Ενα ακόμα παραλίμνιο πάρκο, η λίμνη Παμβώτιδα, «έφυγε» από τη δικαιοδοσία του Δημοσίου Της Λινας Γιανναρου
Μας έλεγε πρόσφατα μια ανώτερη δημόσια υπάλληλος πως το «δράμα της δημόσιας διοίκησης στη χώρα μας» είναι ότι υπάλληλοι με γνώσεις, μεράκι, αξίες, μετατρέπονται σε απλούς διεκπεραιωτές εγγράφων - «και αν μιλήσουν, τους μεταθέτουν». Το τελευταίο δεν συνέβη στην περίπτωσή μας. Κανείς δεν μετέθεσε τους υπαλλήλους της Διεύθυνσης Δασών της Περιφέρειας Ηπείρου, οι οποίοι κάνοντας απλά τη δουλειά τους επεσήμαναν ότι μια έκταση 600 στρεμμάτων στις όχθες της Παμβώτιδας ανήκει στο Δημόσιο και όχι σε ιδιώτες, όπως το μελετητικό γραφείο που είχε αναλάβει την κτηματογράφηση της περιοχής είχε σημειώσει. Ομως κανείς δεν έλαβε υπόψη του την παρέμβασή τους. Η ένστασή τους ποτέ δεν υπεγράφη από τον γ.γ. της Περιφέρειας και η επίμαχη έκταση έχει μετατραπεί σήμερα σε οικόπεδα.
Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι είναι χειρότερο: ότι το Δημόσιο -εμείς δηλαδή- χάσαμε (ακόμα ένα) παραλίμνιο πάρκο ή ότι χάσαμε δυο τρεις υπεύθυνους, συνεπείς δημόσιους υπαλλήλους (γιατί αν δεν ξαναδώσουν «δεκάρα» για τα δικαιώματα του Δημοσίου, ποιος θα τους κακολογήσει;). Η ιστορία ξεκινά το 2003, μετά την έναρξη κτηματογράφησης της λίμνης Παμβώτιδας. Ιδιωτικό γραφείο αναλαμβάνει το έργο και αναρτά τον προσωρινό χάρτη για τυχόν ενστάσεις. Πράγματι, πολλοί ιδιώτες προχωρούν σε ενστάσεις διεκδικώντας γη του Δημοσίου, οι οποίες και εκδικάζονται (συχνά με θετική για τους ιδιώτες έκβαση). Ενσταση όμως υπέβαλε και ο υπεύθυνος του Τμήματος Δασικών Χαρτογραφήσεων της Διεύθυνσης Δασών Ιωαννίνων, η οποία αφορούσε 326 κωδικούς χορτολιβαδικών εκτάσεων περιμετρικά της λίμνης, συνολικής έκτασης 600 στρεμμάτων. Παρά τις πιέσεις να μην καταθέσει την ένστασή του προς υπογραφή στον τότε γ.γ. της Περιφέρειας, ο δασολόγος προχωρά. Το έγγραφο ωστόσο δεν υπογράφεται ποτέ. Για την ακρίβεια, με ιδιόχειρη σημείωση πάνω στην ένσταση, υπάλληλος της Περιφέρειας Ηπείρου αναφέρει ότι «δεν προσφεύγουμε (σ.σ. για τις χορτολιβαδικές εκτάσεις) διότι είναι αγροτικές, γεωργικές εκτάσεις, εποχικά καλλιεργούμενες, με συχνή εμφάνιση υδροχαρούς βλάστησης και παλαιότερα κατακλυζόμενες εποχικά από τα νερά της λίμνης». Αν και η παραπάνω περιγραφή ταιριάζει απόλυτα σε... υγροβιότοπο, με αυτήν την Πράξη προλειαίνεται το έδαφος για τον αποχαρακτηρισμό τους. Πράγματι, οι επίμαχες εκτάσεις αμέσως αποχαρακτηρίζονται με απόφαση του Δασαρχείου: από χορτολιβαδικές (οι οποίες, σημειώνουμε, εμπίπτουν στη δασική νομοθεσία) «βαφτίζονται» αγροτικές, και κατά συνέπεια εκτός δικαιωματικής παρέμβασης του Δημοσίου. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο: η περιοχή δομείται κανονικά σήμερα, έχοντας ενταχθεί στον οικιστικό ιστό.
Αλλωστε, η πολυθρύλητη οριοθέτηση του αιγιαλού της Παμβώτιδας εκκρεμεί, 30 χρόνια μετά την έναρξη της πρώτης σχετικής προσπάθειας.Είναι προφανές, ότι εάν είχε ολοκληρωθεί το έργο, η δόμηση θα απαγορευόταν τουλάχιστον σε μια ζώνη 100 μέτρων περιμετρικά της λίμνης. (Πολλά από τα οικόπεδα των 600 στρεμμάτων είναι πάνω στο νερό.) Στο «θολό» σημερινό τοπίο, όλα επιτρέπονται.
Δύσκολος ο καθορισμός
«Εχει ολοκληρωθεί το 70% του έργου», λέει στην «Κ» ο γ.γ. της Περιφέρειας Ηπείρου κ. Δημήτρης Πανοζάχος. «Κανείς δεν φανταζόταν ότι θα ήταν τόσο δύσκολος ο καθορισμός του αιγιαλού. Συνεχώς προκύπτουν θέματα προς διαβούλευση με ιδιώτες. Να φανταστείτε υπάρχει τίτλος ιδιοκτησίας από το ’35 ακόμα και μέσα στο νερό!» (Δεν είναι ανάγκη να αναφέρουμε ότι η Παμβώτιδα είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000...).
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
24.10.08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου