Για ποια Αθήνα μιλάμε;

H γκετοποίηση περιοχών της Αθήνας είναι μια σύνθετη πραγματικότητα, αλλά ας μη γελιόμαστε ότι αυτό είναι το μόνο πρόβλημα της πρωτεύουσας. Το γνωρίζουμε όλοι ότι ολόκληρο το κομμάτι από την Κοραή και κάτω προς την Ομόνοια είναι μία ανεξέλεγκτη και απωθητική περιοχή ανομίας και παραβατικότητας. Το αναγνωρίσαμε, επιτέλους, και επισήμως, αλλά αυτό που λείπει είναι η δράση και όχι η θεωρία. Οι σχεδόν αφελείς συγκρίσεις με Αμβούργο και Μπρατισλάβα, δύο πόλεις που δεν μπορούν να συγκριθούν με την Αθήνα (για διαφορετικούς λόγους η καθεμία), δεν βοηθούν στο πρόβλημα.

Ο μεγάλος κίνδυνος είναι ότι το καθεστώς της αναρχίας, της ασχήμιας, της ρυπαρότητας και της ανασφάλειας που επικρατεί σε ένα μεγάλο κομμάτι του παλιού ιστορικού κέντρου, αντί να συρρικνώνεται, εξαπλώνεται και προς τις έως πρόσφατα «αμόλυντες» περιοχές.

Αν δεν θέλουμε να χάσουμε την αίσθηση μιας στοιχειωδώς ευρωπαϊκής ατμόσφαιρας στην Αθήνα, τα μέτρα πρέπει να είναι σκληρά και άμεσα. Το ζητάει η κοινωνία και η οικονομία της πόλης. Ξαφνιάστηκα δυσάρεστα όταν σε δύο μπλογκ ξένων επισκεπτών της Αθήνας, οι συγκρίσεις ήταν πλέον όχι μόνο με τη Μέση Ανατολή, αλλά με τη Νοτιοανατολική Ασία! «Δεν περιμέναμε ότι η Αθήνα θα ήταν το Βιετνάμ ή η Καμπότζη της Ευρώπης», διάβασα. Και η εξήγηση αυτής της ακραίας σύγκρισης οφειλόταν στο χάος των δρόμων, στην αναρχο-κουρελαρία, στα μηχανάκια, στην κατάργηση των πεζοδρομίων.

Είναι τα απλά και εύκολα που δεν αγγίζει κανείς. Κι εφ’ όσον επί τόσα χρόνια επιτρέψαμε την πτώση της ποιότητας ζωής στην Αθήνα, με ανίκανες δημοτικές αρχές και άβουλες κυβερνήσεις, γιατί να πιστέψουμε ότι τώρα όσοι ήταν αδιάφοροι ή αναποτελεσματικοί στην περιφρούρηση μιας απλής κανονικής ζωής στην Αθήνα θα μπορούν να ελέγξουν το βαθύτερο και πιο σύνθετο ζήτημα της γκετοποίησης της Ομόνοιας και των πέριξ;

Το Σάββατο, βγήκα από το μετρό του Συντάγματος και η μουσική (τα «Λιανοτράγουδα» με άρωμα μεταπολίτευσης) έσχιζε τον αέρα και τα αυτιά των περαστικών. Ηταν οι διαμαρτυρόμενοι «σταζιέρ», που είχαν οικειοποιηθεί το πεζοδρόμιο. Με καφεδάκι και τσιγαράκι πάνω σε μια τεράστια κονσόλα ήχου, απέναντι από τη Βουλή, δύο «διαμαρτυρόμενοι» έφτιαχναν πρόγραμμα σαν να ήταν σε ιδιωτικό πάρτι. Για ποια Αθήνα μιλάμε; Για ποια συναίσθηση κοινωνικής ζωής; Ποιον τουρισμό θέλει η Αθήνα;

Κάποτε διαμαρτυρόμασταν για τα σήματα της Τροχαίας που τα κάλυπταν σπρέι και αυτοκόλλητα. Τώρα, το έχουμε αποδεχθεί. Κανείς δεν νοιάζεται. Ολη η πόλη είναι βουτηγμένη στη μουτζούρα. Οπότε οι συγκρίσεις με το πανέμορφο Αμβούργο και την μικρή Μπρατισλάβα (δίπλα στη Βιέννη) είναι αστείες. Εδώ έχουμε το χάρισμα να συζητάμε επί χρόνια για τα ίδια θέματα και να μη λαμβάνεται ποτέ καμία απόφαση. Κι αν ληφθεί μία, δεν θα τηρηθεί.

Tου Νικου Βατοπουλου

Πηγή Καθημερινή

3.2.2010