Καθαρά Δευτέρα πρωί, στην πλατεία Αγίου Νικολάου Αχαρνών. Ενα απαλό αεράκι φυσάει και ύστερα από μέρες κακοκαιρίας ο ήλιος λάμπει. Το αραβικό καφενείο που βρίσκεται απέναντι από την εκκλησία ετοιμάζει νωχελικά τους ναργιλέδες (κατά το απογευματάκι θα καταφτάσουν οι τακτικοί θαμώνες του), λίγοι οι επισκέπτες στην παιδική χαρά της πλατείας, γενικά επικρατεί αίσθηση ερημιάς. «Κάπως αναζωογονητική αυτή η ησυχία στη συνήθως πολυσύχναστη γειτονιά μας», σκέφτομαι καθώς απολαμβάνω τη βόλτα. Τότε ήταν που τα πρόσεξα.
Μια στοίβα βιβλίων διαφορετικών από τα συνηθισμένα, τοποθετημένα στη σειρά πάνω σ’ ένα κουτί. Εκδόσεις παλιές, τίτλοι που δεν θα φανταζόσουν ποτέ πως θα έβλεπες τη συγκεκριμένη στιγμή, σ’ αυτόν εδώ τον χώρο. Ο πωλητής τους... άφαντος. Ετσι νόμιζα. Μέχρι που σηκώνοντας το βλέμμα μου τον είδα σκυφτό, να κάθεται σ’ ένα κοντινό πεζούλι, η γνώριμη φιγούρα του, μαραμένη μέσα στα χρόνια. Εφυγα βιαστική λες κι αν σταματούσα, θα έφερνα και τους δυο μας σε δύσκολη θέση. Τον θυμάμαι στα «λαμπερά» του χρόνια. Τελειόφοιτος της Κρατικής Σχολής Χορού (εξ ανάγκης για το δίπλωμα) αφού ήδη είχε σταδιοδρομήσει σε σχολές και κορυφαίες ομάδες του εξωτερικού. Παρουσιαστικό και στήσιμο ενός αληθινού χορευτή, που όλοι ζήλευαν. Αυτή η ευγενική μορφή δεν έχει αλλάξει πολύ, αν εξαιρέσεις τα άσπρα μαλλιά και το ζαρωμένο πρόσωπο χαμένο στις σκέψεις και στις μνήμες.
Τον έχω συνεχώς μπροστά μου. Η ιστορία ενός χορευτή. Eνός χορευτή στην Ελλάδα. Οσο κι αν δεν γνωρίζω όλες τις λεπτομέρειες, μπορώ να φανταστώ πόσο απλό θα ήταν να καταλήξει στον δρόμο πουλώντας τα βιβλία του. Θα μου πείτε, εν μέσω της κρίσης που πρόκειται να ρίξει το βιοτικό επίπεδο και των πιο τυχερών, ποιος θα μεριμνήσει για όσους έτσι κι αλλιώς βρίσκονται στο περιθώριο; Δεν είναι θέμα γκρίνιας, όμως αξίζει να το επαναλαμβάνει κανείς.
Στην Ελλάδα, η μοίρα ενός χορευτή είναι σχεδόν πάντα προκαθορισμένη. Χωρίς σύνταξη, χωρίς καν την ασφάλεια ενός βασικού μισθού, το πιθανότερο είναι να βρεθεί σε δύσκολη θέση.
Ευτυχώς που ο αέρας καθάρισε τον ουρανό από τα σύννεφα.
Κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι εάν θα τον ξαναδώ...
Tης Σαντρας Βουλγαρη
17.2.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου