Καθώς το οικονομικό περιβάλλον στη χώρα μας γίνεται ημέρα με την ημέρα όλο και πιο δύσκολο, διογκώνεται και το μεγάλο ζήτημα της ανεργίας. Τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας αναφέρουν ήδη ποσοστό που ξεπερνά το 11% ενώ τουλάχιστον 570.000 άτομα έχουν δηλώσει ότι δεν έχουν δουλειά. Την ίδια ώρα οι προβλέψεις είναι δραματικές: Το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ εκτιμά- και προειδοποιεί - ότι ως το τέλος του έτους το ποσοστό θα φθάσει στο 20% και οι άνεργοι θα ξεπεράσουν το 1 εκατομμύριο!
Πρόκειται για νούμερα πρωτόγνωρα για τη χώρα μας τα οποία αν επαληθευτούν, θα προκαλέσουν τριγμούς στον κοινωνικό ιστό.
Την περίοδο που η ανεργία κινούνταν σε ποσοστά της τάξεως του 8- 9%, πέρα από τους ανέργους που είχαν χάσει την εργασία τους και αναζητούσαν νέα, υπήρχε και υπάρχει ένα ποσοστό από μια άλλη κατηγορία:
Πρόκειται για ανέργους στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και φοιτητές οι οποίοι θέλουν την κάρτα ανεργίας για διάφορους λόγους, κάποια άτομα που δεν επιθυμούν να δουλέψουν στον ιδιωτικό τομέα, αλλά προσδοκούν με τα μόρια που αποκτούν να πάρουν καλύτερη σειρά σε κάποια προκήρυξη του ΑΣΕΠ για να μπουν στο Δημόσιο, υπάρχουν και οι εποχικοί εργαζόμενοι (ξενοδοχοϋπάλληλοι, εκπαιδευτικοί κ.ά.) Ως και «άνεργοι» οι οποίοι εκμεταλλεύονται την κάρτα ανεργίας για να εισπράττουν διάφορα κοινωνικά βοηθήματα. Επίσης, όπως δείχνουν και τα στοιχεία για τη «μαύρη» εργασία, πολλοί απασχολούνται χωρίς να φαίνονται πουθενά. Δεν λείπουν άλλωστε περιπτώσεις όπου υπηρεσίες του ΟΑΕΔ καλούν κάποιον άνεργο στο τηλέφωνο του σπιτιού του για να προτείνουν μια θέση εργασίας και οι ανύποπτοι συγγενείς απαντούν πως ο άνεργος είναι στη δουλειά του...
Αναμφισβήτητα πάντως, όποιος φθάνει να εγγραφεί στο ταμείο ανεργίας σίγουρα αντιμετωπίζει είτε μικρά είτε μεγάλα προβλήματα και το κράτος οφείλει να προστατεύσει το δικαίωμα όλων των ανθρώπων στην εργασία και στην αξιοπρεπή διαβίωση είτε είναι νέοι ή μεγαλύτεροι, άνδρες ή γυναίκες.
Τα ποσοστά της ανεργίας τώρα όμως αυξάνονται από ανθρώπους οι οποίοι ήταν για χρόνια ενταγμένοι στην αγορά εργασίας και ξαφνικά χάνουν τη δουλειά τους, είτε επειδή βάζει λουκέτο ή κάνει περικοπές η επιχείρηση όπου εργάζονταν, είτε διότι έχοντας φθάσει σε μια ηλικία που θεωρούνται πλέον πολύ «ακριβοί» για τον εργοδότη τους, αυτός προτιμά να τους αντικαταστήσει με νέους- και κατά πολύ φθηνότερους και με λιγότερες απαιτήσεις- εργαζόμενους. Για αυτούς τους ανθρώπους όμως που δεν βρίσκονται κοντά στη σύνταξη και η ηλικία τους είναι πλέον εμπόδιο στην προσπάθειά τους να βρουν δουλειά, πρέπει να ληφθεί ειδική μέριμνα και προστασία και να εξαντληθούν τα κίνητρα που χορηγεί η πολιτεία, όχι μόνο για την ομαλή επανένταξή τους στην αγορά εργασίας αλλά πρωτίστως για να αποφευχθεί η απόλυσή τους.
Δεν πρέπει να «σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν».
Διαφορετικά θα ζήσουμε άγριες καταστάσεις...
Του Βασίλη Δεριζιώτη
Πηγή Το Βήμα
7.8.2010
2 σχόλια:
Εχοντας βιωσει την ανεργια εδω και 13 μηνες, το μονο που μπορω να πω ειναι πως ειναι το πιο σκληρο και δυσκολο κομματι της ζωης μου μεχρι τωρα. Θελει πολλη δυναμη για να ανταπεξελθει κανείς τις ψυχολογικες κυριως συνεπειες.
Γιατι το οικονομικο με τον ενα ή τον άλλο τροπο το παλευεις. Το ψυχολογικο ειναι ομως πολυ μεγαλο θεμα.
Το ασχημο ειναι οτι σιγα σιγα ολες οι επαγγελματικες ομαδες βρισκονται σε κινδυνο να αντιμετωπισουν την ανεργια.
Δεν ξερω, αλλά δεν ειμαι αισιοδοξος. Οχι προσωπικα, αλλά μιλω γενικοτερα.
Οσο για το αρθρο, η ανεργια ως επισημο ποσοστο δεν εχει καμια σχεση με την πραγματικοτητα.
Θα αναφερω δυο παραδειγματα που μου ερχονται προχειρα στο μυαλο.
Στο ποσοστο της ανεργιας δεν καταγραφονται ουτε αυτοι που δεν εχουν μπει στην αγορα εργασιας, ουτε εκεινοι οι οποιοι ηταν αυτοαπασχολουμενοι (πχ εμποροι) και οι συγκυριες τους εφεραν στο να κλεισουν το μαγαζακι τους ή την επιχειρηση τους.
Κατι τελευταιο, η βοηθεια του "κρατους" προς τους ανεργους θεωρω οτι ειναι ασημαντη αν οχι ανυπαρκτη.
Το πιο βασικο για εναν ανεργο ειναι το πως θα ξαναμπει στην αγορα εργασιας, και οχι τα 450 € του επιδοματος ανεργιας. Εκει λοιπον το "κρατος" ειναι ΑΠΩΝ.
@αντώνης
Συμφωνώ μαζί σου Αντώνη. Εχω βιώσει και εγώ μακρά περίοδο ανεργίας και ψυχολογικά άργησα πολύ να το ξεπεράσω. Ενοιωθα σας απόμαχος της ζωής μια κατάσταση πολύ δύσκολη ειδικά όταν βρίσκεσαι στην παραγωγική φάση της ζωής σου.
Το ποσοστό της ανεργίας είναι ολότελα ψευδές. Εκτός από τις κοινωνικές ομάδες στις οποίες αναφέρθηκες, δεν καταγράφονται ως άνεργοι :
-όσοι απασχολούνται με μερική απασχόληση (ακόμη και ανα πασχολούνται για 1 ημέρα την εβδομάδα.
-όσοι συμμετέχουν σε επιδοτούμενα σεμινάρια (και ας αιρπάττουν ένα γελοίο επίδομα). τους υποχρεώνουνν να διακόψουν την κάρτα ανεργίας για όσο καιρό παρακολουθούν το σεμινάριο.
-όσοι δεν ανανεώνουν την κάρτα ανεργίας (π.χ. εγώ για ένα φεγγάρι δεν έβρισκα νόημα στην ανανέωση αφού δουλειά δεν θα μου έβρισκαν, επίδομα δεν εισέπραττα επομένως για ποιό λόγο να μπάινω στη διαδικάσία ανανέωσης της κάρτας?)
- όσοι εργάζονται περιστασιακά στη μαύρη εργασία (αφού δεν έχουν τον χρόνο να ανανεώνουν την κάρτα τους)
Οσο για την ανεύρεση εργασίας που αναφέρεις, θεωρώ ακρώς εκβιαστική τη νέα "μόδα" που ισχύει στον ΟΑΕΔ: Εάν σου προτείνουν οποιαδήποτε δουελιά και δεν θελήσεις να πας σου διακόπτουν την κάρτα ανεργίας. Μια φίλη μου ενώ για χρόνια εργαζόταν σε λογιστήριο, όταν έμεινε άνεργη ο ΟΑΕΔ την πίεζε να πάει να δουλέψει σε εμπορικό κατάστημα (στις πωλήσεις). Οταν εκείνη αρνήθηκε της διέκοψαν την κάρτα!!!!
Δημοσίευση σχολίου