Εμεινε δέκα ημέρες, αλλά θα επιθυμούσε πολύ να πήγαινε ξανά. Ο 39χρονος κ. Μιλτιάδης Σαρηγιαννίδης, πλαστικός χειρουργός στο επάγγελμα, βρέθηκε με τους Γιατρούς του Κόσμου στη δοκιμασμένη από τον σεισμό Αϊτή. Γύρισε μόλις την περασμένη Κυριακή, με τις εντυπώσεις ακόμη «νωπές».
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγε εκεί όπου το καθήκον τον καλεί. Εχουν περάσει κοντά έξι χρόνια από τότε που είχε βρεθεί για δύο μήνες στο Ιράκ, πίσω στο 2003. Η τωρινή εμπειρία, όμως, είναι εντελώς διαφορετική, όπως λέει στην «Κ».
Τι ήταν εκείνο που τον έκανε να το αποφασίσει αυτή τη φορά; «Είδα ότι ζητούσαν περισσότερους γιατρούς και λιγότερους δημοσιογράφους». Η απάντηση, αποστομωτική... Η επταμελής αποστολή των Γιατρών του Κόσμου περιελάμβανε, εκτός από τον ίδιο, δύο γυναίκες αναισθησιολόγους και μία βιοπαθολόγο, έναν πνευμονολόγο και άλλον ένα χειρουργό. Μαζί τους μετέφεραν δεκαπέντε κιβώτια φάρμακα.
Η έκταση των περιστατικών σε μια περίπτωση όπως της Αϊτής οδηγεί αναπόφευκτα «στο να αφήσεις σε δεύτερη μοίρα την ειδικότητά σου. Εκεί είσαι απλά γιατρός». Το πρόγραμμα, εξαντλητικό. «Από τις 7 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα εξετάζαμε περίπου 150 με 200 άτομα τη μέρα, παράλληλα με τις επισκέψεις στο νοσοκομείο τρεις φορές την ημέρα. Τα μισά από αυτά ήταν παιδιά, που σχεδόν όλα ήταν κρυωμένα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των περιστατικών ήταν λοιμώξεις και δυσεντερία».
Σε μικρά παιδιά
Ωστόσο, με την ιδιότητά του ως πλαστικού χειρουργού κλήθηκε να αντιμετωπίσει «πολλά περιστατικά τραυμάτων και πληγών σε κάποιες από τις οποίες τα ράμματα δεν έγιναν σωστά ή στον χρόνο που έπρεπε», «από μέτριες έως πιο σοβαρές περιπτώσεις που άγγιζαν τα όρια της σήψης» και μάλιστα σε μικρά παιδιά. Και όλα αυτά, στο πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί σε ένα βιομηχανικό πάρκο. Ομως και για τους ίδιους οι συνθήκες δεν ήταν οι πλέον εύκολες. Αφ’ ενός έπρεπε να συνηθίσουν στη διαφορά ώρας, που τους έκανε να ξυπνούν στις 3 τα ξημερώματα, αφ’ ετέρου στο τροπικό κλίμα.
Εκεί, σε αυτό το πρόχειρο ιατρείο, τα μέλη της αποστολής έζησαν και μερικές στιγμές χαράς μέσα στη θλίψη, όπως συνήθως συμβαίνει ακόμη και στις μεγαλύτερες τραγωδίες. Μαζί με τους άλλους γιατρούς έφεραν στον κόσμο δύο κοριτσάκια, που φώτισαν με το μήνυμα αισιοδοξίας το απόγευμα και το βράδυ που γεννήθηκαν.
Η ευχάριστη νότα, όμως, δεν παύει παρά να είναι ένα διάλειμμα. «Για τους ανθρώπους αυτούς η πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα σκληρή. Ωστόσο, αισθάνεσαι ότι προσφέρεις. Δεν έχουν πού αλλού να πάνε και η φτώχεια είναι μεγάλη. Φανταστείτε ότι οι μισοί από όσους έρχονταν ήταν ξυπόλυτοι. Ακόμη κι έναν γέροντα που δεν μπορούσε να περπατήσει χρειάστηκε να τον μεταφέρουν σε καροτσάκι οικοδομής». Ο κ. Σαρηγιαννίδης δεν μπόρεσε να μην εντυπωσιαστεί από «την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπεια και την ψυχραιμία που επέδειξαν οι γηγενείς σε μια τέτοια δοκιμασία. Ερχονταν για να τους φροντίσουμε και έψελναν ύμνους, ευχαριστούσαν τον Θεό».
Πηγή Καθημερινή
3.2.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου