Τελευταίος χορός στα ελληνικά φαγάδικα (Κλείνει έπειτα από 37χρόνια το εστιατόριο του Τζον Παπαδάκη)

Οι Ελληνες τρίτης γενιάς στρέφονται π΄λέον σε άλλες δουλειές......
Έμοιαζε με μια συνηθισμένη νύχτα. Στα τραπέζια φλεγόμενο σαγανάκι και κόκκινο κρασί. Στο πάτωμα σπασμένα πιάτα. Και στην πίστα ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας να ιδρώνει στον ρυθμό του χασάπικου. Αυτός όμως ήταν ο τελευταίος χορός για την επιχείρηση του Τζον Παπαδάκη.

Ύστερα από 37 χρόνια το επιτυχημένο μαγαζί του βάζει λουκέτο, ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών ελληνικών εστιατορίων στην Αμερική.

Για τρεις δεκαετίες το εστιατόριο του Τζον Παπαδάκη αποτελούσε εξωτικό προορισμό στο Σαν Πέδρο της Καλιφόρνιας. Οι 200 καρέκλες του φιλοξένησαν πολιτικούς, ηθοποιούς και διασημότητες. Εδώ γευμάτισαν ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ και ο Τομ Χανκς. Από εδώ πέρασε και η ηθοποιός Νάταλι Γουντ τη νύχτα πριν πνιγεί στη Σάντα Καταλίνα. Θορυβώδης όπως ο ιδιοκτήτης της, η «Ταβέρνα του Παπαδάκη» δεν ήταν μέρος για ρομαντικά δείπνα. Είχε χορεύτριες της κοιλιάς, φωνακλάδες σερβιτόρους και στην ορχήστρα έναν 88χρονο βιολιστή που έπαιζε με τον Φρανκ Σινάτρα.

Άλλοι δρόμοι. Κάθε βράδυ ο Τζον Παπαδάκης έραινε τις χορεύτριες με δολάρια και ξεσήκωνε τον κόσμο με τις φιγούρες του. Ύστερα από 37 χρόνια δουλειάς όμως κουράστηκε. Την περασμένη Κυριακή έδωσε την τελευταία «παράστασή» του. Τα παιδιά του ακολούθησαν άλλους δρόμους. Η κόρη του είναι δικηγόρος, ο ένας γιος του ραδιοφωνικός παραγωγός και ο άλλος φοιτητής. Αφού δεν υπάρχουν άλλα χέρια στην οικογένεια για να αναλάβουν τη δουλειά, το μαγαζί μπορεί να περάσει σε κάποια αλυσίδα εστιατορίων ή να αγοραστεί από τράπεζα. Η επιχείρηση του κ. Παπαδάκη ακολουθεί παρόμοια πορεία με εκατοντάδες ελληνικά εστιατόρια και diners (είδος φαγάδικου που παραμένει ανοικτό 24 ώρες) στην Αμερική. Όλο και περισσότερα μαγαζιά που χτίστηκαν με μεράκι και εξαντλητικά ωράρια από Έλληνες σβήνουν τα τελευταία χρόνια.

Με το μεταναστευτικό κύμα από την Ελλάδα να έχει στερέψει, στις κουζίνες δουλεύουν πλέον μετανάστες από το Μεξικό ή τη Νότια Αμερική. Όταν τα αφεντικά βγαίνουν στη σύνταξη, τα περισσότερα μαγαζιά αγοράζονται από Ασιάτες επιχειρηματίες. Ενώ όσα βρίσκονται σε περιζήτητα πόστα μετατρέπονται σε τράπεζες ή φαρμακεία.

Για... λαθρομετανάστες. Τα ελληνικά εστιατόρια άρχισαν να εξαπλώνονται στην Αμερική τη δεκαετία του ΄30. «Οι περισσότεροι Έλληνες έρχονταν τότε στη χώρα λαθραία. Η μόνη δουλειά που μπορούσαν να κάνουν χωρίς χαρτιά ήταν η λάντζα στα εστιατόρια. Αργότερα πέρασαν στην κουζίνα και με τον καιρό, όταν νομιμοποιήθηκαν, άνοιξαν τα δικά τους μαγαζιά», λέει στα «ΝΕΑ» ο Παναγιώτης Μακριάς, εκδότης του περιοδικού «Εstiator», στη Νέα Υόρκη. Ο παππούς του κ. Παπαδάκη έπιασε λιμάνι στο Σαν Πέδρο πριν από έναν αιώνα. Άνοιξε δικά του εστιατόρια στην οδό Βeacon, έναν δρόμο που ο συγγραφέας Τζακ Λόντον περιέγραψε ως έναν από τους πιο σκληρούς στον κόσμο. Στη γειτονιά σύχναζαν μεθυσμένοι ναύτες και δίπλα στο μαγαζί του βρισκόταν ένας οίκος ανοχής. Στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης πουλούσε αλκοόλ στη μαύρη αγορά. Το 1973 ο εγγονός του, Τζον Παπαδάκης, αποφάσισε να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση. Επένδυσε 16.000 δολάρια στην ταβέρνα του και δούλεψε σκληρά. Ο κ. Παπαδάκης παραδέχεται ότι η ταβέρνα του γνώρισε καλές μέρες, αλλά αρνείται να πει πόσα ήταν τα έσοδά του. Σύμφωνα με τον κ. Μακριά, τα περισσότερα ελληνικά εστιατόρια έχουν κέρδη από 70.000 μέχρι 700.000 δολάρια τον χρόνο. Αν και δεν έχει γίνει ακριβής καταγραφή του αριθμού τους στην Αμερική, εκτιμάται ότι φτάνουν τα 25.000.

Πηγή ΤΑ ΝΕΑ

6.2.2010

========================================================
Μόνο μουσακάς, σουβλάκια, χωριάτικη θυμίζουν Ελλάδα

Oι ιδιοκτήτες ελληνικών εστιατορίων της Αμερικής οργανώθηκαν σε ενώσεις πριν από 25 χρόνια για να μπορέσουν να ρίξουν τις τιμές των προμηθευτών. Ο Νίκος Καρκαμπάσης είναι αντιπρόεδρος της ένωσης στη Βόρεια Νέα Υόρκη, η οποία αντιπροσωπεύει 450 επιχειρήσεις. Ο κ. Καρκαμπάσης μετανάστευσε από τη Σπάρτη στην Αμερική σε ηλικία 16 ετών και έμαθε τα μυστικά της δουλειάς στο εστιατόριο του θείου του. «Πέρασα από όλα τα πόστα. Από πιατάς έγινα μάγειρας, μετά σερβιτόρος και στο τέλος ιδιοκτήτης», λέει στα «ΝΕΑ». Ως πιατάς έβγαζε 90 δολάρια την εβδομάδα, ενώ ως μάγειρας 500 δολάρια. Το «Diner» του κ. Καρκαμπάση στο Γιορκτάουν της Νέας Υόρκης δεν είναι στολισμένο με κίονες και φωτογραφίες της Σαντορίνης. Δεν έχει σερβιτόρους που φωνάζουν «Ώπα!» όταν βάζουν φωτιά στο λουσμένο με ούζο ή μπράντι σαγανάκι. Εικόνες σαν κι αυτές συναντούν συνήθως οι πελάτες των εστιατορίων της Αστόριας. Στα «Diners» το σκηνικό είναι πολυεθνικό. Στην κουζίνα του κ. Καρκαμπάση δουλεύουν μάγειρες από το Εκουαδόρ, το Μεξικό και τη Βενεζουέλα. Μόνο ο μουσακάς, τα σουβλάκια και η χωριάτικη στο μενού θυμίζουν Ελλάδα. «Τα παιδιά μου σπούδασαν και εργάζονται στη Wall Street. Δεν πρόκειται να αναλάβουν το μαγαζί. Γιατί να έρθουν σ΄ αυτή τη δουλειά που δεν έχει ρεπό, διακοπές και αργίες;», λέει ο κ. Καρκαμπάσης.

Τα τελευταία δύο χρόνια έχει δει αρκετά ελληνικά μαγαζιά στις γύρω περιοχές να αλλάζουν χέρια. Το «Ρark View Diner» στο Φέαρβιου πουλήθηκε σε Κορεάτες. Το «Βroadway Diner» στο Γιόνκερς ανήκει πλέον σε έναν επιχειρηματία από το Μπανγκλαντές. Το «Forum Diner» έγινε αντιπροσωπεία τζιπ και το «Ρarkside Diner» μετετράπη σε παράρτημα αλυσίδας γρήγορου φαγητού. Την ημέρα που μίλησε στα «ΝΕΑ» ο κ. Καρκαμπάσης είχε ήδη συναντήσει τους εκπροσώπους μιας τράπεζας που ενδιαφέρονται να αγοράσουν το μαγαζί του. «Αν το πουλούσα, θα μπορούσα να το δώσω για 1,6 εκατομμύρια δολάρια», λέει. Στην άλλη πλευρά της Αμερικής, στην Καλιφόρνια, ο κ. Παπαδάκης περιμένει και αυτός μια συμφέρουσα πρόταση.