 |
| Αρχαία Ολυμπία (1936) Η πρώτη αφή της φλόγας για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου Τη φλόγα ανάβει η πρωθιέρεια Κούλα Πράτσικα |
«Ο αρχαιολογικός χώρος θα κλείσει στις 8».
Κοιτάζω το ρολόι μου απορημένος. Είναι 5 το απόγευμα (μιας ηλιόλουστης καλοκαιρινής ημέρας) και όμως η πρώτη κουβέντα του υπαλλήλου στο γκισέ που «κόβει» στα εισιτήρια για τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Ολυμπίας αφορά την ώρα που πρέπει να φύγουμε.
Κατηφορίζουμε με άγχος προς το μουσείο. Ωρα 5.10 περνάμε την είσοδο. Μαγεμένοι από τα υπέροχα εκθέματα θα περάσουμε αρκετή ώρα στις αίθουσές του, ανάμεσα σε αριστουργήματα της κλασικής (και όχι μόνο) αρχαιότητας και βαριεστημένους υπαλλήλους, στα πρόσωπα των οποίων αποτυπώνονται όλες οι δυνατές εκφράσεις της απόλυτης πλήξης.
Περίπου στις 6.30 μπαίνουμε στον αρχαιολογικό χώρο. Οι φύλακες ελέγχουν τα εισιτήριά μας και -ω τι έκπληξη- μας πληροφορούν αγέλαστοι ότι «ο αρχαιολογικός χώρος θα κλείσει στις 8». Η περιήγησή μας ξεκινά. Μάλλον έχουν δίκιο: χρειάζεσαι ένα ολόκληρο πρωινό ώστε να ευχαριστηθείς τον χώρο, να αφιερώσεις λίγη ώρα σε κάθε κτίριο, να καταλάβεις πού βρίσκεσαι. Οντως επιτυχημένη και η αποκατάσταση του χώρου από τις πυρκαγιές του 2007. «Πού να τον βλέπατε όμως πώς ήταν πριν», μας λένε οι ντόπιοι φίλοι μας. Ξαφνικά, την ωραία απογευματινή ατμόσφαιρα αρχίζουν να διαταράσσουν παρατεταμένα σφυρίγματα. «Μας ειδοποιούν να φύγουμε», λέει κάποιος από την παρέα. Κοιτάζω το ρολόι. 7.35. Αποφασίζουμε να τους αγνοήσουμε και να συνεχίσουμε την αναζήτησή μας. Ο ήχος της σφυρίχτρας ολοένα και δυναμώνει.
«Κύριοι! Σε εσάς λέω!», αρχίζει να φωνάζει μια φύλακας σε μικρή απόσταση. Ωρα 7.40.
«Αγνοήστε την», προτρέπω την παρέα. Η φύλακας αρχίζει εκνευρισμένη τα τρέχει προς το μέρος μας. «Δεν ακούτε που φωνάζω; Περάστε τώρα στην έξοδο. Ο χώρος κλείνει!», μας επιπλήττει σε αυστηρό ύφος.
«Μα είναι ακόμα 7.45! Στις 8 δεν είπατε ότι κλείνει;». «Θέλετε χρόνο για να βγείτε έξω!». «Μα η είσοδος βρίσκεται απέναντί μας!». Αποφασίζουμε να μη χαλάσουμε τη διάθεσή μας και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο, με δύο φύλακες να μας ακολουθούν κατά πόδας, ως βαρυποινίτες που οδηγούνται στο κελί. Ωρα 7.50 βρισκόμαστε έξω από τον χώρο, 7.55 έξω από το πωλητήριο. Κλειστό. Ούτε φώτα, ούτε ψυχή. Ωρα 8 και όλοι βρίσκονται ήδη στα αυτοκίνητά τους.
Μια ακόμα πληκτική -γι’ αυτούς- ημέρα έχει τελειώσει, ακριβώς στην ώρα της.
Εμείς; Δεν πειράζει.
Μια άλλη φορά, με περισσότερο χρόνο.
Του Γιώργου Λιάλιου
Πηγή Καθημερινή
18.8.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου