι νομικοί όροι έχουν χάσει την αξία τους, τη σημασία τους, και νεολογισμοί έχουν εισχωρήσει στο δικαιικό μας σύστημα αναιρώντας βασικές αρχές και αξίες, καθιστώντας το ουσιαστικά ανίσχυρο. Η πολυνομία είναι η άλλη όψη της ανομίας.

Η νομοθετική πλέον εξουσία είτε εξυπηρετεί επικοινωνιακές πρακτικές είτε είναι απλώς διεκπεραιωτική μηχανισμών κατασκευής εισπρακτικών νομοθετημάτων με αιτιολογικές εκθέσεις που εκτός από αμηχανία και προχειρότητα των συντακτών, προδίδουν και μια αδυναμία προσαρμογής στο υπάρχον σύστημα λειτουργίας ενός ευνομούμενου κράτους, που αντί να ενισχύεται, αποδυναμώνεται.

Ο,τι όμως απεμπολείται, δύσκολα επανέρχεται. Η δε προκαλούμενη σύγχυση και αναξιοπιστία επιτελεί τεράστια ζημία, σε ένα λαό που έχει ανάγκη συνεχούς διαπαιδαγώγησης. Η νομοθέτηση σ' ένα κράτος δικαίου έχει κι αυτή την αποστολή. Αντ' αυτής όμως συναντούμε συχνότατα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συντήρηση των ημετέρων παλαιολιθικών νοοτροπιών και μια ακόμη υποδούλωση σε σκοπιμότητες, χάριν βραχυπρόθεσμων επιδιώξεων, αμφίβολης αποτελεσματικότητας.

Η υγιής κοινωνία ασφαλώς επιθυμεί και εύχεται την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Για να επιτευχθεί, όμως, απαιτείται καθαρότητα λόγων και πράξεων, πίστη στο Σύνταγμα και στους διαχρονικούς νόμους. Αυτό είναι το ζητούμενο για έναν ορθολογικό σχεδιασμό στη διαμόρφωση, αξιοποίηση και επέκταση σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό πολιτών της αξιοπιστίας της πολιτείας, εμπνέοντας τον τόσο απαραίτητο στις μέρες μας σεβασμό για την υλοποίηση των στόχων. Οταν ο πολίτης αισθανθεί ως μέλος ενός υγιούς κοινωνικού συστήματος, και όχι ως αντικείμενο ευκαιριακής εισπρακτικής απομύζησης, θα καταστεί συνεταίρος, συμπαραστάτης, εθελοντής στην εθνική προσπάθεια.

Του Δημήτρη Χ. Παξινού * Προέδρου Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

Πηγή Καθημερινή

27.2.2011