Tης Σαντυς Τσαντακη
Δεν υπάρχει φορά που να έχουμε πάει σε παιδότοπο, είτε ιδιωτικά, είτε με την αφορμή κάποιου πάρτι, που να μην έχει συμβεί κάτι. Ή να αρρωστήσουν τα παιδιά (γιατί τα μικρόβια χορεύουν ανελέητα) ή να χτυπήσουν μεταξύ τους ή να τραυματιστούν στα κακοσυντηρημένα παιχνίδια. Αν δεν έχετε πάει έστω και μια φορά, δεν έχετε δει τίποτα. Τα παιδιά λατρεύουν τους παιδότοπους γιατί ξεδίνουν, χοροπηδούν, ξελαρυγγιάζονται, αν ανήκεις όμως στην ομάδα των μαμάδων που δεν απομακρύνονται, θέλουν να έχουν οπτική επίβλεψη, τότε είσαι η μόνη που υποφέρεις...
Τον χειμώνα δεν έχεις και πολλές επιλογές. Είναι η εύκολη λύση. Είναι στ’ αλήθεια; Δεν θα ξεχάσω τη φορά που σφηνώθηκε το χέρι της μιας μου κόρης σε ένα πλαστικό σπιτάκι που είχε τρύπες στο εσωτερικό... Το πλαστικό όταν κόβεται θυμίζει γυαλί... Οταν ζήτησα να μιλήσω με την υπεύθυνη, εκείνη βιάστηκε να με διακόψει για να μου υπενθυμίσει ότι η παραμονή στον παιδότοπο γίνεται με ευθύνη των γονέων. Ακόμη κι όταν είναι κατεστραμμένα τα παιχνίδια; Δεν πήρα καμία απάντηση.
Ή την άλλη φορά που συμβουλεύθηκα, ως πρωτάρα τότε, τη λίστα με τους καλύτερους παιδότοπους της Αττικής από εβδομαδιαίο περιοδικό... Ο συγκεκριμένος που επέλεξα για το απόγευμα του Σαββάτου δεν ήταν κομμάτι μιας αλυσίδας που γνωρίζεις λίγο-πολύ ποια είναι η φιλοσοφία (γαριδάκια, τυποποιημένος χυμός, τραμπολίνο, μπαλάκια της συμφοράς, ιδρώτας, φύγαμε) αλλά συνοικιακός παιδότοπος, «από τους καλύτερους της πόλης». Στο υπόγειο εμπορικού κέντρου σε απόλυτη παρακμή, μόλις που χωρούσες να σταθείς, το μόνο που τον έσωζε, γι’ αυτό και παραμείναμε περίπου μισή ώρα, ήταν η ευγένεια του ζευγαριού που τον συντηρούσε.
Υπάρχουν σίγουρα και χειρότερα. Οπως τότε που απομακρυνθήκαμε αρκετά από τις περιοχές που γνωρίζουμε για να παραβρεθούμε στο πάρτι ενός 2χρονου φίλου. Τα παιδιά κάτω, οι γονείς πάνω. Στην απομόνωση. Κάπνιζαν όλοι μαζί με μανία. Οταν τόλμησα να πω κάτι στον ιδιοκτήτη, μου είπε αν έχω οποιοδήποτε πρόβλημα να ζητήσω από τους γονείς να σβήσουν τα τσιγάρα τους. Οπως καταλαβαίνετε, περάσαμε ένα υπέροχο μεσημέρι καπνίζοντας όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι.
Οι ιστορίες δεν τελειώνουν... Οποιος έχει μια μονοκατοικία, έναν όροφο, ένα υπόγειο, ένα διαμέρισμα και δεν ξέρει τι να το κάνει, στήνει ένα χώρο για παιδιά. Ευτυχώς και δυστυχώς, έκλεισε ένας συμπαθητικός παιδότοπος χωρίς τόση πλαστική υπερπαραγωγή με μικρά δωμάτια και κάμερες για να πίνουν μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες, τον καφέ τους στο ισόγειο ανενόχλητοι και να βλέπουν τα παιδιά τους στις οθόνες. Ελα όμως που σε μια μάζωξη είχαν αφήσει τα παραθυρόφυλλα ανοιχτά (για να αεριστεί το δωμάτιο) και η κόρη μου χτύπησε το κεφάλι της, ευτυχώς όχι σοβαρά.
Χωρίς κανέναν έλεγχο
Να πούμε το κλισέ, ότι αν ζούσαμε στην Αμερική θα ζητούσαμε υπέρογκες αποζημιώσεις και θα βάζαμε λουκέτο στα μισά; Γιατί θα πρέπει οι παιδότοποι που προσφέρουν ψυχαγωγία σε όλες τις ηλικίες να είναι κλειστοφοβικοί χώροι φύλαξης, με επικίνδυνα σημεία παντού, άθλιο μπαρ με ποπ-κορν, γρανίτες, τσιπς, δρακουλίνια σε κοινή θέα, να βρωμούν και να θυμίζουν εφιάλτη στο δρόμο με τις... τσουλήθρες; Χωρίς κανέναν έλεγχο, δεκάδες παιδιά, μωρά, τρίχρονα, 10χρονα, συνωστίζονται στο ίδιο φουσκωτό κάστρο, κατεβαίνουν αγκαλιασμένα ή σπρώχνοντας το ένα το άλλο στις απότομες τσουλήθρες, χάνονται στις σήραγγες κι εσύ απλά κρατάς την αναπνοή σου. Εχεις ήδη πληρώσει 6 ευρώ για κάθε παιδί που συνοδεύεις. Αλλο τι ξοδεύεις στο μπαρ, στα ηλεκτρονικά, στα μηχανήματα του 1 και των 2 ευρώ, στην... ψυχοθεραπεία.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
18.10.08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου